Bye bye Baarmoeder

13 of 14 was ik, ik weet het niet meer exact, toen ik flauwviel in de badkamer. Mooie introductie tot de rest van je hormonale leven. Ik bleek elke maand cystes op mijn eierstokken te hebben. En als er dan een eisprong was, moest die cyste ook "klappen". Ik verloor elke maand enorm veel bloed, vloeide ook 7 of 8 dagen. En had verklevingen aan mijn darmen. Daar kwamen we bij de gynaecoloog achter. De beste man had nul begrip voor het feit dat ik zo jong was en (goh) nog nooit naar een gynaecoloog was geweest. Dus of ik even mijn broekje wilde uit trekken want hij had nog meer te doen... Kinderen krijgen? Die kans was mininaal. Afijn, we gingen aan de pil en dat maakt het ongesteld zijn draaglijker. De verklevingen zijn een keer verwijderd. En het doorslikken van de pil was een feit. Mijn leven was best oké. Op de hormonale migraines na die ik toch bleef houden. En de endometriose. We hebben alles geprobeerd. Prikpil, implanon, nuvaring, spiraal. Niks maakte het minder. De neuroloog wist raad en ik kreeg bètablokkers. 

We spoelen door naar huidige relatie. Manlief had al een dochter van 5 (toen) en ik wilde niet te lang wachten met kijken of het lukte, want als je de hele molen in moet kan dat jaren duren en werd het verschil als maar groter. Dus we stopten met voorbehoedsmiddelen en een maand later was ik zwanger. Achteraf blijkt dat de pil voor rust zorgde en dat nog even doorwerkte waardoor die ene eicel kans zag. Zo werd ons eerste meisje geboren. Pikzwart haar, bruine ogen en het liefste neusje wat ik ooit had gezien. Na een driekwart jaar begon het te kriebelen. Ik wilde een zo klein mogelijk verschil dus we gingen gericht aan het werk. Maar er gebeurde niks. Het vloeien werd weer heftiger en ik lag weer meer plat dan dat ik wat deed. Na ruim 6 maanden te hebben geprobeerd, opperde de gynaecoloog om toch een keer de boel goed te laten onderzoeken. Dus afspraak werd ingepland. Op een maandag. Die zondag deed ik nog een test. Meer uit routine. En jawel hoor. Zwanger. Dat werd bij de gynaecoloog ook mooi beaamd door een echo. 

Deze zwangerschap was hel. Met 14 weken kwam ik plat te liggen, vleesboom, bekkeninstabiliteit. You name it, ik had het. Op de misselijkheid na. Daar ben ik tot op de dag nog steeds zo dankbaar voor. Bij beide dames geen een keer gespuugd. Na een hele lange zwangerschap werd besloten om haar met 38 weken te halen. Mama was op. En ze moest nog aan de bak. En daar werd onze derde dame (mijn tweede) geboren. Blonde haren, blauwe ogen, in alles tegengesteld aan haar zus.

Ondertussen zijn we weer wat jaartjes verder. De jongste is ruim 2,5 en ik vloei zo'n 20 dagen per maand. Dat is inclusief de 9 dagen echt ongesteld waar ik om de 2 uur moet verschonen. Het beheerst zo langzamerhand mijn leven. Mama heeft vaak buikpijn, rugpijn, kan niks doen want is bang door te lekken. En laten we het maar niet over m'n seksleven hebben... Dat heeft betere tijden gekend. 

Dus afgelopen week is samen met de gynaecoloog besloten om het zwikkie eruit te halen. Baarmoeder, eileiders, baarmoederhals. De eierstokken laten ze zitten, mits niet te verkleefd aan darmen en of baarmoeder. Ik ben zo blij. Zo blij. Weg met dat ding. Het heeft zijn nut bewezen, 2 keer zelfs, dat heb ik nooit kunnen dromen. Maar nu is het tijd om afscheid te nemen. En mijn leven terug te krijgen. 

Het is nu wachten op een datum. En dan plannen we maar eens een goed byebyebaarmoederparty!