rond 7 uur in de ochtend werd ze wakker, mijn dochter van 11 weken. Ze mopperde een beetje net als iedere ochtend dus ik ging haar flesje maken. Als het was zoals andere dagen had ze al lang gehuild, maar het bleef stil dat vond ik al gek. Ik pak haar over van mijn vriend die haar ondertussen uit bed gehaald heeft en het enige wat ze doet is kreunen. Daar sta je dan met het flesje. Dus eerst maar haar temperatuur opnemen, 37.5 vrij hoog voor haar doen zeker in de ochtend maar nog niet dramatisch. Dan toch maar haar flesje geven van de 160 cc liet ze 70 staan, oei das niet goed want normaal is hij binnen "no time" op. Maar wie ben ik om haar te puchen om het op te drinken. Op eens hoor ik dat ze heel haar luier vol poept, nou ja poept, spuit!!! Alles zat onder. Maar ach even poetsen en alles in de was. Goed en wel alles schoon leg ik haar terug in haar bedje want ze was zo moe, spuugt ze alles wat ze gedronken had ook weer uit. En hoppakee weer alles vol gepoept.. dat is niet goed dacht ik. Ik had met mijn moeder afgesproken dat ik haar even zou brengen want ik moest naar de tandarts. Ik dacht dan kan ik meteen vragen wat zij denkt dat het beste is. Ze zei leg haar maar lekker hier in bed kan ze goed rusten. Zo gezegd, zo gedaan.

Na dat ik een zwangerschap van 41 weken had gehad begon het dan eindelijk, het was net een uurtje 10 januari 2016 toen mijn vliezen braken. Wat een opluchting was dat zeg. Ik had namelijk een wel heel royaal gevulde vruchtwaterbuik haha. Het was dan ook zo dat de helft van mijn buik al weg was na het breken van mijn vliezen. Ik had mijn vriend maar wakker gemaakt om te zeggen dat het begonnen was, nou ja begonnen?? Het bleef erg rustig daarna. Dus hij is maar weer gaan slapen in zoverre dat ging naast mij, aangezien ik wel erg onrustig was