8 jaar geleden
Gebroken, alles is te veel.
In een keer komt er van alles uit, ik zit niet goed in mijn vel. Maar op een of andere manier kan ik er niet met anderen over praten..
Gebroken, zo voel ik me. Zodra mijn zoontje in bed ligt, begin ik te huilen. Het zat er al de hele daag aan te komen, ik heb me een paar keer in moeten houden in het bijzijn van zoonlief, want hij zal het toch niet begrijpen. Zelfs ik begrijp het eigenlijk niet. Wat is er precies aan de hand? Geen idee. Ik weet wel dat ik al een week op mijn tandvlees loop. Niets kan ik meer hebben en ik doe ook niets meer. Ik heb nergens zin in en loop alleen nog maar te snauwen en chagerijnig te zijn in huis. De dingen die ik normaal zo leuk vind aan ons menneke daar stoor ik me nu ontzettend aan, wat uiteraard helemaal niet eerlijk is tegenover hem. Maar ik kan er niets aan doen, alles irriteert me. Ook zit ik mezelf in de weg. Ik doe dus niets meer in huis, schoonmaken enz...bleh, komt wel weer een keer toch? (Terwijl ik weet dat het er zo ook niet beter op wordt) En ik ben constant aan het eten, dat wil ik eigenlijk helemaal niet, maar op dat moment wel. Vicieuze cirkel dus...
En toen moest ik gisteren naar het consultatiebureau. En die hebben nog een schepje boven op mijn gemoedstoestand gedaan.
De woordjes die ons manneke van net 2 kan zeggen, kan je op 2 handjes tellen. Toen de dame van het CB dit hoorde zag ik al een lichte shock op haar gezicht. Dit zouden nu toch al een stuk of 60 woorden moeten zijn. Tja, maar ja, die van ons snapt wel veel en veel meer dan slechts 60 woordjes, hij zegt ze alleen niet. Hij maakt ze wel duidelijk met gebaren (door hem zelf verzonnen) of geluiden. Hij is nooit gefrustreerd dat wij hem niet begrijpen omdat hij niet praat, want hij kan alles op zijn manier aan ons duidelijk maken. En ik vertelde dat ik hem sinds kort zelf gebaren ben gaan leren, zodat hij zichzelf nog beter duidelijk kan maken richting ons of anderen. De blik van de madam van het CB zei toen al alles. Alsof ik een superslechte moeder was! Ze zei dat ik absoluut geen gebaren aan mijn zoontje moest leren want dan zou hij nooit gaan praten. Ik vertelde dat ik wel alles wat hij gebaarde bleef benoemen. Ze leek nog niet echt overtuigd, maar liet het er maar bij. Wel raadde ze aan om logopedie te gaan doen met die kleine...
Nu, een dag later, geef ik mezelf de schuld voor het feit dat ons manneke nog niet veel praat. Had ik nog meer boekjes moeten lezen (hij verslindt deze al bij het leven)? Had ik de hele dag woordjes moeten zeggen en die hem na laten doen?? Hij is toch nog maar een kind. Die horen te spelen en op die manier te ontdekken en te leren. Ik vind hem veel te jong om naar een logopedist te gaan. In mijn ogen krijgt hij dan al opgelegd door de maatschappij wat hij wel en niet mag doen (wel praten, geen gebaren). Pfff, veels te jong. En het voelt voor mij ook nog als een falen. Zo van bij mams en paps leert hij niet praten, dan moeten we iemand anders inschakelen...
Gezien ik al een week of wat, zo slecht in mijn vel zit, kan ik er dit echt niet bij hebben en ben ik vandaag een emotioneel wrak. Straks komt manlief terug van het werken en moet ik weer gaan koken....zucht....ik zal mezelf maar van de stoel slepen en iets in elkaar flansen. Hopelijk is vandaag zsm voorbij en is het morgen weer een beetje zonnig in mijn hoofd.
JeMoGi
Mijn man zei ook al, als ze 12 jaar oud zijn (hij is leraar op middelbare school) dan hoor je echt niet meer wanneer dat kind is gaan praten of dat die al 1 jaar was of pas 4 jaar oud.
JeMoGi
Dames allemaal bedankt voor jullie reacties. Geen idee, dat er zoveel mensen de moeite nemen om iemand een hart onder de riem te steken :). Vandaag gaat het gelukkig een stuk beter. De regenwolken zijn weg. En ik heb vanochtend met mijn man ook besproken wat me dwars zat van het CB. Gelukkig kon hij mij begrijpen en gaf hij ook aan dat ik me niet zo moest laten beïnvloeden door het CB. We zitten op 1 lijn wat betreft de logopedist, dus dat feestje gaat voorlopig niet door. Ik heb het er ook met ons zoontje over gehad en die geeft gewoon heel duidelijk aan dat hij nog niet wilt gaan praten. Tja, dan kan je doen wat je wilt, dat heeft toch pas zin als hij zelf ok wilt. Dus we laten hem gewoon alle andere dingen doen die hij leuk vindt en uiteindelijk zal hij toch wel weer wat woordjes oppikken.
Annemiek2
Laat ik gelijk even op de rem van het praten trappen. Hier hebben wij ook een zoontje dat nog erg weinig zegt (zie een forum bericht van mij hier over). Nu net sinds eenkleine week begint hij wat meer te zeggen. Ik durf er niet te veel op in te gaan want stel dat ie weer zn mond houd. Bij ons op het cb deden ze er helemaal NIET moeilijk over. Zeker omdat hij veel andere dingen deed. Laat je niet gek maken hoor want je moet kijken naar wat hij WEL doet. Daarnaast is het wel heel erg balen dat je je zo vervelend voelt en dat je jezelf een beetje in de weg zit. Ik hoop dat het een opluchting geeft dat je het hier opgeschreven hebt. Ik weet niet of je aan je (schoon)ouders wil kunt of durft te vragen of ze een weekend op hun kleinzoon willen passen dat jij even bij komt? Ik weet ook niet of je 1 dag een paar uur uit huis bent om wat anders te doen dan bij je zoontje te zijn en voor hem te zorgen? Mij helpt het wel om 1 dag in de week echt even weg te zijn. Op die dag heeft papa dan ook papadag. Ik doe alleen de boodschappen en doe 1x p 3 weken vrijwillergswerk. Heel veel sterkte met alles en probeer weer een beetje bij te komen en te genieten. (ga eens met z'n allen een bakkie koffie of thee o.i.d. drinken in een caffe of zo)
Momo
Kop op! Je bent een top mama! CB kletst wel meer en ze hebben een lijst waar je kind aan moet voldoen wijkt het af is het niet goed. Verder klinken je klachten als een depressie. Kleine tip ga even langs je huis arts en bespreek dit echt.