ZWANGER!

Na oneindig veel tranen, 447 spuiten, 14 terugplaatsingen, 6 IVF/ICSI-pogingen, 3 miskramen, ruim 4 jaar wensen, 36 maanden in een ICSI-traject, 1 operatie en nog veel meer ellende en teleurstellingen, ben ik eindelijk zwanger!

Zoals jullie hebben kunnen lezen ging ICSI 6 ook weer niet van het leien dakje, behalve dat er een prachtige 5AA-embryo is teruggeplaatst. In de wachtweken waren mijn gevoel en mijn verstand steeds met elkaar in gevecht. Mijn verstand zei dat zo’n goede embryo het gewoon moest gaan halen. Mijn gevoel volgde de symptomen in mijn lijf en dat waren er 0. Het enige dat ik voelde, waren zere eierstokken, maar dat had ik al vanaf de punctie. Zelfs mijn borsten waren niet gevoelig! Door de afwezigheid van de symptomen, had ik een slecht gevoel. Meestal testen we 8 dagen na de terugplaatsing, maar deze dag had ik observaties en besprekingen op mijn werk en kon ik een negatieve test er niet bij gebruiken. Ik besloot daarom die dag bloed te prikken na werktijd en geen zwangerschapstest te doen. In Düsseldorf hebben ze ook liever een bloedtest, dan een zwangerschapstest, omdat dat betrouwbaarder is. Ook waren wij zelf dat getuur naar een streepje wel zat. Anderhalf uur na het bloedprikken is mijn man thuis en openen we samen de website van het ziekenhuis voor de uitslag. De uitslag komt direct in beeld. Mijn HCG is 187! Uhm, wat? Wauw! Hoe dan!? We kunnen het niet geloven! Omdat ik nog steeds geen enkel symptoom heb, besluit ik toch een zwangerschapstest te doen. Op het moment dat ik over het staafje heen plas, licht het tweede streepje al op. Ik ben echt zwanger! Twee dagen later is het officiële testmoment en testen we nog een keer. ’s Ochtends doe ik een zwangerschapstest en ontstaan er twee even dikke strepen. Ik wist niet dat een zwangerschapstest zo positief kon zijn op de testdag! ’s Middags ga ik opnieuw bloedprikken. Bij de miskraam was mijn HCG-waarde 91 op de testdag. Wat zou het nu zijn? Na een uurtje is de uitslag er al. Mijn HCG-waarde is 500! Mijn mond valt open van verbazing. Dat is meer dan vijf keer zo hoog als de vorige keer! Wat voelt dit goed! Ergens spookt ook de mola-zwangerschap door mijn hoofd. Die kans is bij IVF/ICSI-trajecten gelukkig heel klein. Ook grappen mijn man en ik over een tweeling. Zelfs de patiëntenbegeleidster benoemt tussen neus en lippen door ‘wat een hoge HCG-waarde, straks wordt het nog een tweeling!’. Het zou toch niet echt zo zijn? Het lijkt me ook wel heel leuk en dan hoef ik ook nooit meer het traject in. Dat lijkt me heerlijk! Met 6+1 heb ik in Düsseldorf de eerste echo. Ik vind het vreselijk spannend, maar ik ga er met een veel vertrouwder gevoel heen dan de eerste keer. Vanaf de positieve test voel ik al een soort van rust over me heen. Wauw. Een kloppend hartje! Eén kloppend hartje! Ook ligt dit kleine wondertje precies mooi op de groeicurve. Het embryootje is nu zelfs groter dan de vorige keer met 7 weken. Alles voelt zo goed. Elke week krijgen we een echo. De 8 weken echo vinden we beiden erg spannend. Dit was de echo waar het de vorige keer mis ging. Al snel zie ik ons kleintje in beeld. ‘Die vermaakt zich prima!’, zegt de echoscopist. Ons minimensje heeft een hartslag van 175 bpm en is al 19mm groot. Het loopt zelfs iets voor op de groei! Vanaf dat moment begint het besef iets te komen. Na een goede termijnecho met 10+2 durven we het eindelijk een beetje te gaan geloven: na vier jaar wensen, verwachten wij nu eindelijk een kindje! Zo ongelooflijk dankbaar!