In mijn vorige blog schreef ik tussen neus en lippen door dat Yvie veel huilt. De eerste week ging wel en huilde ze alleen als ze honger had of last had van die verschrikkelijke krampjes. Maar toen de kraamzorg weg was begon ze eigenlijk steeds meer te huilen. De spande dan elke spier aan in haar lichaam en liep knalrood aan en gilde het soms uit. We wisten niet wat er was. Vaak namen we haar bij ons en dan was het al snel goed, of we liepen uren lang rond met haar in de draagdoek. Het was ons wel duidelijk dat bij ons meisje de "klap" van de bevalling en de uren zonder mama erna, eindelijk was gekomen. Ze was dan ook het liefste bij mij. Papa kon haar gelukkig ook prima troosten maar moest er iets meer moeite voor doen. Zo was het ook dat ze overdag prima in de box kon slapen terwijl mijn man en haar grote broer rondom haar herrie liepen te maken. Maar zodra ik beneden kwam en ze hoorde mijn stem, was het huilen geblazen. Dat hield niet op tot ik (of mijn man) haar bij me nam. De krampjes kwamen en gingen en het leek ietsje beter te gaan. Ik deed extra veel huid of huid contact en ze sliep met enige regelmaat bij mij of mijn man, samen op bed of op de bank. Het ging weer iets beter maar zodra je haar even weg legde, begon ze ontroostbaar te huilen en spande zich weer helemaal aan. Toen mijn man zijn verlof/vakantie erop zat werd dit erger. Natuurlijk had het ermee te maken dat ik "alleen" met haar was en ze het liefste bij me is, maar ook dat ze mij (net als Brian) het beste kent. Ze voelt dat ik slecht in me vel zit en steeds verder weg zak. En ik kon het niet meer. De vermoeidheid, het lichamelijke herstel, het geestelijke herstel en verwerking, me zwaar en zwaar ellendig voelen en een huilbaby. Mijn man moest vaak terugkomen van zijn werk of vanuit huis werken voor zover dat ging. Ik besloot dat ik hier iets mee moest voor mijn kinderen, mijn man en mijzelf! Het eerste bezoekje bij de kinderarts van het consultatiebureau kwam. Daar meteen aangegeven hoe ik me voelde en dat Yvie zoveel huilt en we niet meer weten wat we kunnen doen en vooral ik helemaal radeloos ben. Voor mij werd hulp ingeschakeld en ze zou Yvie extra goed onderzoeken om te kijken of zij misschien iets kon zien wat de oorzaak zou kunnen zijn, mocht dit lichamelijk zijn. En ja hoor, toen ze haar even vasthad merkte ze dat Yvie zich aanspande en zeer moeilijk kon ontspannen. Ze overstrekt zich met het huilen, maar kan haar lijfje blijkbaar ook na het huilen, geen ontspanning geven. Dus voor Yvie kregen we een verwijzing naar de kinderfysio.Deze aardige mevrouw is inmiddels 3x langsgeweest en heeft ons allerlei tips gegeven voor haar houding, hoe vast te houden, hoe haar houding te corrigeren als ze ligt (dan gooit ze haar nekje achterover ipv kin op/bij de borst wat ze het liefste zien) en hebben we al 2x een minicursus babymassage gehad. Yvie vind het heerlijk alle aandacht en de massage ook. Ze moet er alleen niks van hebben als je haar gezicht doet en haar armpjes vind ze ook niet echt geweldig. Maar haar buikje en beentjes vind ze heerlijk dus dat doen we nu lekker vaak. Ook hebben we extra massage trucs gekregen voor als ze weer last krijgt van krampjes en laat ze die vlak na haar bezoek weer enorm terugkrijgen! Geluk bij een ongeluk. De krampjes zijn nu wel sneller voorbij echter kan ze er niks van hebben als ze in volle gang zijn dus doen we die massagetechnieken op een ander moment van de dag. Tijdens een aanval leggen we haar op onze arm met onze hand op haar buik voor wat druk. Als ze opkomen leggen we onze andere hand er ook bij zodat ze veiliger ligt, want madam is enorm sterk en duwt/schopt zich zo van je af als je niet uitkijkt, en om extra druk uit te kunnen voeren als ze niet snel genoeg weggaan met de druk van de andere hand. Vlak erna is ze zo uitgeput dat ze in slaap valt dus dan gaan we haar ook niet wakker maken voor een massage. Nee dit doen we lekker in de avond als Brian op bed ligt en we in alle rust haar kunnen verwennen. En vlak daarna komt er een heerlijk volle spuitluier!Sinds de fysio langs is gekomen, gaat het beter met Yvie en huilt ze stukken minder! Ze heeft alsnog haar momenten, maar kunnen ook steeds beter horen of dit voor aandacht is, voor eten of voor krampjes. Dat is ook wel fijn, want als een baby zowat heel de dag door huilt, merk je 0 verschil..

De afgelopen 1,5-2 jaar was een ware rollercoaster. Te beginnen met de schijnzwangerschappen waarvan we eerst dachten dat die door de prikpil kwam, een schijnzwangerschap waar je u tegen zegt toen we besloten klaar te zijn voor een tweede, de diagnose PCOS, 11 maanden zelf moeten proberen door onder andere af te vallen en te sporten, een depressie omdat het 11 maanden lang niet wilde lukken en ik het constante gevoel had (en heb) te falen als vrouw zijnde, er tegenop zien om medicatie te moeten gaan gebruiken, dan toch zwanger blijken te zijn, geen hechting voelen met het prille leven in mijn buik zoals bij mijn zoon, een zwaardere zwangerschap doordat de kwalen erger waren als bij Brian toentertijd en ik op het eind niet veel meer kon, een oververmoeide moeder die uiteindelijk gehoord werd door de verloskundige en het ziekenhuis en werd ingeleid, 3 dagen lang weg van Brian, toch moeten overgeven aan een ruggenprik, een super snelle bevalling, de uren na de bevalling dat Yvie en ik gescheiden waren, het inmense schuldgevoel dat ik nog steeds met me meedraag naar Yvie toe, een langzaam herstel door het bloedverlies, het dwingende contact met mijn moeder en schoonzus tijdens de kraamweek, alle herinneringen van vroeger in hoe ze mij kleineert en andere hierbij betrekt, Yvie die erg veel huilt (hierover later meer), mijn man die na zijn vaderschapsverlof en opgenomen vakantie dagen toch echt weer moest gaan werken, ik die nog steeds erg moe is ondanks dat ik in de avond op tijd ga slapen en overdag een dutje doe, weer falende borstvoeding waarvan we nu weten dat dit door mijn beste vriend PCOS komt (het zal ook eens niet).. Al met al ging het klote.. Ik wist mezelf soms geen raad meer. Mijn man moest met enige regelmaat eerder terugkomen van zijn werk of een extra dag vanuit huis werken omdat ik nergens meer toe in staat was. Ik huilde, trok me veel terug, was onbereikbaar, staarde leeg voor me uit en had weer aan de lopende band paniekaanvallen en vaak had ik geeneens een idee waardoor ze op dat moment getriggerd werden. Nu stond er een intake gepland bij het GGZ vanwege het contact met mijn moeder en om mezelf daarin sterker te maken. Naar haar toe maar ook naar andere want voor mezelf opkomen vind ik verdraait lastig! Dit kwam goed uit, want ik wist zodra ik helder was, dat ik geholpen moest worden. Dat ik dit keer wel een postpartum depressie heb. Ook bij het eerste bezoek aan de kinderarts van het CB voor Yvie heb ik aan de bel getrokken. Zij zijn er meteen mee aan de slag gegaan. Yvie kreeg fysio voor het overstrekken (mogelijk waarom ze zoveel huilt), en ik zou hulp krijgen van een gezinscoach. Ook zorgde zij ervoor dat het GGZ vaart zette achter een gesprek met de psychiater. Het GGZ heeft normaal gesproken de procedure dat de intake 3 fases lang duurt. Eerst 2 gesprekken bij een psycholoog en als laatste bij de psychiater. Die zou pas ergens eind deze maand, begin volgende maand zijn. Het CB heeft ervoor gezorgd dat ze mijn klachten van PP depressie serieus namen en het niet gingen afwachten tot dat laatste gesprek. Toen wij dit tijdens het 1e gesprek aangaven werd er wel gehoor aangegeven maar nog niet aan alle noodbellen getrokken wat wel zou moeten. Gelukkig kreeg ik dankzij het CB, een spoedafspraak met de psychiater. Wat een fijne man! Hij begreep mij en iets wat echt zo belangrijk is voor mij momenteel is begrip. Erkenning dat het niet raar is dat ik mij zo voel. Ik weet dat veel mensen in mijn omgeving er geen begrip voor zullen hebben en anders naar mij gaan kijken. Mogelijk zelfs nog beschermender gaan doen over mijn kinderen omdat zij al eens bewezen hebben dat ze kijken naar het sterotyp beeld wat men geeft over bepaalde zaken. Zoals mijn borderline. Eigenlijk zien zij het net zo zwart/wit als een gemiddelde borderliner zijn/haar/hen leven zien. Ik ben gevaarlijk en men moet uitkijken met mij want een van de beelden die van een borderliner word geschetst is dat ze agressief zijn. En men denkt ook vaak dat ik automutileer. Nu heb ik dat als puber zijnde wel gedaan, maar daar ben ik inmiddels al jaaaren weer vanaf. Van depressie denkt men dat je dood wilt. Of dat je misschien iets raars doet in bijzijn of met je kinderen. Helaas kloppen die bovengenoemde dingen wel soms, maar lang niet altijd. En als ik ze wil uitleggen hoe het voor mij werkt en hoe ik als borderliner in elkaar steek, willen ze het vaak geeneens weten. Of nog erger, ze laten het je vertellen maar ze geloven je niet, want ja borderliners liegen ook.. Juist. En wat men ook vaak denkt als ze horen dat ik borderline heb is dat ik gestoord ben.. Ook zoiets geweldigs.. Gelukkig heb ik enkele mensen om mij heen die niet de borderline zien of de depressie, maar Katya. En ook al hoef ik mij niet te schamen voor ze, toch blijf ik altijd het gevoel hebben dat ze me niet geloven, of dat als ik teveel over mezelf prijs geef of laat zien ze weer weg zijn, dat ik me moet schamen voor mijn gevoelens en emoties simpelweg omdat dit niet de norm is. Er zit altijd een paranoia stemmetje in mijn achterhoofd die mij "waarschuwt" voor deze dingen en die is maar moeilijk weg te krijgen. 

Ook deze keer had ik ervoor gekozen om borstvoeding te gaan geven. Nouja, proberen te geven is wat meer op zijn plaats hier. Bij mijn zoontje wilde ik het ook graag maar al snel ging dit mis. Hij had een giga zuigreflex, zeg maar zo dat na 3x aanhappen de eerste beginnende kloven al op mijn tepels stonden. Maar hij viel ook snel af waardoor hij al vlug aan de bijvoeding moest en mijn melkproductie zeker niet meer op gang kwam. We hebben nog een grote kolf gehuurd toen bij de thuiszorgwinkel wat een beetje hielp, maar helaas niet voldoende. Brian kon ik niet meer aanleggen want hij was lui geworden door de fles en het bleef pijn doen dankzij zijn zuigreflex. Op dat moment hadden wij de financiele middelen niet om een lactatiekundige in te schakelen, wat ook beslist niet meehielp. In de 2e of 3e week besloot ik te stoppen want het leverde teveel stress op en zo magisch was het toen niet. Ik had er vrede mee. Het gaf rust en iedereen was happy.

Ditmaal wil ik verder gaan over mijn kraamweek. Ik keek er erg naar uit maar ook erg tegenop. Dit omdat de vorige keer mijn kraamweek behoorlijk was geindigd in een domper omdat mijn moeder weer heerlijk narcistisch bezig was. We hadden niemand in het ziekenhuis laten komen na de bevalling van onze Brian. Ik had er even geen behoefte aan en wilde genieten van ons kersverse nieuwe gezinnetje. Dit herhaalde we voor de eerste dag thuis. Even rustig alles bekijken met zijn drieen en daarna mag de rest een voor een komen. We hebben ieder een set ouders en broers en zussen. Dus moesten we wel zorgvuldig plannen. Ik had na de bevalling energie voor 10 en konden toen dus prima iedere dag iemand laten komen. Met iedereen maakte we een individuele afspraak wanneer ze zouden komen. Mijn moeder koos zelf meteen de vrijdag uit. Die week vond ze het ook nodig om mij continue lastig te vallen met appjes en telefoontjes. Die laatste nam ik niet op, ik had er geen behoefte aan, van niemand niet. Hadden ook expres in het geboortekaartje gezet dat men contact op moest nemen met papa. Mijn moeder vond zichzelf zo belangrijk dat dit niet voor haar was weggelegd. Zij had priviliges dacht ze. Toen bleek dat ze met haar neus in de boter viel, belde ze mijn man hysterisch op helemaal bang dat er iets was gebeurt met Brian en/of mij en toen ze hoorde dat er niks was, werd ze super kwaad. Mijn man probeerde rustig uit te leggen dat ik geen behoefte heb aan appjes en al helemaal geen telefoontjes en dat dit voor iedereen geldde. Dat er nogal veel op ons afkomt en we de rust nemen om bij te kunnen slapen, te wennen aan onze nieuwe situatie en gezinslid en we ook aan het genieten zijn. Dit kwam er niet in bij haar, ze geloofde er niks van en wij waren maar egoistisch bezig. Daarna hing ze kwaad de telefoon op. Een dag later belde ze om te zeggen dat zij op vrijdag niet meer kan, om een reden die ze van te voren ook had kunnen weten, en wilde perse op donderdag komen. Nou nee dat gaat niet, dan komt er al ander bezoek. Dat bezoek moest haar situatie maar begrijpen en van dag wisselen met haar. Ja dat gaat zomaar niet, zij moeten werken en je hebt zelf aangegeven dat je op de vrijdag wilde terwijl de andere dagen toen nog gewoon open waren. Daar had ze niks mee te maken, het is donderdag of niet. Ja dan niet, sorry maar dit gaat gewoon niet op deze manier. Daarna werd ze echt super kwaad, schold mijn man uit en maakte ons weer uit voor egoisten dat wij haar weg houden bij haar kleinzoon en dat als ze wel langs kon komen, Brian de deur zelf al open kon maken. Daarna hing ze weer op. Mijn man was hier ook behoorlijk door geraakt, niet alleen omdat ie zag hoe dit mij raakte, maar ook hoe zij deed. Hoe niet voor reden vatbaar ze is en hoe monsterlijk zij zich kan gedragen als zij haar zin niet krijgt. Hij besloot een appje te sturen gezien ze de telefoon toch alleen maar zou ophangen bij een confrontatie. Samen met onze kraamzorg van toen, bedacht ie wat hij wilde zeggen en hoe dit over te brengen. De essentie was dat het niet om haar draaide maar om Brian en Katya, en dat ze vrijdag gewoon nog welkom was en als ze niet komt, dit even moet melden zodat anderen eventueel eerder kunnen komen. Na het appje hoorde we niks van haar. De kraamzorg had ervoor gezorgd dat ze vrijdag middag zou komen ipv de ochtend zodat zij erbij was als mijn moeder langs zou komen. Dit gebeurde niet. We hoorde niks van haar en we zaten voor niks in spanning. De dag erna kwam mijn vader met zijn vriendin. Maar ineens stapte hij binnen met mijn moeder. We stonden alle 3 met onze bek vol tanden (incl. de kraamzorg). Mijn man vroeg waarom ze niet had gezegd dat ze niet kwam en dat ook even had moeten melden dat ze vandaag mee kwam. Ze wuifde dit beide weg, de ene was ze vergeten en de ander boeide niet, ze nam immers de plek in van mijn vaders vriendin dus dat maakte niks uit. Daar dachten wij anders over. Na een half uur gaf de kraamzorg aan dat het tijd was voor Brian zijn voeding en we daarna naar bed gingen. Je zag aan mijn moeders gezicht dat ze dit niet goedkeurde en belachelijk vond. Maar ik ging naar boven ook al had Brian net gegeten voor zij kwamen en sliep ik niet overdag toen. Kort erna gingen ze naar huis.Dit keer waren we bang voor herhaling. We probeerde het van te voren al in te pakken door ruimschoots voor de bevalling aan te geven dat we, mits alles goed ging, we hetzelfde gingen doen als vorige keer. Dat al het contact via mijn man ging en ik rust wilde. Alles werd geaccepteerd toen. Alleen gaf ze aan dat zij nu wel eerder wilde komen dan de rest. Ja dat ligt eraan wanneer de baby geboren word want jij kan alleen in het weekend. Yvie werd op een zaterdag geboren uiteindelijk, dus als alles net zo was gegaan als bij Brian, dan zou ze dat weekend erna pas gekund hebben en kon de rest al eerder komen. Maar alles liep best wel in het 100 zoals in de vorige blog stond beschreven. We hebben ook ruim een halve week gewacht tot we iedereen op de hoogte stelde van haar komst. Ik was moe, had veel pijn en was erg emotioneel van alles. Ik had nergens behoefte aan dan in bed liggen en slapen tussen de voedingen door. Aan bezoek moest ik nog niet denken. Toen we belde dat Yvie was geboren en wanneer ze daadwerkelijk geboren was, werd ze kwaad. Waarom hadden we toen niet gebeld want hadden toen de hele avond of anders zondag al. Dit is niet eerlijk en de rest wist het natuurlijk allang. Hallo doe eens even normaal met je getrokken conlusies. Haast niemand weet het al, behalve degene die op Brian hebben gepast uiteraard. Sterker nog, jij bent de eerste van alle familieleden die we bellen. Ze voelde zich ineens vereerd alsof ze de koningin zelf was maar toch bleef ze kwaad over de het feit dat we niks eerder hadden gezegd. Toen we alles hadden uitgelegd wat er was gebeurd en hoe het nu ging, zei ze dat ze het snapte en dat we dit zeker aan de rest ook moesten vertellen en eigenlijk ook meteen als we ze bellen want dan zou niemand boos worden en het helemaal begrijpen aldus haar. Nou sorry ik ben niemand uitleg verschuldigd, en hoe iedereen zich eronder voelt is hun probleem. Dit is onze keuze en dat hebben andere te accepteren en te respecteren. We gaven aan dat we voorlopig nog geen bezoek doen omdat ik dat nog niet aan kon, maar zodra dit veranderde, zouden we het laten weten en werd er een datum afgesproken wanneer ze langs konden komen. Ook werd er aangegeven dat ik niet gebeld wilde worden, maar dat als ze wilde bellen met hoe het ging e.d., ze dit naar mijn man moest doen. Ook aangegeven dat ik geen behoefte heb aan appjes. Dezelfde avond ging dat al mis qua appjes. We moesten die en die bellen, en ok vergeet deze persoon niet en hoe ga je het jouw grootouders vertellen want die zullen wel schrikken als je aangefeet hoelang ze er al is. Wacht maar niet te lang ermee en doe dit en doe dat etc. Ik heb er niet op gereageerd. Daarna ging het wel oke, kreeg wel wat appjes maar niks geen drama over waarom ik niet antwoord op eerdere apps. Toen Yvie precies 1 week oud was begon ze met bellen (meerdere keren op een dag) en appjes waarom ik niet opnam. Ik werd er gek van maar als ik ook maar 1x opnam of terug appte, zou ze bezig blijven. Want dat ik er dan geen behoefte aan heb, betekent niet dat dit de dag erna ook zo is. Ongeacht of ik dit aan zou geven of niet. Meedere malen heeft ze ook via mijn man proberen te pochen of ze langs kon komen, telkens was het nee en dat we haar zouden bellen als dit zou veranderen. En niet alleen vanuit haar kwam er pressure, ook vanuit mijn schoonzus die overduidelijk door haar werd opgesteukt. Beide vonden maar dat ik over mijn grenzen heen moest gaan en hun moesten late komen. Beide kwamen ze met diverse smoezen aan om ons over te halen. Beide gaven aan mijn situatie te begrijpen maar beide moest je ze ook keer op keer erover in lichten en bleken ze uiteindelijk dus duidelijk niet te begrijpen laat staan te respecteren. Wederom trok ik me dit allemaal heel erg aan en zat ik weer een groot gedeelte van mijn kwaamweek te huilen om gedrag dat nooit zal veranderen. Om mensen die je egoistisch vinden terwijl ze dat zelf zijn. Om mensen die keer op keer verantwoording willen maar toch niks geloven van wat je zegt. Over mensen die over je heen zullen proberen te lopen omdat ze vinden dat zij zoveel meer belangrijk zijn dan jij.Maar dit gaat stoppen! Ik heb ze wederom geblokkeerd op mijn telefoon en via de app. En als ze iets via social media zouden gaan proberen, heb ik daar een geweldig mooie knop "unfriend" knop. We zijn nu 1 maand verder en nog steeds heb ik 0 behoefte om ook maar iets van contact te hebben met deze mensen. Ik ben kwaad en ik heb er genoeg van om als voetveeg gebruikt te worden. Volgende week maak ik een afspraak bij het GGZ om aan mezelf te gaan werken. Om een beter voorbeeld te worden voor mijn kinderen. Een moeder die niet meer over zich heen laat open en voor zich op durft te komen op een juiste manier. Zodat zij zichzelf en haar kinderen kan weren tegen dit soort narcistische mensen!

4 weken terug is onze dochter ter wereld gekomen met 39 weken na een inleiding. Na een paar dagen in het ziekenhuis werd ze dan eindelijk geboren na een snelle en pittige bevalling. Een bevalling waarvan ik gehoopt had dat het zonder pijnstilling kon, maar er na een paar uur toch een ruggenprik in zat. Helaas ging het na de bevalling niet zoals het moest gaan. Ons meisje zag blauw en wilde niet goed opkleuren. Ze deed verder wat ze moest doen, alleen het opkleuren wilde niet. Ze namen haar mee naar de andere kant van de verloskamer om haar zuurstof bij te geven en te onderzoeken. Helaas bleef een gedeelte van haar toch echt blauw dus ze moest mee naar de Nicu voor diverse onderzoeken. Vooral om enge dingen uit te sluiten. Ik mocht niet mee. Mijn placenta wilde niet bevallen en toen die na 3 kwartier er dan eindelijk uit was, bleef ik bloed verliezen. Ze konden met echo en onderzoek van de placenta niet vinden waarom. Na het verwijderen van stolsels, mijn baarmoeder weer wakker te maken met extra wee opwekkers en stollingsmiddelen, stopte het dan eindelijk en verloor ik bloed volgens de boekjes en mocht ik na 3 uur eindelijk naar ons meisje toe. 3 kwartier later mocht ze met mij mee terug naar de verloskamers want met haar was inmiddels alles in orde en bleek ze gewoon een enorm trage gaswisseling te hebben gehad.Ik was zoveel bloed verloren dat ik op het randje zat van een transfusie. Ze wisten dan ook niet of ik de dag  erna wel naar huis mocht. Ik moest eerst zelfstandig kunnen plassen (ivm katheter die je krijgt bij een ruggenprik) en mijn ijzerwaarden moesten goed zijn. Het plassen ging wel, met ondersteuning. De ijzerwaarden bleken wat aan de lage kant te zijn maar binnen de norm. Dus geen ijzerinfuus en mochten we dus naar huis. Maar wat voelde ik mij ellendig. Moe, zeer snel overprikkeld en nog steeds enorm beduusd met wat er nu allemaal gebeurd was. Veel dingen gingen langs me heen. Tot ik het verhaal moest vertellen aan onze geweldige kraamzorg. Toen kwamen de waterlanders over het hele gedoe van na de bevalling. Want wat voelde ik mij schuldig naar ons meisje dat zij zo'n moeilijke start had en misschien dat dit voorkomen had kunnen worden als ik haar gewoon liet komen wanneer zij er klaar voor was en niet omdat ik het niet meer aankon. Natuurlijk wist ik ook dat je dit nooit kan weten, dat al zou ze met 40+ weken geboren worden, dan had dit ook kunnen gebeuren. Elke bevalling is anders en we zullen het ook nooit weten. Ze maakt het goed en doet het goed dus ik moest het gaan verwerken en het achter me laten. Huid op huidcontact pakken wanneer ik dat wil. De uren een soort van inhalen als het ware. Het herstel qua bekkeninstabiliteit ging prima. Het verdween net als bij Brian, als sneeuw voor de zon. Had nog wel wat last van mijn schaambeen van het indalen en de bevalling en van mijn stuitje. Maar dat was het. Had weer draagbare pijn bij het draaien. De hechtingen waren ook snel genoeg genezen. Heb er maar een dag of 3 last van gehad waarvan 2 trekkerig gevoel en 1 dag zeurderige pijn. Daarna begon de jeuk en was het genezen. Mijn baarmoeder was een ander verhaal. Ik had veel naweeen dit keer. Wat niet raar is bij een snelle bevalling en bij een tweede kindje. Die zouden na een paar dagen toch wel weg moeten zijn. Bij mij hielden ze aan en op zijn ergst in de avond. Overdag nagenoeg niet meer, maar de avonden waren een hel! Ze waren zelfs erger dan de weeen tijdens de bevalling. Zo erg dat de verloskundige toch maar met gepaste spoed langskwam omdat ze me hoorde schreeuwen op de achtergrond. De controles waren allemaal goed en geen enkele reden om te denken aan achtergebleven stukjes placenta en dus een baarmoeder ontsteking. Ze hielp me door de weeen heen en had overleg met de gyneacoloog. Geen van beide wilde me onmiddelijk naar het ziekenhuis omdat ik daarvoor veel te veel pijn had en het zo alleen maar erger kon worden en dat zou onmenselijk zijn. Dus paracetamol erin en aankijken. De frequentie werd minder tussen de weeen maar de intensietijd niet. Ik mocht eenmalig ibuprofen nemen in de hoop dat die zou helpen en 1 ronde borstvoeding overslaan omdat deze het samentrekken van je baarmoeder triggert en het weer terug kon komen midden in de nacht. Gelukkig hielp die laatste genoeg om in slaap te vallen en een nacht door te komen. De verloskundige belde ons de dag erna als eerste op omdat ze zich nog wel zorgen maakte. We moesten dan ook meteen weer bellen als het weer terug kwam zodat ik alsnog naar het ziekenhuis zou moeten voor verder onderzoek. Gelukkig kwam het niet meer terug maar de avonden erna was ik wel enorm bang en gespannen dat het toch weer terug zou komen.De volgende keer schrijf ik verder, helaas houd het hier niet op.