En dan komt de uitslag van het IQ onderzoek. "Jullie zoon heeft een IQ van 143, mogelijk is deze uitslag niet helemaal juist omdat hij de laatste twee onderdelen weinig aandacht en zin meer had. Anders had hij mogelijk nog hoger gescoord". Het intelligentie onderzoek duurde ruim anderhalf uur, dat is best lang voor een 5-jarige. Wij hadden allebei wel verwacht dat hij (iets) bovengemiddeld zou scoren, maar dit.... Oke dit verklaard wel een heleboel, er vallen veel puzzelstukjes op z'n plek. Op school hadden ze op mijn verzoek inmiddels met hem Avi gelezen om te kijken waar hij zat. Hij leest inmiddels Avi E5 (eind groep 5) zonder leesonderwijs met 5 jaar oud is dat best knap. Met rekenen zit hij waarschijnlijk ergens tussen midden groep 3 en eind groep 3. Wij zijn nu met school in gesprek over hoe nu verder...

Onze zoon is in het schooljaar 2020-2021 begonnen bij de kleuters. Het viel de juf al snel op dat hij al veel letters kende en wel cognitief vlot was. Hij las thuis toen boekjes M3 (midden groep 3), dit had hij zichzelf aangeleerd. Op school ging het redelijk, al was zijn antwoord op hoe was het vandaag op school eigenlijk altijd: "niks bijzonders", "saai", "gewoon". Hij had goed contact met een oudste kleuter, maar zij ging na de vakantie naar groep 3 en onze zoon ging naar groep 2. Dit vond hij heel erg jammer! Vanaf het begin van het schooljaar had onze zoon ineens weer heel veel 'ongelukjes' (4-6 keer per dag soms, zowel plas als poep) en klaagde hij regelmatig over buikpijn. Hierdoor ging er bij mij allerlei alarmbellen af er is iets aan de hand, maar wat?? Bij de huisarts leverde het weinig op, niks fysiek aan de hand. Het vermoeden dat hij hooggevoelig is, was ook al wel bevestigd. Toch hadden we het idee dat er meer was. Toen hebben we hem (met de hulpvraag i.v.m. de zindelijkheidsproblemen) aangemeld voor onderzoek. Dit onderzoek was in december 2021. 

Een gewone dinsdagochtend. Gewoon aan het werk, gewoon voor de klas. Wel wat vervelende pijnklachten bij mijn eierstok. Iets waar ik meteen huiverig voor ben gezien mijn spoedoperatie in september 2019 waarbij mijn eierstok 2 keer om zijn as was gedraaid en al aan het afsterven was. Om 9.30 uur krijg ik meer paniek vanwege de pijn en meld bij mijn leidinggevende dat het niet gaat en dat ik zo bang ben dat het weer mis gaat. Ik bel de afdeling gynaecologie om mijn afspraak van woensdag graag om te zetten naar vandaag (dinsdag) omdat ik het niet vertrouw. Ik ga naar huis en lig om 10.15 uur op de bank te kronkelen. De afspraak in het ziekenhuis is om 11.45 maar we besluiten om 10.30 om richting het ziekenhuis te gaan. Daar aangekomen nemen we de ingang voor spoedeisende hulp want wachten gaat niet meer. Ik kan niet meer normaal staan of zitten en voel me slechter worden met de minuut. Ik geef aan dat ik bekend ben met een gedraaide eierstok en dat dit hetzelfde voelt. Ik word in een rolstoel gezet en er wordt direct gebeld met de afdeling gynaecologie. Daarna wordt ik naar een kamer gebracht, krijg ik een infuus en begin met spugen. Mijn lichaam is zichzelf aan het leegmaken. Deze fase herken ik van de vorige keer. Het wachten op artsen lijkt een eeuwigheid te duren, maar zal in werkelijkheid misschien wel meevallen. Ik doe mijn verhaal en er wordt een echo gemaakt. Ze weten dat er snel gehandeld moet worden. Er wordt meteen actie ondernomen om een OK te regelen. Om 12.35 word ik de operatiekamer opgereden. Om 15.30 uur word ik wakker in de uitslaapkamer en is de pijn weg! Halleluja!! Mijn eierstok bleek drie keer (!!!) om zijn as te zijn gedraaid. Dit keer waren we er gelukkig op tijd bij waardoor hij nog niet zwaar verkleurd was. De cyste hebben ze verwijderd en mijn eierstok gelukkig behouden. Deze heeft wat lichte schade opgelopen, maar dit is beter dan geen eierstok meer hebben. Ik moet 1 nachtje blijven en mag de volgende dag gelukkig weer naar huis. Dat een eierstok kon draaien was al nieuw voor me, maar dat dit 2 of zelf 3 keer kon... De kans dat een eierstok draait is niet zo groot... Bij mij gebeurde het 2 keer binnen 9 maanden. Ik stond al op de lijst om geopereerd te worden helaas ging dit niet door vanwege de Corona-crisis. Dus helaas gebeurde waar ik zo bang voor was. Een herhaling van vorige keer....

inmiddels is onze zoon bijna 6 maanden en begin ik me te irriteren aan de extra kilo's die ik heb opgelopen voordat ik zwanger werd (hormonen en alle vreetbuien die ik daarbij heb cadeaugekregen) en natuurlijk wat gewicht dat ik na de zwangerschap heb behouden. Gisteren bereikte ik het punt dat ik mezelf echt niet meer aantrekkelijk vond voor mijn man en daar wil ik verandering in brengen. Ik heb geen maat 36 gehad ooit hoor, maar wil me gewoon weer op mijn gemak voelen zonder dat mijn 'zwemband' over de rand van mijn broek hangt. Dus 100 dagen niet snoepen eens kijken wat dat oplevert! Starts today!!  

Het is zondagavond en mijn telefoon gaat. Op het scherm zie ik dat het mijn leidinggevende is, nu moet ik dinsdag beginnen met werken na mijn zwangerschapsverlof dus even gaat het door mijn hoofd dat ze misschien omhoog zitten en willen weten of ik maandag al kan komen. Zodra ik de telefoon opneem bied ze eerst haar excuses aan voor het bellen op zondagavond en dan meteen hoor ik in haar stem dat ze geen goed nieuws heeft. Een collega van mij was een paar dagen overtijd en voelde ineens de baby niet meer bewegen, na controle blijkt dat de baby niet meer leeft. De baby is een dag later geboren. Ik hoor het verhaal aan en schiet direct vol, nog geen vier maanden geleden ben ik zelf bevallen en dat wondertje ligt heerlijk in zijn bedje te slapen. Pfoe wat komt zo'n bericht hard binnen zeg, flink tijdje een tranendal om het verlies van haar en tegelijkertijd het geluk dat wij hebben dat het goed is gegaan.

onze kleine man is bijna 4 maanden. En sinds zijn geboorte kan ik werkelijk om alles huilen! Een blog hier op mamaplaats en de tranen rollen over mijn wangen, mijn man die zegt dat hij zo blij is met ons en ik voel de tranen alweer branden, een filmpje waarin iets vooral met kindjes aan hand is en daar ga ik weer. Ik ben nooit een enorm emotioneel type geweest, de tranen kwamen echt alleen in uiterste gevallen. Maar nu.... pfoe. Komt dit door de hormonen of toch door de vermoeidheid van de gebroken nachten? 

Het aftellen naar mijn eerste werkdag is begonnen. Nu mag ik niet klagen want ik heb een half jaar verlof gehad, waarvan 4 maanden na de geboorte van mijn zoontje. Ik weet nog even niet of ik blij ben dat ik weer 'mag' gaan werken. Ik ben er wel van overtuigd dat het goed is dat ik weer even 'ik' word. De afgelopen maanden heb ik aardig in de mamarol geleefd wat super was!