Gebroken, zo voel ik me. Zodra mijn zoontje in bed ligt, begin ik te huilen. Het zat er al de hele daag aan te komen, ik heb me een paar keer in moeten houden in het bijzijn van zoonlief, want hij zal het toch niet begrijpen. Zelfs ik begrijp het eigenlijk niet. Wat is er precies aan de hand? Geen idee. Ik weet wel dat ik al een week op mijn tandvlees loop. Niets kan ik meer hebben en ik doe ook niets meer. Ik heb nergens zin in en loop alleen nog maar te snauwen en chagerijnig te zijn in huis. De dingen die ik normaal zo leuk vind aan ons menneke daar stoor ik me nu ontzettend aan, wat uiteraard helemaal niet eerlijk is tegenover hem. Maar ik kan er niets aan doen, alles irriteert me. Ook zit ik mezelf in de weg. Ik doe dus niets meer in huis, schoonmaken enz...bleh, komt wel weer een keer toch? (Terwijl ik weet dat het er zo ook niet beter op wordt) En ik ben constant aan het eten, dat wil ik eigenlijk helemaal niet, maar op dat moment wel. Vicieuze cirkel dus...