Vanuit de verkoeverkamer word ik direct naar de afdeling Neonatologie gereden. Onvoorstelbaar dat ik straks voor de eerste keer mijn zoon ga zien. Het bed komt tot stilstand naast een van de zes couveuses die in deze ruimte geparkeerd staan. Een verloskundige komt erbij en feliciteert ons met de geboorte van onze zoon, waarna ze de flappen die voor de couveuse hangen omhoog doet. Daar ben je dan en het eerste wat ik denk is dat ik je groter vind dan ik had verwacht, je draagt een mutsje en er loopt een smalle band over de zijkant van je gezicht die een soort van snorkel vasthoud dat over je neusje geklemd zit. Je ligt onder een dekentje en je lichaam beweegt zoals ik het tot voor kort nog in mijn buik voelde. Ik bedenk mij dat ondanks dat ik nog zo weinig van je zie, ik je tussen 100 andere baby’s nog had herkend. Jij bent die van ons! Ik kijk naar je vader en die straalt van trots.

Tijdens het klaarmaken van het avondeten stop ik met groentes snijden omdat ik een pijnscheut in mijn buik krijg. Ik leun met mijn ellebogen op de tafel en adem diep in en uit. Ik geef aan dat ik in de app gelezen heb dat dit komt door harde buiken, het gaat zo wel weer over. Manlief heeft hierover zijn twijfels en uit deze, ik geef aan dat hij zich niet aan moet stellen, het gaat zo vast wel weer over. Wanneer ik tijdens het eten mijn bord wegzet en met mijn knieën voor de bank ga zitten om mijn buik op de bank te kunnen leggen is hij het zat en belt de verloskundige.