Het is weer zover.. de donkere dagen zijn weer aangebroken. Met de wissel van de seizoenen naar herfst en winter, heb ik altijd een beetje last van een dipje. Of het nou komt door de donkere korte dagen of het feit dat de feestdagen er weer aankomen en ik overal extra bij stil sta of de combinatie van beide. Het maakt mij in ieder geval altijd een beetje somber. Ik heb hier al jaren last van maar het is erger geworden sinds ik mijn eerst geboren zoon moet missen. Ik moet hem nu al ruim drie jaar missen en alhoewel  het verlies een plekje heeft gekregen, ik door ben gegaan met leven blijft dat gat in mijn hart in mijn ziel daar altijd zitten. Je leeft als het ware, dagelijks met het gevoel of er iets mist of dat je iets vergeet. Ik heb meerdere verliezen mee gemaakt en ja, aan die dierbaren denk ik ook geregeld. Maar bij een kind is het anders. Onbewust zit je kindje iedere dag in je gedachte. Onbewust denk ik dagelijks aan mijn Esam. Op sommige dagen denk je er heel bewust aan en sta je er echt bij stil maar de meeste dagen popt hij gewoon op in mijn gedachten. Een kindje is zo met je verbonden vanaf de dag dat je moeder wordt. Zo mooi dat dat zo natuurlijk verloopt maar vaak wel heel confronterend. 

 19 juni is het Al weer drie jaar of moet ik zeggen pas? De tijd die gaat zo snel voorbij, maar vaak lijkt het nog maar gister. Het leven gaat door maar dat missen zit gewoon diep in je lijf en hopt overal met je mee. Aan mij zullen ze het niet merken..

mijn vrolijke schatje!