Milan was afgelopen weekend alweer 10 weken oud. De tijd vliegt en hij groeit als kool! Het is een heerlijk ventje en ik kan er steeds meer van genieten. Thuis zit hij al helemaal in een ritme. Het heeft me bloed, zweet, heel veel tranen en vooral ontzettend veel geduld gekost maar het is wel gelukt. Rust en regelmaat zijn heel erg belangrijk wanneer je baby veel huilt en moeilijk in slaap komt en daardoor slecht slaapt. Nu het thuis zo goed gaat ben ik ook wat vaker buiten de deur met Milan. Echter is dit nog niet zo'n succes....Wat ik ook ga doen en hoelang ik ook met hem weg ga, het is iedere keer weer hetzelfde...Milan slaapt niet en zet het op een huilen. Urenlang, totdat ik hem thuis weer de fles kan geven, het bed ritueeltje kan doen en hem in bed leg. Pas dan wordt hij rustig en gaat hij uiteindelijk slapen. Maar kluizenaar is nou niet bepaald het beroep dat ik ambieer, dus wat te doen?! Natuurlijk zegt iedereen me dat het over gaat. Zodra hij drie maanden oud is moet het allemaal voorbij zijn, zeggen ze. Ik moet je eerlijk zeggen dat ik die hoop wel heb opgegeven. Ik geloof niet dat hij over 3 weken een compleet andere baby is welke ik mee kan nemen naar visite en boodschappen mee kan gaan doen.
Ik heb inmiddels contact gehad met de huisarts, kinderarts, osteopaat, fysiotherapeut en ik heb een bijeenkomst bijgewoond van het ziekenhuis over onrustige / huilbaby's. Het laatste heeft mij nog het meeste geholpen. Niet zozeer de presentatie maar de ervaringen van andere moeders welke aanwezig waren. Want wanneer je thuis met een huilbaby zit begrijpt niemand het, tenzij je dit zelf hebt meegemaakt. Iedereen heeft goed bedoelde adviezen en tips. "je moet echt lekker naar buiten gaan hoor meid met hem" en "ga er nu maar echt van genieten"....Nou dat lekker naar buiten gaan is meer een kwelling dan dat het een plezier is voor mij. Eenmaal buiten geinstalleerd met de wagen (ik woon in een appartement, dus eerst moet de hele hebben en houwen de trap af) gaat Milan huilen, en zo lang ik blijf lopen blijft Milan huilen. Echt een feestje dus dat naar buiten gaan hahaha. Ook dat "genieten" is er echt even niet bij. Natuurlijk geniet ik van mijn mannetje wanneer hij lekker in zijn vel zit en tevreden is. Maar na weer een dag wat buiten de deur geprobeerd te hebben, kan die dag voor mij niet snel genoeg voorbij zijn.
Ik ben dan ook niet op zoek naar "vooral genieten" en "ga er lekker op uit". Ik ben op zoek naar moeders welke in hetzelfde schuitje zitten als ik en welke mij tips kunnen geven omdat zij nou eenmaal ervarings deskundige zijn en we van elkaar kunnen leren. 
Dus moeders vertel en help mij! Wat moet ik doen of proberen om ervoor te zorgen dat Milan gaat wennen aan de boze buitenwereld en niet meer zoveel huilt?
Wellicht goed om erbij te vertellen dat het niet uitmaakt of hij in de maxi cosi ligt of in de wandelwagen, in de auto, in het licht of in het donker en in een rustige of in een drukke omgeving. I need your help! Alvast super bedankt voor alle tips/adviezen! 

Onze kleine Benjamin wordt nu al "groot". De eerste pakjes in maat 50 zijn de kast alweer uit. Milan groeit super goed en wordt al echt een wijs ventje om te zien. Hoewel hij pas 7 weken oud is, is het echte baby er in mijn ogen er al wel af :))
En naast dat hij goed groeit gaat het ook super goed met hem! Maar dat is niet zonder slag of stoot gegaan. Inmiddels zijn we een huisarts, osteopaat, consultatie bureau, fysiotherapeut en kinderarts verder.... Zoals je in mijn vorige blogs hebt kunnen lezen huilde Milan veel, maar dan ook echt heel veel. Ontroostbaar en uren per dag. Het huilen begon vaak na de voeding en hield dan uren aan, tot de volgende voeding en zo weer verder. Omdat het na de voeding zo heftig was heb ik altijd gedacht dat het hiermee te maken had. Echter werd mij voorgehouden dat er niets met hem aan de hand was behalve het feit dat hij, net als ik, een heftige bevalling had meegemaakt en hier echt van moest bijkomen.
Nou dat bijkomen dat zat er voor mij alleen niet meer in. Ik kon niets anders dan proberen mijn zoontje te troosten en daardoor kon en deed ik zelf niks meer. Helaas hielp niets. Wat ik ook probeerde hij bleef ontroostbaar huilen.
Na het bijhouden van een huildagboekje en een gesprek bij de huisarts werden we doorverwezen naar de kinderarts.
Het klinkt misschien gek maar wij waren hier zo ontzettend blij mee. Eindelijk schot in de zaak. Na een gesprek en onderzoek in het ziekenhuis gaf de kinderarts aan dat het erg moeilijk is om bij een baby snel vast te stellen wat er aan de hand is. We moesten ergens beginnen....ze dacht wel aan reflux maar dat werd niet direct bevestigd. We konden beginnen met het indikken van de voeding dmv johannes broodpitmeel (Nutriton). Ik had hier al veel over gelezen maar durfde het, na al het huilen, niet aan om hiermee zelf te gaan experimenteren.
Maar goed, eenmaal weer thuis gekomen was Milan wel aan zijn fles toe (ik geef nog steeds borstvoeding maar kolf het af). Het meel erdoor en proberen maar. In aantal dagen veranderde onze brulaap in een lief, lachend en tevreden mannetje. Niet meer spugen, geen gehuil meer na de fles en geen gekrijs meer...Dit kon toch niet waar zijn?! Dat zoiets kleins zooooo'n groot effect zou hebben.
Nou het is waar..Milan is al sinds 1,5 week een lief, tevreden mannetje. Zit duidelijk een stuk beter in zijn vel en geniet weer van het drinken.
De reflux is bevestigd. Niet dat je hier wat aan hebt, maar je wilt het beestje toch graag een naam geven zodat je er makkelijker mee om kunt en weet te gaan. Naast het indikken van de voeding, voeden we hem rechtop, ligt zijn matrasje schuin naar beneden en houden we hem na de fles zeker 15 minuten rechtop. Dit alles bijelkaar heeft echt voor een wereld van verschil gezorgd.
Natuurlijk huilt hij nog...maar dat doet iedere baby. En zeker deze periode, tussen de 6 en 8 weken, wanneer een baby zijn huilpiek bereikt. Hij huilt wanneer hij honger of een vieze luier heeft, aandacht nodig heeft, zich verveelt, darmkrampjes heeft, er een boertje dwarszit of wanneer hij moe is. Dit is bijelkaar misschien zo'n 1,5 tot 2 uur per dag en niet te vergelijken met de 6 a 7 uur per dag waar Milan eerst op zat.
Gelukkig dat we hebben doorgezet en ons niet hebben laten weerhouden door wat specialisten in eerste instantie zeiden. Volhouden en vasthouden aan je gevoel want, zeker als je moeder bent, klopt dit bijna altijd!

Na twee weken vakantie gehad te hebben is vandaag de dag aangebroken dat mijn vriend aan de slag moet, hij moet weer werken. Voor hem is dit wel even lekker. Even iets anders aan zijn hoofd dan de hele dag de baby :)) Voor mij is het best eng. Natuurlijk kan ik genoeg mensen bellen welke direct voor me klaar staan wanneer ik ze nodig heb maar toch overheerste het gevoel van 'er alleen voor staan' het afgelopen weekend. 
Ik heb er niet heel erg naar uit gekeken om dit alleen te gaan doen na de heftige drie weken welke inmiddels voorbij zijn (zoals je kunt lezen in mijn vorige blog). Maar toch stond ik vanmorgen om 7 uur op met een 'frisse en goede moed' gevoel. Want we gaan dit gewoon doen dacht ik.
De eerste fles na de nacht is (naast die van de avond) één van de moeilijkste flessen. Milan is dan wakker, het wordt al licht en hij heeft na het geven van de fles totaal niet de intentie om ook maar iets te gaan slapen.
Na nog wat tips te hebben gelezen op internet over rust en regelmaat heb ik met mezelf afgesproken om er eens een paar te gaan proberen. Onder het mom van baad het niet dan schaadt het niet.
Allereerst heb ik hem niet wakker gemaakt voor de voeding. Ik heb hem laten liggen totdat hij zelf aan gaf honger te hebben en heb hem uit zijn bedje gehaald. Na het verschonen heb ik hem rustig op zijn eigen kamer de fles gegeven. Na de fles heeft hij nog een kwartiertje bij me gezeten en vond ik het tijd om hem in zijn bedje te leggen. So far so good zou je zeggen... Maar het zwaarste gedeelte zat er nog aan te komen; Milan moet namelijk gaan slapen en dat helemaal uit zichzelf. Ik heb hem wakker in zijn bedje gelegd, ingebakerd, een kus gegeven en ben zijn kamertje uitgelopen. Natuurlijk zette meneer het meteen op een brullen. Maar dit huiltje herken ik inmiddels; het huiltje van ik ben moe maar wil eigenlijk niet slapen en laat me al helemaal niet alleen.
Ik besloot mijn timer te zetten op 10 minuten en tussentijds tijdens hard huilen even een aai over zijn hoofdje en een kus te geven.
En het moet niet gekker worden..Binnen 10 minuten ligt ons ventje heerlijk te slapen in zijn eigen bedje! Dus dat 'in slaap huilen' wordt toch niet voor niks gezegd en aangemoedigt :)) Vanaf nu ga ik deze tactiek gebruiken en hoop dat hij zichzelf zo uiteindelijk makkelijker over kan geven aan de slaap. Want baby's moeten nou eenmaal heeeel veel slapen. En dat geeft mama even de tijd om ook nog wat voor zichzelf te doen!

Mijn eerste twee weken als mama van onze mooie zoon Milan waren vooral pittig en zwaar. Doordat ik de eerste week echt helemaal niets kon en alleen maar wilde slapen heb ik niet kunnen genieten van ons mooie ventje. Ik moest aan alles wennen. Mijn leven stond totaal op z'n kop. Avonden en nachten lang was Milan aan het huilen. Natuurlijk is het zielig voor zo'n klein mannetje maar HALLO mama wil zooo graag slapen! Rust is een woord wat je compleet kan schrappen op het moment dat je moeder wordt. En die rust had ik nu juist zo hard nodig voor mijn herstel. Mijn vriend heeft de afgelopen twee weken dan ook enorm veel voor mij opgepakt waardoor ik die paar uurtjes slaap kon pakken. 
Nadat de kraamhulp wegging, ik nog steeds amper kon lopen en dan nog maar niet te spreken over de hormonen welke door mijn lijf gierden, werd het pas echt pittig voor ons. Milan huilde en huilde, urenlang en al een aantal dagen achter elkaar. Natuurlijk sliep hij ook wat uurtjes maar zodra hij wakker werd was het huilen (voor mij ook maar dan met de spreekwoordelijke "pet" op). Vorige week keken mijn vriend en ik elkaar aan en vroegen we aan elkaar over welke roze wolk mensen het hebben die net ouders geworden zijn. Voor ons was er namelijk geen roze wolk, enkel één grote donderwolk. Want was dit nou hetgeen we ons hadden voorgesteld? Was dit het nou?! Een baby zou je leven toch zoveel leuker en mooier moeten maken? Wij hadden dit gevoel totaal niet...
Op een avond was ik er klaar mee. Milan was alweer 3 uur achter elkaar aan het huilen en we hadden inmiddels alles geprobeerd. Ik had sterk het gevoel dat er iets met hem aan de hand was. Eerst maar eens langs de huisartsenpost. De arts vertelde mij dat alles in orde was met hem en het waarschijnlijk lag aan het verwerken van de voeding waar hij veel last van had. Maagkrampjes en darmkrampjes...Lekker dan dacht ik daar heb ik wat aan. Hem goed laten boeren na een voeding zou al een heel verschil zijn.
Toen we hem na 5 uur eindelijk stil hadden gekregen ben ik achter de laptop gaan zitten en ben ik gaan zoeken naar een osteopaat. Want hier hoorde ik altijd goede verhalen over en laten we eerlijk zijn; Milan heeft wel ruim 1,5 uur vast in het geboortekanaal gezeten dus wie weet heeft hij iets bekneld zitten?!
De volgende dag konden we al terecht bij een osteopaat in Rotterdam. Wat een relaxte vent en wat werd Milan rustig toen hij met hem bezig was. Hij gaf aan dat het een cirkel is waar een baby in terecht komt. Voornamelijk de stress van de bevalling (de persweeen van 1,5 uur waren volgens hem ook écht veel te lang), de pijn in zijn lijfje door de bevalling, het wennen aan op de wereld zijn, de krampjes en de moeheid. Natuurlijk moet je hiervan als baby huilen, zou ik ook doen. Hij heeft wat "prikkelingen" gegeven bij zijn maagje en darmen wat voor opluchting zou moeten zorgen binnen nu en twee weken. Daarnaast is het zaak erg rustig met hem om te gaan; hij wilt vooral bij ons zijn en getroost worden. Dit is wel lastig als de moeder welke hem zou moeten kunnen troosten zelf ook getroost wil worden haha. Maar goed wij met goede moed na 1,5 uur naar huis met de tips welke we hadden gekregen en een nieuwe afspraak voor over 2,5 week.
Sinds het bezoek aan de osteopaat is Milan enorm veranderd. Hij slaapt rustiger, huilt minder en heeft geen driftbuien meer gehad. Wij merken dat we er ook beter mee om kunnen gaan nu we iets verder zijn en we wat tips hebben meegekregen waar we wat mee kunnen.
Met mij gaat het ook steeds beter. De hormonen zijn voor mijn gevoel zo goed als mijn lijf uit en ik ben minder slap en moe en begin weer wat aan te sterken.
Ik hoop dan ook dat we vooral een slechte start hebben gehad en dat vanaf nu de stijgende lijn erin zit! Wel weet ik nu dat de roze wolk vooral heel erg in stand gehouden wordt door een hoop fresh moms. Het is helemaal niet erg om te zeggen dat je heel erg moet wennen aan het moeder zijn en het feit dat er een baby in je leven is gekomen. Want zoals ik al zei; vanaf nu kan het eigenlijk alleen maar beter worden!

Vrijdag 9 januari was het dan zover... Om 6 uur s ochtends zaten ik en mijn vriend, met de maxi cosi en de zogenoemde ziekenhuistas op de achterbank, in de auto onderweg naar het ziekenhuis. Wat een gek idee dat je zonder baby het ziekenhuis in gaat wetende dat je er mét baby weer uit zult komen.
Om 06.30 uur zou ik ingeleid worden en (afhankelijk van hoe snel de bevalling zou verlopen) uiterlijk zondag zou onze zoon geboren zijn. 
We kregen een "eigen" kamer toegewezen; een grote kraamsuite waar we vanaf het moment van opname tot aan het ontslag zouden verblijven. Er was een extra bed voor wanneer mijn vriend zou willen blijven slapen.
De afgelopen nacht waren er een hoop baby's in het ziekenhuis geboren en hierdoor was het enorm druk dus we moesten even wachten voordat we geholpen werden. Om 8 uur werd ik aan de CTG aangesloten en na een half uur kreeg ik een tablet ingebracht welke moest zorgen voor de verweking van de baarmoedermond. Op dat moment was er nog helemaal niks aan de hand. Alles zat nog potdicht en ons ventje had blijkbaar nog geen zin om de wijde wereld te komen bekijken :)
Om de 4 uur werd ik gecontroleerd; opnieuw een half uur aan de CTG, inwendig onderzoek en zonodig opnieuw een tablet. De verloskundige had ons 's ochtends al aangegeven dat we er niet vanuit moesten gaan dat de baby zich vrijdag zou laten zien. Dit zou eerder zaterdag of zondag worden. Dus ik had me er al helemaal op ingesteld dat ik nog wel even te gaan had.
Maar om 14 uur begon ik toch wel lichte weeën te voelen. Het was nog heel goed vol te houden maar ik voelde duidelijk dat er wat aan het gebeuren was. Om 16 uur opnieuw een check maar er bleek nog niet veel veranderd; nog steeds geen centimeter ontsluiting....
Om 20 uur opnieuw aan de CTG en een check. De uren daartussen gaan toch ontzettend snel voorbij. Boekjes lezen, op de laptop, beetje kletsen, tv kijken en soms voor een koffie naar beneden.
De verloskundige gaf aan dat er inmiddels bijna 3 centimeter ontsluiting was en heeft me gestript. Vanaf dat moment ging alles in een sneltrein vaart. De weeën kon ik eigenlijk bijna niet meer opvangen aangezien er vaak maar een halve minuut tussen iedere wee zat. Om half tien 's avonds had ik 5 centimeter ontsluiting en een uur later mocht ik beginnen met persen..."Even serieus" dacht ik, nu al?!! 5 centimeter in een uur tijd weggepuft en gewoon direct door in de persweeën. Voor mijn gevoel deed ik mee aan de olympische spelen maar dan als beginner.
Na 1,5 uur persen en op het moment dat ik de moed bijna had opgegeven is onze zoon Milan Benjamin geboren. Een super mooi, lief en gezond kereltje :)) Helaas moest ik zelf nog even door naar de OK voor het hechten van mijn totaal ruptuur. Daarnaast bleek mijn baarmoeder zich niet samen te trekken en hierdoor ben ik bijna 2 liter bloed verloren. Na 2 uur, vele hechtingen en een bloedtransfusie later mocht ik dan eindelijk terug naar onze kamer naar mijn vriend en mijn zoontje.
Wat een gek gevoel om je eigen kindje naast je te zien liggen in een klein bakje. Maar wat bijzonder ook dat je jezelf vanaf nu papa en mama kunt en mag noemen.
De kraamweek was vrij pittig doordat ik totaal niet mobiel was en me ontzettend slap en zwak voelde. Ik kon niet veel meer dan veel op bed liggen en heel veel slapen.
Nu zijn we bijna twee weken verder en zoals het iedere dag een beetje beter gaat met Milan voel ik me ook iedere dag wat beter en sterker,
Het zal nog wel even de tijd nodig hebben voordat ik de oude ben. Maar wat is het het allemaal waard geweest; we hebben een prachtig kereltje waar ik elke dag iets meer van kan genieten :))

Mijn gevoel en intuitie laten me niet vaak in de steek. In het geval van mijn zwangerschap is dit een totaal ander verhaal.Ik had zo sterk het gevoel dat de baby zich net voor of net na de kerst zou aankondigen. Maar inmiddels zijn we bijna twee weken verder en zit hij nog heerlijk in mijn buik. Blijkbaar heeft hij daar een heerlijk plekje en denkt hij er ook niet over om dat fijne plekje te gaan verlaten.

Morgen ben ik uitgerekend van mijn eerste kindje. Woensdag 31 december...de aller, allerlaatste dag van dit jaar. Ik had eigenlijk al verwacht dat de baby er nu wel zou zijn.De afgelopen anderhalve week heb ik aardig de griep te pakken gehad en het schijnt dat wanneer je ziek bent de bevalling nog even op zich laat wachten. Je hebt hier toch echt al je kracht voor nodig. Dus de kerstdagen ben ik "ongeschonden" doorgekomen. Maar voor mijn gevoel is het wachten nu dan echt begonnen. Niet dat ik het echt zat ben hoor, het zwanger zijn en mijn mooie ronde babybuik. Ik ben nu alleen wel heel erg benieuwd naar ons kleine ventje! De afgelopen dagen kom ik nauwelijks alleen de deur meer uit; het is koud en glad buiten en ik heb eigenlijk nergens zin in. Mijn lichaam is zich echt aan het voorbereiden denk ik haha. Het wordt nu dan ook wel tijd dat je je laat zien :))
Vandaag tevens de laatste controle afspraak bij de verloskundige. Ze zullen dan ook een afspraak gaan maken voor het inleiden van de bevalling op 40+5 weken. Ik wil zelf niet langer wachten omdat de baby nou eenmaal lang genoeg in mijn buik heeft gezeten en ik om me heen heb gezien wat het met de baby en met de moeder kan doen wanneer je tot 42 weken wacht....
Spannend idee dat er dan echt een afspraak staat. Mocht de baby er dan nog niet zijn kan ik rustig opstaan, mijn haren wassen, me opmaken en er zelfs nog over nadenken wat ik die dag aan trek naar het ziekenhuis hahaha. Heel gek idee!
Maar voorlopig hebben we nog een aantal dagen te gaan en kan het zomaar dat onze baby boy vandaag of morgen besluit te komen. Hij is in ieder geval welkom, ook om 00.00 uur wanneer iedereen buiten het vuurwerk staat af te steken. Normaal gesproken is het "knallend het jaar uit" maar voor hem zal het dan knallend het jaar in zijn :))
Vandaag nog lekker ergens lunchen met mijn vriend. Waarbij we opnieuw tegen elkaar hebben gezegd dat dit écht de laatste keer zal zijn dat we dit samen doen de komende tijd. Maar you'll never know; misschien zitten we van het weekend weer samen ergens een broodje te eten hahaha.
Ik wens jullie in ieder geval een fantastische jaarwisseling en een geweldig mooi, fijn, gezellig, gezond en happy 2015!

Na een onwijs drukke week en een super leuk maar druk weekend heb ik met mezelf afgesproken dat dit écht het allerlaatste drukke weekend was voordat de baby er is! Ik ben deze week 38 weken zwanger en ik vind het nu dan ook echt wel tijd dat ik het wat rustiger aan ga doen :)) 
Ik moet ook eerlijk toegeven dat ik er wel een beetje vermoeid van ben. Donderdag "even" op en neer naar Maastricht voor een Bloggers Battle, vrijdagavond uit eten met een vriendin en daarna nog "even" door naar een fashion feestje. En zondag een masterclass ondernemen bijgewoond in Amsterdam. Dus genoeg kilometers en uren gemaakt dacht ik zo. Gisteren en vandaag is het take it easy time voor mezelf en zit ik vooral achter mijn laptop aan mijn eigen blog (Styled by Chris) te werken. Alhoewel werken...dit voelt echt helemaal niet als werk want dit is hetgeen wat ik het allerliefste doe!

Inmiddels zijn we weer een paar weekjes verder en ben ik deze week alweer 37 weken zwanger! Ik realiseer me dat het vanaf nu nog maximaal een maand zal zijn en dan zal onze baby boy er daadwerkelijk zijn!
Ongelofelijk en soms ook nog heel onwerkelijk ondanks alles er (ook in huis) klaar voor is...