Goedemorgen, vanochtend was het moment van de waarheid! Ik stond voor het eerst na onze vakantie op de weegschaal. Ik heb me er ook op vakantie redelijk aan gehouden, maar ik heb wel grotere porties, een ijsje en frietjes gegeten. Het was immers ook vakantie! Hierdoor was ik als de dood om aan te komen! Ik was zo blij met mijn prestatie dat ik 17 kilo afgevallen was en ik voel me zoveel beter, ben van veel kwaaltjes af ongelooflijk dus dit wil ik graag zo houden! Ik vond het ook best lastig om niet te kunnen wegen op vakantie en om zo de controle los te laten. Op advies heb ik me niet gelijk bij thuiskomst gewogen, maar heb ik eerst de draad weer goed opgepakt door mijn porties weer af te wegen en meer water te drinken. Ik woog mezelf voor de vakantie iedere dinsdag dus dit pak ik nu weer op. Ik ben een kilo afgevallen! 18 kilo in totaal dus! Ik kan niet zeggen hoe blij ik hiermee ben en hoeveel zelfvertrouwen dit me geeft! Ik kan het dus wel op gevoel eten, gezondere keuzes maken en zonder weegschaal. Ik mag trots zijn op mezelf! Dit geeft me nog meer motivatie om door te gaan! Mochten jullie advies en of een stukje begeleiding van mij willen dan sta ik hier absoluut voor open! Ik ben geen diëtist, maar ik kan advies geven op basis van mijn eigen ervaring en gevoel. Mocht je dit willen schroom niet hieronder een reactie achter te laten.

Mijn dochter had al een tijdje een Air Up drinkfles op haar verlanglijstje staan en nu heeft ze er één. Ze is er blij mee dat is het voornaamste. Ik ben over de smaak nog niet uit en weet niet wat ik er van moet vinden. Hebben jullie ervaring met Air Up? En misschien tips? Ik zou het heel fijn vinden als jullie mij dat willen laten weten. 

Er werd me gevraagd of het bij mijn dochter nog zichtbaar en te merken is dat zij met een zwangerschapsduur van 27 weken en een gewicht van maar 694 gram is geboren. Goede vraag! Ze is nu dertien jaar en doet het boven verwachting super goed! Het was een enorme lange weg om te komen waar we nu staan. Een weg vol ziekenhuisbezoeken, tweemaal per week fysiotherapie aan huis, naar de oogarts, maar vooral strijden om dingen voor haar voor elkaar te krijgen. Nog altijd heeft ze een motorische achterstand waardoor sporten voor haar lastig is. Ze kan hierin niet mee komen met leeftijdsgenoten en ze heeft snel last van verzuring in haar benen. Heeft ze een dag gezwommen of een middag geschaatst dan moet ze het s avonds ontgelden dat ze pijn in haar benen heeft wat gepaard gaat met huilen, machteloosheid en slecht slapen. Ook schrijven vindt ze lastig en doet ze erg krampachtig, maar de jaren schrijf therapie werpen zijn vruchten af! Van een spraak taal achterstand is totaal geen sprake evenals haar zicht dat is tot heden prima, maar dit wordt zorgvuldig door de oogarts in de gaten gehouden. Ze heeft namelijk 3 maanden aan de beademing gelegen wat gevolgen kan hebben voor haar ogen. Qua lengte is ze iets kleiner dan haar leeftijdsgenoten, maar dit heeft ze keurig ingelopen. Haar gewicht ligt wel ver onder het gemiddelde ondanks dat ze super goed en veel eet waar ik blij mee ben en er is een mooie stijgende lijn te zien. Al met al mogen wij niet klagen en zijn wij onwijs trots op haar!

Uit onderzoek is gebleken dat huid-op-huidcontact, ook wel buidelen genoemd belangrijk is voor ouder en kind. Het huid-op-huidcontact bevordert de hechtingsband tussen beiden, maar heeft ook een positief effect op andere ontwikkelingen bij de premature baby. Ik weet nog goed dat ik eindelijk met mijn dochter mocht buidelen. Ze was toen al ruim twee weken bij ons, maar meer dan naar haar kijken door het raam van de couveuse was er niet, iets wat je je niet kan voorstellen en echt vreselijk is! Je wil je pasgeboren baby vasthouden, knuffelen, ruiken en bij je houden, maar dit mocht niet. Ze was veel te kwetsbaar en te fragiel. Een bijzonder moment! Per dag werd er beoordeeld of het verantwoord was die dag met haar te buidelen, omdat het haar veel energie kostte en het erg op en af met haar gezondheid en met haar ontwikkeling ging. Het kwam voor dat we haar soms dagen niet vast konden houden en we enkel naar haar mochten kijken. Van deze periode leerden wij dat niks vanzelfsprekend is!

Gelukkig Nieuwjaar allemaal! Dat al jullie dromen uit mogen komen.

Vandaag was de grote dag onze dochter ging naar de middelbare school. Ze vond het in tegenstelling tot mij helemaal niet spannend had er reuze veel zin in! Ze kende er helemaal niemand, maar dat was juist haar eigen keuze naar een school waar geen één van die treiter meiden heen ging lekker opnieuw beginnen. Ik moest wel even slikken, maar ze keek niet meer om ging vol vertrouwen deze nieuwe fase tegemoet. Ze vond het heel erg leuk was enthousiast en ze heeft al een paar vriendinnen gemaakt. Ze heeft dingen zelfstandig geregeld en zo laat ze ons weer versteld staan! Ik ben dan ook ontzettend trots op haar! Ik kreeg zo vaak de ongezouten mening van anderen dat ze niet zelfstandig was en dat ik haar los moest laten. Mijn huisarts heeft me een keer verteld dat je je kind nooit los hoeft te laten, maar dat je het anders moet leren vasthouden en dat het bij mijn dochter vanzelf komt. Dit is nu al gebleken en hoe snel! Ik ben zo trots als een pauw!

Goedemorgen, ik ben nog steeds wat ontdaan door hetgeen wat zich gisteren voordeed. Dat we in een hele andere tijd leven dan de tijd waarin ik zelf ben opgegroeid werd gisteren kei hard benadrukt. Welkom in de kei harde wereld van sociale media. Wij hebben onze dochter hier lang tegen willen beschermen. Ze heeft al een paar jaar een tablet waar ze spelletjes op speelt en filmpjes op kijkt. Sinds de zomer heeft ze een telefoon gekregen van onze dierbaarste kennis en is ze de koning te rijk! Weliswaar zonder simkaart, omdat we haar nog niet willen blootstellen aan app groepjes. Ze is een erg gevoelig kwetsbaar meisje en nogal beïnvloedbaar. Sinds de tweede lockdown miste ze het contact met klasgenoten en bleek dat iedereen Snapchat had behalve zij. We willen haar ook niks ontnemen en haar ook ons vertrouwen geven dus gingen we uiteindelijk overstag. Het is welgeteld drie weken goed gegaan. Ze kreeg steeds meer vriendschapsverzoeken vond het geweldig. We hebben haar verteld dat ze geen onbekenden mag accepteren en we keken regelmatig mee. Gistermiddag zat ze met een klasgenootje te chatten en gelukkig vertelde ze eerlijk dat het niet zo'n leuk gesprek was ze gepest werd. Ik ben het gesprek gaan lezen en de haren gingen mij overeind staan. Ik ben toen voor de zekerheid ook haar andere gesprekken gaan lezen en ook hier las ik hoe ze haar online naar beneden haalden. Mijn moederhart brak en waar ik altijd bang voor ben geweest en haar tegen wou beschermen kwam uit. We hebben rustig met haar gepraat en uiteindelijk Snapchat verwijderd. Even pas op de plaats. We willen niet dat dit van kwaad tot erger wordt. School geeft aan dat ze daar niet gepest wordt en dat zij los staan van wat er na schooltijd en online gebeurd. Ik kan enkel huilen en wil haar beschermen tegen deze boze online wereld. Ik heb al zoveel moeite haar los te laten, maar ik weet dat het moet al helpt dit hier zeker niet aan mee.... Mochten jullie tips hebben laat het me aub weten! Een hele andere blog dan jullie van me gewent zijn, maar ik wou ook dit graag met jullie delen en is het denk ik ook een actueel onderwerp.

Goedemorgen, ik vernam gisteren dat de basisscholen op 8 februari weer open gaan. Dit zou dus nog één week thuis onderwijs betekenen. Ik moet zeggen dat het thuis onderwijs ons beter af is gegaan dan tijdens de eerste lockdown. Ik kon het allemaal wat meer loslaten en ben wat minder perfectionistisch. Van onze dochter had het ditmaal ook nog wel langer mogen duren terwijl ze na de vorige lockdown weer graag naar school ging. Ik vind het fijn dat ik weer wat tijd voor mezelf ga krijgen, aan andere dingen toe kom en me vooral flink kan gaan bezig houden met mijn studie verpleegkunde. Toch vind ik het ook wel weer dubbel en maak ik me zorgen of het echt wel kan en het wel veilig is. We zijn er immers nog niet, gaan de besmettingen niet weer oplopen en voor hoe lang zal ze dan weer naar school gaan? Vanaf het moment dat onze dochter geboren is voel ik me intens verantwoordelijk voor haar dat het me soms naar de keel grijpt. Voor de allesomvattende liefde die ik voor haar voel. Zij is mijn allergrootste  rijkdom! 

Ieder mens draagt in zijn leven, een onzichtbare rugzak mee. Bergt daarin zijn vreugde en zorgen een verzameling van wel en wee. Vaak is de rugzak haast niet te dragen, maar soms ook weer vederlicht. Dan blijft er wat ruimte over, maar dikwijls kan hij haast niet dicht. Kijk je in verloren uurtjes heel de inhoud nog eens door. Kan er heel vaak iets verdwijnen wat zijn waarde reeds verloor. En zo ga je door de jaren, je pakt iets op en gooit iets weg. Soms gebeurt dit vanzelfsprekend, maar ook na veel overleg. Langzaam wordt de rugzak leger, de levensmiddag gaat voorbij. En bij het vallen van de avond werpt men het meest de last opzij. Maar er blijft ook wat van waarde wat je koestert en behoudt. Al schijnen het soms kleinigheden, het zijn de herinneringen, maar dan van goud. Ieder draagt zijn rugzak, niemand die hem overneemt. En je hoeft ook niet te vrezen, dat een dief hem ooit ontvreemdt.