Godzijdank voor lotgenoten, die echt begrijpen hoe je je voelt. Iemand die je aan vult als je klaagt, omdat ze precies weet wat je doormaakt.

7 december... de dag dat een jaar geleden mijn wereld instortte en mijn hel begon. Ik vond een harde schijf in mijn borst en dat leidde tot het zwaarste jaar ooit, met chemo, een dubbele amputatie, nog meer chemo, nog een operatie om mijn eierstokken te verwijderen, nog 5 jaar lang antihormoonpillen met alle bijwerkingen die daarbij horen en volgend jaar nog een operatie om protheses te plaatsen. Een tijd die je je ergste vijand nog niet toewenst.

Ik heb jaren in de ggz gelopen, ik heb daar een hele hoop geleerd, zowel over mezelf als over anderen. Ik heb in mijn relatief nog korte leventje al een hele hoop meegemaakt, flink wat klappen op mogen vangen. Van breakdowns, naar ziekte, naar blauwe plekken en nog meer. 

Zogenaamde vrienden, er zijn er zoveel van. Zoveel dat ik soms niet begrijp hoe de wereld blijft functioneren. Mensen die elkaar een mes in de rug steken zonder enige twijfel, mensen die alleen maar aan zichzelf denken, mensen die weigeren om in te zien dat ze zelf misschien wel eens wat fout doen. De goeden zijn zeldzaam, de rotte appels blijken telkens meer te zijn dan je denkt.

Ik ben altijd zo optimistisch, zo positief. Ik doe mijn uiterste best om te genieten van de mooie momenten, en dat doe ik ook zeker.

Alles wat je wist, alles wat je was... het klopt niet meer. Ik kende mezelf als die sterke vrouw, die vrouw die alles aan kan wat je naar d'r toe gooit. Maar die vrouw kan ik even niet meer terugvinden. Aan de buitenkant is dat nog steeds wat er vooral te zien is. Maar ik voel het niet meer. Ik voel me slap, zowel fysiek als mentaal, ik voel me een last en overbodig. 

Toen ik 12 was kreeg mijn moeder borstkanker, later bleek zij erfelijk belast met de BRCA1 mutatie. Op mijn 28e heb ik mij hierop laten testen en bleek ook dit genetische foutje te hebben. Ik had jaren daarvoor al besloten dat ik mijn beide borsten zou laten amputeren en dat ik er neppers voor in de plaats wilde(onder het mom van, dan hoef ik nooit bang te zijn dat ze gaan hangen. Geef er een positieve draai aan). Vervolgens dit uitgesteld omdat ik er graag de mogelijkheid wilde hebben om mijn eigen kinderen te voeden. 

Vandaag kwam de mededeling dat in Amerika besloten is dat het landelijk recht op abortus geschrapt wordt. We zijn zijn dus weer terug in 1973. Het is nu dus afhankelijk van de staat waar je in woont, of je de keuze mag maken om voor je eigen gezondheid(mentaal of fysiek) te kiezen. 

Daar ging je, de man die (los van jouw ongezonde levensstijl) 150 leek te worden, ondanks dat je al vele levens lijkt te hebben geleefd.