Drie jaar geleden.. drie jaar van gemis.

 19 juni is het Al weer drie jaar of moet ik zeggen pas? De tijd die gaat zo snel voorbij, maar vaak lijkt het nog maar gister. Het leven gaat door maar dat missen zit gewoon diep in je lijf en hopt overal met je mee. Aan mij zullen ze het niet merken..

Zondag 19 juni 2016, vaderdag. Ik weet het nog precies. Ietsje voor 08:00 uur. Dat moment heeft mijn leven en mijzelf voor altijd veranderd.. dagen als deze, doen mij nadenken aan wat er echt belangrijk is en welke dingen toch niet zo. Doen mij nadenken over de dingen die er plaatst hebben gevonden de laatste drie jaar, wat er veranderd is, in goede en minder goede zin. Laten mij even stilstaan bij het hier en nu. Laten mij stilstaan bij vriendschappen. Waarvan ik soms bang ben dat ik die tekort doe. Denk ik aan andere dierbare mensen die ons zijn afgenomen. Probeer ik te bedenken hoe grip te houden in het leven van MIJN leven en niet geleefd te worden door alle drukte.

Deze dagen laten mij fantaseren over hoe het nu had geweest als die dag, 19 juni nooit had bestaan.. en denk ik aan de tijd die nog komen gaat.

Maar bovenal voel ik mij rond rond deze dagen trots. Trots op dat mijn leven weer zinvol heeft mogen worden. Trots dat ik door ben blijven gaan, ondanks het dagelijks gemis. Ik moeder heb mogen worden van twee mooie jongens. Liefde heb gevonden en familie en vrienden heb waar ik op kan rekenen als ik ergens mee zit. 

Maar bovenal denk ik rond deze datum nog vele beetjes meer aan jou! Mijn mooie Esam.