Al een paar jaar heb ik een enorm grote kinderwens. Het is dat mijn man zei van "Nu nog niet, laten we eerst zorgen dat we wat stabieler in het leven staan".
Ik wist dat dit eigenlijk sloeg op mij. Al een aantal jaar kamp ik met een psychische stoornis. Het begon met paniekaanvallen uit het niets. Op dit moment uit het zich voornamelijk als het zogenoemde angst voor de angst. Bang dat de paniekaanvallen weer terug komen.
Ik ben toen hard aan mijzelf gaan werken. Heb hulp gezocht bij een psycholoog en kreeg antidepressiva voorgeschreven.
Wouw, wat voelde ik mij goed toen. Ik leefde zonder angst en blaakte weer van het zelfvertrouwen. Ik kon de hele wereld weer aan.
Afgelopen juni zijn we getrouwd en samen met mijn man besloten om na het huwelijk te stoppen met de antidepressiva en met de pil, er vanuit gaande dat het nog wel even zou duren voordat ik zwanger was.
Het toeval wil, dat op het moment ik afgebouwd was, ik ook zwanger ben geworden. Een droom ging in vervulling! 
Maar direct daarna kwam de angst weer bovendrijven. Wat nu? En lukt mij dit wel?
De eerste 16 weken van mijn zwangerschap voelde ik mij redelijk. Ik kon merken dat ik wat minder stabiel was dan met de AD, maar ik was gelukkig en zat lekker in mijn vel.
Vanaf week 16 ging het slechter, ik heb mij een week lang angstig gevoeld. Op mijn werk, in de auto en zelfs in mijn eigen huis.
Ik voelde mij ontzettend schuldig tegenover de baby. Overal lees je dat stress tijdens de zwangerschap slecht is. 
Op dit moment ben ik 19,5 week zwanger en moet eerlijk zeggen dat het langzaam, heel langzaam, weer wat beter gaat.
Helaas vind ik het wel erg moeilijk om te genieten van de zwangerschap. Voornamelijk omdat ik met een groot schuldgevoel rondloop.
Aanstaande donderdag hebben wij de 20 weken echo....en ik hoop uit de grond van mijn hart dat alles goed is, dat de baby geen groeiachterstand heeft door mijn "angst" en stress.
Mocht alles goed zijn dan hoop ik dat ik mijn rust weer wat kan vinden en volop kan gaan genieten van de komende 20 weken!!