Een aantal jaar geleden las ik in het boek ‘Mannen komen van Mars, vrouwen komen van Venus’ dat de vrouw bij een probleem behoefte heeft aan een luisterend oor waar de man juist meteen oplossingsgericht denkt. Ik nam dat voor het gemak maar even voor waar aan. Toen ik later, inmiddels was ik moeder van twee jonge kinderen, zag dat het boek geschreven is door een man, vond ik het een van de meest oneerlijke uitspraken ooit. Echt, er is geen wezen op de wereld dat zo oplossingsgericht denkt als een vrouw dat net een kind gebaard heeft.

Als de dag van gisteren kan ik me herinneren dat ik die ene test deed, de test waarop ik twee streepjes zag staan. Als een bezetene heb ik de drogist leeg gekocht. Elke test die ik deed, liet mij hetzelfde zien: Holy F*ck, ik werd moeder!

‘Goedemiddag, u spreekt met de klinisch geneticus van het Isala Ziekenhuis in Zwolle. Komt het gelegen?’

‘Mama, als je nu mijn brood niet maakt dan hou ik echt niet meer van je hoor’. Mijn lichaam schiet meteen in standje alert. ‘Wat zeg je schat?’. Weer hoor ik dezelfde zin. Ik schrik. Ik was me al een tijdje bewust van het feit dat ik goed gebruik maakte van de onderhandelingsfase maar nu drong het tot me door wat voor effect dat had op Noah. Natuurlijk heb ik nooit gezegd dat als hij iets wel of niet deed, ik niet meer van hem zou houden maar de ‘als je je bord niet leegeet, dan krijg je geen toetje’ of ‘als je nu niet lekker gaat slapen, dan kunnen we morgen niet iets leuks gaan doen’ gooide ik er meer dan eens in. Ik heb er nooit bij stil gestaan, dat de kinderen dat zo konden opvatten dat ik niet meer van ze hield. Dit was fout.

Ik ben een mens met hoge pieken en diepe dalen. Dat is niet altijd zo geweest. Vroeger was ik redelijk ‘stabiel’ en als ik wist wat ik wilde, ging ik daarvoor en lukte het me altijd. Toen ik een jaar of 15 was veranderde het thuis en heb ik mezelf aangeleerd om mijn emoties af te sluiten. Dat werkte redelijk goed voor mij tot drie jaar terug. De emoties haalde me in wat resulteerde in een lange burn-out.

Tijdens het opvoeden van de kinderen werd me al snel duidelijk dat ik instanties als het consultatiebureau niet persé alle ins en outs van mezelf en ons gezin hoefde te vertellen. Vaak resulteerde dit toch in een verhitte discussie over extra uren aan opvoedingscursussen, waarna ik boos en onzeker afdroop. Begrijp me niet verkeerd, ik ben de laatste die zou zeggen dat er niet altijd ruimte is om te groeien als ouder maar je weet zelf wel wat er bij je past en wat niet. Een oudere, terechtwijzende vrouw die al lang niet meer weet wat slapeloze nachten, spitsuren en ruziemakende peuters met je doen, hoeft mij dat niet te vertellen. Helaas ben ik een moeder die ondanks haar strakke planning dingen niet meekrijgt of ja, gewoon domweg vergeet dus sta ik bij dat soort gesprekken altijd standaard 1-0 achter. Waarschijnlijk ligt ook daar een groot gedeelte van de reden dat ik een slechte bezoeker van bijvoorbeeld het consultatiebureau ben (geweest) 😉.

De eerste keer zwanger zijn is spannend, tenminste dat vond ik wel. Je probeert je voor te stellen hoe je leven eruit komt te zien als de kleine geboren wordt. Ik ben een planner en bereid me graag voor op wat er komen gaat. Toen ik zwanger werd van Noah begon ik aan een studie Pedagogiek omdat ik graag meer over de ontwikkeling van kinderen wilde weten. Om de een of andere reden voelde ik me daar zelfverzekerder door. Zo gezegd, zo gedaan. Na een paar boeken lezen, dacht ik dit klusje wel even te klaren. Een paar jaar met heel wat keren op mijn bek gaan later, vraag ik me nu alleen af waarom ik in al die boeken nergens iets gelezen heb over overspannen ouders waarvan hun lieftallige kinderen op zwemles zitten. Want eh, had niet iemand me even kunnen voorbereiden op deze fase van onze oogappeltjes?

Ik wil schrijven, maar ik weet niet hoe. Ik wil over je vertellen, maar ik durf het niet. Ik wil blijven huilen, maar de tranen lijken op. Ik wil je ruiken, voelen en knuffelen, maar het kan niet meer. Mijn lichaam wilt je voeden en mijn armen willen je troosten, maar je bent er niet. De stilte is oorverdovend, mijn hart voelt leeg. Maar toch lieve Jackie, mijn perfect volmaakte meisje, blijft de liefde voor jou door heel mijn lichaam stromen en ben ik trots, zo ongelooflijk trots, dat jij mijn dochter bent.

Daar zit ik dan, alleen op de bank. Mijn oudste zoon loopt samen met mijn man zijn eerste avondvierdaagse, mijn jongste zoon ligt voor het eerst in zijn peuterbedje te slapen en onze kleinste frummel trappelt zorgeloos in mijn buik. Het klinkt perfect maar wat die kleine frummel niet weet is dat wij al weken wakker liggen omdat deze zwangerschap alles behalve zorgeloos is.