Bevalling, herstel en verwerking (deel 1)

4 weken terug is onze dochter ter wereld gekomen met 39 weken na een inleiding. Na een paar dagen in het ziekenhuis werd ze dan eindelijk geboren na een snelle en pittige bevalling. Een bevalling waarvan ik gehoopt had dat het zonder pijnstilling kon, maar er na een paar uur toch een ruggenprik in zat. Helaas ging het na de bevalling niet zoals het moest gaan. Ons meisje zag blauw en wilde niet goed opkleuren. Ze deed verder wat ze moest doen, alleen het opkleuren wilde niet. Ze namen haar mee naar de andere kant van de verloskamer om haar zuurstof bij te geven en te onderzoeken. Helaas bleef een gedeelte van haar toch echt blauw dus ze moest mee naar de Nicu voor diverse onderzoeken. Vooral om enge dingen uit te sluiten. Ik mocht niet mee. Mijn placenta wilde niet bevallen en toen die na 3 kwartier er dan eindelijk uit was, bleef ik bloed verliezen. Ze konden met echo en onderzoek van de placenta niet vinden waarom. Na het verwijderen van stolsels, mijn baarmoeder weer wakker te maken met extra wee opwekkers en stollingsmiddelen, stopte het dan eindelijk en verloor ik bloed volgens de boekjes en mocht ik na 3 uur eindelijk naar ons meisje toe. 3 kwartier later mocht ze met mij mee terug naar de verloskamers want met haar was inmiddels alles in orde en bleek ze gewoon een enorm trage gaswisseling te hebben gehad.Ik was zoveel bloed verloren dat ik op het randje zat van een transfusie. Ze wisten dan ook niet of ik de dag  erna wel naar huis mocht. Ik moest eerst zelfstandig kunnen plassen (ivm katheter die je krijgt bij een ruggenprik) en mijn ijzerwaarden moesten goed zijn. Het plassen ging wel, met ondersteuning. De ijzerwaarden bleken wat aan de lage kant te zijn maar binnen de norm. Dus geen ijzerinfuus en mochten we dus naar huis. Maar wat voelde ik mij ellendig. Moe, zeer snel overprikkeld en nog steeds enorm beduusd met wat er nu allemaal gebeurd was. Veel dingen gingen langs me heen. Tot ik het verhaal moest vertellen aan onze geweldige kraamzorg. Toen kwamen de waterlanders over het hele gedoe van na de bevalling. Want wat voelde ik mij schuldig naar ons meisje dat zij zo'n moeilijke start had en misschien dat dit voorkomen had kunnen worden als ik haar gewoon liet komen wanneer zij er klaar voor was en niet omdat ik het niet meer aankon. Natuurlijk wist ik ook dat je dit nooit kan weten, dat al zou ze met 40+ weken geboren worden, dan had dit ook kunnen gebeuren. Elke bevalling is anders en we zullen het ook nooit weten. Ze maakt het goed en doet het goed dus ik moest het gaan verwerken en het achter me laten. Huid op huidcontact pakken wanneer ik dat wil. De uren een soort van inhalen als het ware. Het herstel qua bekkeninstabiliteit ging prima. Het verdween net als bij Brian, als sneeuw voor de zon. Had nog wel wat last van mijn schaambeen van het indalen en de bevalling en van mijn stuitje. Maar dat was het. Had weer draagbare pijn bij het draaien. De hechtingen waren ook snel genoeg genezen. Heb er maar een dag of 3 last van gehad waarvan 2 trekkerig gevoel en 1 dag zeurderige pijn. Daarna begon de jeuk en was het genezen. Mijn baarmoeder was een ander verhaal. Ik had veel naweeen dit keer. Wat niet raar is bij een snelle bevalling en bij een tweede kindje. Die zouden na een paar dagen toch wel weg moeten zijn. Bij mij hielden ze aan en op zijn ergst in de avond. Overdag nagenoeg niet meer, maar de avonden waren een hel! Ze waren zelfs erger dan de weeen tijdens de bevalling. Zo erg dat de verloskundige toch maar met gepaste spoed langskwam omdat ze me hoorde schreeuwen op de achtergrond. De controles waren allemaal goed en geen enkele reden om te denken aan achtergebleven stukjes placenta en dus een baarmoeder ontsteking. Ze hielp me door de weeen heen en had overleg met de gyneacoloog. Geen van beide wilde me onmiddelijk naar het ziekenhuis omdat ik daarvoor veel te veel pijn had en het zo alleen maar erger kon worden en dat zou onmenselijk zijn. Dus paracetamol erin en aankijken. De frequentie werd minder tussen de weeen maar de intensietijd niet. Ik mocht eenmalig ibuprofen nemen in de hoop dat die zou helpen en 1 ronde borstvoeding overslaan omdat deze het samentrekken van je baarmoeder triggert en het weer terug kon komen midden in de nacht. Gelukkig hielp die laatste genoeg om in slaap te vallen en een nacht door te komen. De verloskundige belde ons de dag erna als eerste op omdat ze zich nog wel zorgen maakte. We moesten dan ook meteen weer bellen als het weer terug kwam zodat ik alsnog naar het ziekenhuis zou moeten voor verder onderzoek. Gelukkig kwam het niet meer terug maar de avonden erna was ik wel enorm bang en gespannen dat het toch weer terug zou komen.De volgende keer schrijf ik verder, helaas houd het hier niet op.