We weten het allemaal, want het wordt overal gezegd: borstvoeding is de beste voeding. Niks ten nadele van kunstvoeding, dat is absoluut niet slecht, maar borstvoeding is de biologische standaard en dus het beste afgestemd om de behoeften van een mensenbaby. Gewoon droge feiten, geen waardeoordeel. Het maakt je op geen enkele manier een minder goede moeder als je er bewust of noodgedwongen voor kiest om niet/niet lang borstvoeding te geven. 

Mijn broer heeft 6 weken borstvoeding gekregen en ik 5 weken. Redenen dat mijn moeder is gestopt: niet voldoende voedingsstoffen want we hadden te vaak honger en meerdere malen stuwing gehad dus er zal wel iets mis zijn geweest. Het was tot haar grote verdriet niet gelukt en altijd was dat verdriet zichtbaar als ze het erover had. Even voorop gesteld: kinderen worden ook groot op kunstvoeding, het is geen schande om kunstvoeding te geven, moet je allemaal absoluut doen als je je daar goed bij voelt. 

Er zijn weinig termen die ik zo irritant vind als moedermaffia, borstvoedingsmaffia, draagmaffia, etc. Het wordt veelal gebruikt om je te verschuilen achter een 'wij-zij' verhouding als iemand een andere mening heeft dan jou en die naar je uit. Ik zeg absoluut niet dat iedereen die mening handig of ook maar respectvol soms uit, maar het is een teken van je eigen zwakte dat je gelijk mensen onder een groep schuift en deze uitscheldt. Dat deze persoon namelijk erg onaardig en ronduit onbeschoft is over waarom jij hebt gekozen voor kunstvoeding (alsof iemand daar uberhaupt ook maar iets over te zeggen heeft, niet zijn/haar leven toch), betekent niet dat daar 'de borstvoedingsmaffia' weer eens aankomt en alle mensen die pro-borstvoeding zijn gelijk anti-kunstvoeding zijn om maar een voorbeeld te noemen. Spreek de betreffende persoon aan op het respectloze gedrag en bedenk je dat dit dus iets van deze persoon zelf is en niet alle (in dit geval) borstvoedende moeders betreft. Stop met de polarisatie van verschillende groepen ouders, mensen van alle kanten van de discussies, en probeer op een respectvolle wijze te communiceren. Dan kunnen we elkaar steunen in moeilijke momenten en elkaar helpen waar nodig. Dan kunnen we genieten van het delen van aspecten van het ouderschap en ons wellicht wat minder eenzaam en voorzichtig voelen, omdat je minder bang hoeft te zijn voor rotreacties. Vaak wilt de 'maffia' mensen informeren, wijzen op hardnekkige fabels en helpen. Niet arrogant zijn en zeggen dat zij beter zijn dan jij. Daartegenover staat dat 'de andere kant' vaak gewoon wilt dat diens andere keuzes gerespecteerd worden en erkenning dat zij het ook gewoon goed doen. Niet dat zij onvoldoende doorzettingsvermogen hebben, egoïstisch zijn of wat dan ook. Op natuurlijk her en der uitzonderingen daar gelaten, want sommige mensen zijn wel op zijn zachtst gezegd onprettig.

Er is een heel groot mooi iets aan het moeder zijn voor mij: ik heb (eindelijk) geleerd om mezelf te accepteren.. zelfs om van mezelf én mijn lichaam te houden! Als iemand die by far het grootste gedeelte van haar leven te maken heeft gehad met depressies en angstklachten, is dat best wel wat om eindelijk te kunnen. Lichamelijk gezien werkt het mee dat ik dunner ben dan voor mijn zwangerschap, maar tegelijkertijd is er weinig striae-vrije huid meer over op mijn buik. But I like it. Ik draag steeds vaker gewoon wat ik echt wíl dragen i.p.v. te verstoppen achter comfortabele kleding. En ik ben sterk. Lichamelijk, door het dagelijks veelvuldig dragen van mijn dochter, en mentaal. Ik sta behoorlijk stevig achter de keuzes die ik maak en kan daar goed voor opkomen. Er is enorm veel geweest de afgelopen jaren wat op mijn pad kwam en ik ben er sterker doorheen gekomen. Ik ga een rolmodel zijn voor mijn kinderen, want dat verdienen ze.

Mijn moeder kreeg dus op 1 juni 2018 de diagnose kanker. Het was al einde oefening. Met een beetje geluk pijnbestrijding en dan zou ze nog 4-5 maanden hebben. In de komende weken lag ze vrijwel alleen maar in het ziekenhuis en niks aan pijnbestrijding hielp. Maar toch leek mn moeder er nog best 'okay' bij. Ze had veel pijn en ging geen hele stukken meer lopen, maar ze was nog zichzelf. Lachen, grapjes maken, met mn dochter spelen en er nog heilig van overtuigd dat ze genoeg tijd had dus we hadden het nog lang niet over echte "bijna afscheidsdingen".

Babyacné.. er zijn nauwelijks kinderen die het niet hebben. Meestal gaat het na een paar weekjes weer weg en is het alleen maar een cosmetisch 'probleem'. Het ging alleen niet weg. Het werd erger en erger. Emma krabte zich helemaal open en omdat ze liters kwijlde en spuugde, zag het er al helemaal heftig uit. De 50 hydrofieldoeken en 5 outfit changes per dag konden nog niet tegen gaan dat alles nat bleef. Maar goed, ze gaf gewoon heel veel mondjes terug en had er geen last van: niet huilen, niet projectiel kotsen.. niks aan het handje dus. Een probleem voor de wasmachine.

Wellicht dat ik nog een andere keer schrijf over die 5 weken en 4 dagen sinds haar diagnose, maar voor nu ben ik al blij als ik dit eruit krijg. 

Laat ik maar gelijk met de deur in huis vallen: ik heb abortus overwogen toen ik er achter kwam dat ik zwanger was. En ik schaam mij er niet voor. Als mijn dochter hier later naar vraagt, kan ik zeggen dat ik 100% met mijn hart én mijn hoofd voor haar heb gekozen.

Zo zag het wiegje van onze dochter eruit. Het schilderijtje zou mooi op de kinderkamer komen te hangen (de kamer van haar ruim 2 jaar oudere broer die er de helft van de tijd is) als ze daar na 6 maanden zou gaan slapen. Dat was het enige waar ik zeker van was: ze zou 6 maanden bij ons op de kamer slapen, want dat werd aangeraden om wiegendood tegen te gaan.