In mijn vorige blog vertel ik over mijn wens voor een tweede kindje.... een wens die ik helaas niet deel met mijn man.
In deze blog wil ik graag kwijt wat voor (vaak rare) gedachten er in mijn hoofd omgaan.

Begin 2010 leerde ik mijn man kennen. Het klikte meteen en we gingen veel op pad.
Omdat hij net een lange relatie achter de rug had, en hij ook 12 jaar ouder is dan ik, stelde ik al snel de vraag of hij nooit kinderen wilde. 
Nee, hij wilde niet zo'n grote verantwoording dragen.
Ik daarentegen heb altijd al een sterke kinderwens gehad. Na een poosje nadenken besloot ik om hem te zeggen dat onze relatie niet zou gaan werken. Ik zou nooit gelukkig kunnen zijn zonder ooit mama te worden. (of in ieder geval te proberen!)
Ik heb er niet direct een punt achter gezet... maar het zou er wel langzaam op aan komen.
Het klonk heel naar.... als een dreigement.... maar het was wel hoe het was.

Hier is hij dan; mijn eerste blog.
Ik begin altijd graag bij het begin, en dat is natuurlijk de zwangerschap.
Over het grootste deel van mijn zwangerschap is er weinig te vertellen. Op de iets heftigere misselijkheid na.
Alles was echt volgens de boekjes. Alle pijntjes, emoties, groei etc.