Not.....back to school

Het nieuwe schooljaar hier in de regio is gestart. De eerste week is geweest en vandaag begint inmiddels week twee. 

Vorige week maandag was lastig, overal zie je blije kindjes op de fiets langsrijden op weg naar een nieuw en (waarschijnlijk redelijk) onbezorgd schooljaar. Terwijl ik naar de keukentafel kijk en onze zoon van 8 aan zijn ontbijt zie zitten. Hij gaat nergens heen, hij gaat niet naar school dit schooljaar. Dit jaar geen trotse foto op social media met een eerste dag in groep 7 (daar zou hij starten als alles goed was blijven gaan met hem). Dit doet pijn, het zou fijn zijn als hij 'gewoon' mee had kunnen doen maar helaas. 

Vandaag weer een duidelijk moment waarom hij niet naar school kan. Ik vroeg of het leuk was om een briefje naar zijn klasgenoten te sturen om te vertellen hoe het met hem ging en wat hij gedaan had op de vakantie. Het eerste  idee werd goed ontvangen, daarna klapte hij volledig dicht, wilde de kamer uitvluchten en begon te huilen.... Dit soort 'eenvoudige' opdrachten lukken niet meer. Er gebeurt te veel in zijn hoofd en hij krijgt direct blinde paniek, omdat er duizend dingen tegelijk in zijn hoofd opploppen en tegelijkertijd komt er niks. Hij raakt in paniek en kan alleen nog maar vluchten. De harde realiteit van een mannetje met een schooltrauma. We zijn nu op zoek naar een plekje waarbij ze hem kunnen helpen, maar we hebben nog wel een route te bewandelen. Voor nu neem ik de dagen maar per moment. We kijken wel waar we uitkomen. Samen staan we sterk!