13 of 14 was ik, ik weet het niet meer exact, toen ik flauwviel in de badkamer. Mooie introductie tot de rest van je hormonale leven. Ik bleek elke maand cystes op mijn eierstokken te hebben. En als er dan een eisprong was, moest die cyste ook "klappen". Ik verloor elke maand enorm veel bloed, vloeide ook 7 of 8 dagen. En had verklevingen aan mijn darmen. Daar kwamen we bij de gynaecoloog achter. De beste man had nul begrip voor het feit dat ik zo jong was en (goh) nog nooit naar een gynaecoloog was geweest. Dus of ik even mijn broekje wilde uit trekken want hij had nog meer te doen... Kinderen krijgen? Die kans was mininaal. Afijn, we gingen aan de pil en dat maakt het ongesteld zijn draaglijker. De verklevingen zijn een keer verwijderd. En het doorslikken van de pil was een feit. Mijn leven was best oké. Op de hormonale migraines na die ik toch bleef houden. En de endometriose. We hebben alles geprobeerd. Prikpil, implanon, nuvaring, spiraal. Niks maakte het minder. De neuroloog wist raad en ik kreeg bètablokkers.