Mijn rugzak.

Ieder mens draagt in zijn leven, een onzichtbare rugzak mee. Bergt daarin zijn vreugde en zorgen een verzameling van wel en wee. Vaak is de rugzak haast niet te dragen, maar soms ook weer vederlicht. Dan blijft er wat ruimte over, maar dikwijls kan hij haast niet dicht. Kijk je in verloren uurtjes heel de inhoud nog eens door. Kan er heel vaak iets verdwijnen wat zijn waarde reeds verloor. En zo ga je door de jaren, je pakt iets op en gooit iets weg. Soms gebeurt dit vanzelfsprekend, maar ook na veel overleg. Langzaam wordt de rugzak leger, de levensmiddag gaat voorbij. En bij het vallen van de avond werpt men het meest de last opzij. Maar er blijft ook wat van waarde wat je koestert en behoudt. Al schijnen het soms kleinigheden, het zijn de herinneringen, maar dan van goud. Ieder draagt zijn rugzak, niemand die hem overneemt. En je hoeft ook niet te vrezen, dat een dief hem ooit ontvreemdt.

Liefs Joyce.