Spiegeltje, spiegeltje aan de wand… Mijn kinderen zijn mijn grootste spiegel

‘Mama, als je nu mijn brood niet maakt dan hou ik echt niet meer van je hoor’. Mijn lichaam schiet meteen in standje alert. ‘Wat zeg je schat?’. Weer hoor ik dezelfde zin. Ik schrik. Ik was me al een tijdje bewust van het feit dat ik goed gebruik maakte van de onderhandelingsfase maar nu drong het tot me door wat voor effect dat had op Noah. Natuurlijk heb ik nooit gezegd dat als hij iets wel of niet deed, ik niet meer van hem zou houden maar de ‘als je je bord niet leegeet, dan krijg je geen toetje’ of ‘als je nu niet lekker gaat slapen, dan kunnen we morgen niet iets leuks gaan doen’ gooide ik er meer dan eens in. Ik heb er nooit bij stil gestaan, dat de kinderen dat zo konden opvatten dat ik niet meer van ze hield. Dit was fout.

Ik zal eerlijk zijn. Communiceren is niet mijn sterkste punt. Mijn gedachtes gaan vaak sneller dan ik kan verwoorden en in stresssituaties kan ik er vaak onaardige dingen uitschieten en gaan schreeuwen want ja, soms luistert er NIEMAND, ben ik moe en verlang ik dus gewoon naar wijn! Daar ben ik niet trots op en ik weet dat ik daaraan moet werken want ik wens daarentegen wel goede communicatie. Echt, ik zou zo graag een mama willen zijn met engelengeduld die altijd kan begrijpen waarom het nodig is om spaghetti tegen het raam te gooien, de wc borstel te testen in de gang of je kledingkast uit te ruimen als je eigenlijk moet slapen. Websites en boeken over positief opvoeden ken ik dus inmiddels uit mijn hoofd en als ik ergens wat lees waarvan ik denk dat het misschien kan werken, probeer ik het meteen even uit. Op gelijk level praten met elkaar, overleggen, het kind het gevoel geven dat het inspraak heeft, het zit allemaal op een bepaalde manier verweven in mijn opvoeding. Ik doe ook maar gewoon mijn best en toch ga ik weer in de fout en denkt mijn kind dat ik niet meer van hem hou. Shit.

Maar goed, terug naar het probleem. Zoals ik al zei, ik was me er gelukkig al van bewust dat ik misschien te vaak als… dan… gebruikte. Ik had hem al vaker teruggekregen van Noah dus een van mijn goede voornemens van 2020 was om dat soort zinnen anders te gaan formuleren. Het bleek echter lastiger dan ik had gedacht want tot een paar weken terug had het zo vaak gewerkt dat ik er toch een soort gewoonte van gemaakt had. En gewoontes afleren… dat is lastig. ‘Noah, als je nu je eigen schoenen niet aandoet in plaats van die van mij, dan…! ‘Mees, mama’s moeten slapen ’s nachts, ja echt. Dus als je nu niet gaat slapen, dan…! Maar het feit dat ik mijn lieverds misschien het gevoel kon geven dat ik niet meer van ze hield, gaf me energie om er mee door te gaan en niet op te geven om deze gewoonte aan te pakken en resoluut mee af te rekenen.

We zijn een paar weken verder en het gaat beter. Op het moment dat ik het nu nog doe, bied ik meteen mijn excuses aan en probeer uit te leggen waarom ik iets van ze verwacht of waarom iets nodig is. Wonder boven wonder reageren ze hier best relaxt op. Ja, ik verwachtte eigenlijk meteen een hoop heisa en had weer een veel te lage verwachting van mijn kroost. My bad. Ik knuffel ze wat extra om te laten zien dat ik zeker wel van ze hou en dat dat niet zomaar over is als ze niet goed slapen of een keer hun troep niet opruimen. Ik besef nu dat we allemaal een eigen wil hebben, dat ik ook niet altijd zin heb om mijn bord leeg te eten, dat ik ook wel eens niet kan slapen en dat ik ook vaak denk fuck it, morgen weer een dag. De troep ruim ik dan wel op.

Ik zoek nog wel naar een weg om Noah te motiveren dingen zelf te doen want ook hij is gewend aan als… dan… dus krijg ik regelmatig te horen als ik bijvoorbeeld zeg dat hij even zijn speelgoed moet opruimen: ‘Wat gebeurt er als ik het niet doe?’. Ik wil niet meteen een gevolg eraan verbinden maar soms moet het wel gewoon gebeuren, toch?

Als moeders hebben we het beste voor met onze kinderen en toch ga ik soms de mist in en kies ik voor de makkelijkste weg. Dat besef ik dan weer later en baal ik weer van mezelf. Door Noah en Mees leer ik elke dag weer. Een grotere spiegel dan die zij me voorhouden bestaat niet. ALS ik maar laat zien dat ik er van leer en ondanks al mijn uitbarstingen toch onvoorwaardelijk van ze hou, DAN kan het haast niet anders dan dat ze uiteindelijk wel goed terecht komen toch?

Liefs,

Joëlle