Wat een ellende. Ik ben al ruim 2 jaar uit de running zoals ze dat zo mooi zeggen. Ik solliciteer regelmatig, zeker omdat ik  nu geen inkomen meer heb. Gelukkig heeft mijn man wel inkomen, waardoor we nog enigszins kunnen leven, maar een extraatje zit er nu even helemaal niet meer in. Helaas. Zelfs de traditie van ons gezin om cadeautjes te kopen met kerst kunnen we dit jaar niet doen. Ik vind het echt een ellende.

Kerst heeft een beetje een negatieve lading voor mij. Daar komt nog bij dat we dit jaar eind september al zijn begonnen met plannen. Mijn man heeft wisseldiensten, net als mijn stiefbroertje (zoon van de vrouw van mijn vader, heeft 2 zusjes) en mijn schoonzus. Plannen is dan wel noodzakelijk.

Mijn man werkt onregelmatig. Ik hou daarom heel erg vast aan het werken tijdens kantoortijden en vaste dagen in de week. Dit doe ik om mijn zoon enige houvast te bieden, zodat hij weet mamma is er nu niet maar vanavond en morgen wel.

Vanmorgen rond een uur of half 8 kreeg ik een paar berichtjes binnen. Ik zat met mijn zoon in e bus naar de opvang, dus ik besteedde er geen aandacht aan. Rond een uur of half elf dacht ik op mijn werk, laat ik even mijn telefoon bekijken. Meestal heb ik rond die tijd wel een berichtje van mijn man, in de trant van ik denk aan je. Vanmorgen niet. Ik vond een aantal berichtjes van mijn vriendin: Ze was met 32 weken en 3 dagen bevallen van haar zoon. Mijn eerste gedachte: Dat is wel erg snel, gaat het wel goed met jou en je kleine? Dus ik stuurde haar een berichtje terug: Oeps dat is onverwacht, gaat het wel goed met jullie?

Ik zag van de week dat mijn 21 maanden oude zoon in staat is zelf uit zijn ledikant te klimmen. Niet echt een fijne situatie of een geruststellend gevoel. Nu heb ik werkelijk geen idee wanneer ik die kleine man het best over kan zetten naar een peuterbed. Kunnen jullie me hierover wat meer vertellen? En hoe pak ik dat het best aan? Alvast bedankt.

Ik kon het niet geloven ik had gewonnen: De eerste kaartjes voor de negen maandenbeurs.