Daar zit je dan, op een bankje in het park te huilen nadat de zoveelste persoon je heeft gezegd dat je ook goed voor jezelf moet zorgen als je mamma bent. Jeetje wat voel ik me op zo'n moment ook een enorme aansteller. Ik was bij mijn fysio vanmiddag. Zoontje mee, want oma is op vakantie en kan dus niet oppassen. Mijn fysio begeleidt mij nog steeds in verband met bekkenklachten na mijn zwangerschap en nu zijn we daarbij ook bezig met conditie- en spieropbouw, want ik ben zo slap als een vaatdoek. Die confrontatie met mijn lijf vind ik heel vervelend. Ik ben gek op sporten, maar dan wel vanuit de basis met een goede conditie. Dat opbouwen, met pijn, hijgen, veel minder kunnen dan je wil, dat is iets wat ik heel moeilijk vind. En vandaag was het dus weer zo ver; bij het opwarmen voelde ik al dat mijn lijf niet veel kon hebben. Luister ik daarnaar? Nee, natuurlijk niet, want ik wil me niet laten kennen. Ik kan namelijk altijd alles aan. Of althans, ik wil graag dat mensen dat zien (op alle vlakken). Ik heb er immers zelf voor gekozen om bewust alleenstaand moeder te worden, dus moet je het ook allemaal alleen kunnen. En ja, ik weet rationeel wel dat dat niet klopt. Ook stellen hebben hulp nodig (it takes a village...), maar het zit ook al erg in mijn aard om vooral niet afhankelijk van anderen te willen zijn. Maar na een week slecht slapen (niet door zoonlief, die sliep perfect door deze week), een verlate (en daardoor heftige) menstruatie en een lage bloeddruk kon mijn lijf het vandaag blijkbaar niet aan tijdens het trainen. Een wegtrekker van jewelste na de eerste 3 oefeningen en dan maar op de grond moeten liggen omdat je zo duizelig bent. Fysio moet zich over je zoontje ontfermen, want die besluit dat het opeens tijd is om te huilen. Dus: schuldgevoel dat ik haar ook nog opzadel met mijn verantwoordelijkheid. En ook daar zegt een totaal vreemde tegen me; denk je als moeder zijnde ook wel aan jezelf? BAM! Het grote probleem waar ik nu mee kamp en waarvan ik al wist dat het een enorme valkuil zou worden tijdens het moederschap. Wat wil ik? Wat zijn mijn behoeften? Hoe zorg ik voor mezelf naast alle liefde, tijd en aandacht die ik in mijn zoontje stop? Dat gaat vaak gewoon heel goed; hij is tevreden. Maar soms, heel soms, dan wordt het mij blijkbaar ook even te veel en dan zit je opeens te huilen op een bankje in het park. Leren om niet zo streng te zijn voor mezelf en om hulp te vragen (niet pas wanneer je instort) zijn de grootste leerdoelen komend jaar (en waarschijnlijk de rest van mijn leven). Loslaten dat je het niet zwaar mag vinden, dat ook ik wel eens tijd voor mezelf nodig heb en accepteren dat mijn lichaam langer dan gemiddeld nodig heeft om te herstellen van het mooiste wat ik tot nu toe in mijn leven heb gedaan. Gelukkig blijft er genoeg te leren in het leven!