OEEEHHHH… Ahhhhhhhh… Letters! Woorden… En uiteindelijk zinnen. Het is al meer dan 2 maanden geleden dat ik een blog heb geschreven en het voelt alsof ik verstopt zit met zoveel potentiële onderwerpen dat ik niet meer weet wat ik moet schrijven. Met zo’n kleintje maak je zoveel ‘eerste keren’ mee dat je het bijna niet kan bijhouden. Dus over welke eerste keer zou ik in hemelsnaam moeten schrijven?

‘Hij is geboren! Wij zijn trots op onze zoon bladibla…’ Ik snapte nooit dat mensen dat op hun geboortekaartje wilden zetten. ‘Wij zijn trots’ Hoe kun je nou trots zijn op iemand die eigenlijk nog niet echt iets heeft gepresteerd?

Adem in, adem uit. Ik strek mijn armen, masseer mijn schouders nog even, trek mijn shirtje recht en ben klaar voor de strijd: slapen.

Ik ben heel vrijdenkend opgevoed en toch had ik dit niet zien aankomen.

Oh alsjeblieft. Niet nu. Misschien ril ik, omdat ik het koud heb. Misschien ben ik gewoon moe, omdat ik, nou ja, MOE-der ben. En misschien, heel misschien, heeft mijn baby gewoon een groeispurt gehad waardoor hij nu 10 keer zo zwaar is als gister.

Plotseling komt de realisatie… wij zijn hippie ouders. We hebben het lang geprobeerd te ontkennen. En nog steeds zegt een deel van mijn brein: nee… wij zijn geen hippies. Mijn ouders, dat waren hippies. Echte woongroep-bloem-in-je-haar-niet-scheren-niet-trouwen-leven-de-vrijheid hippies. Wij zijn totaal niet zo. Wij zijn getrouwd. Wij hebben een babyzitzak in plaats van een box. Wij hebben een helemaal zwarte, special edition, kinderwagen. Wij… zijn hip.

Ik ga nu even heel eerlijk zijn. Toen mijn baby geboren werd had ik geen tranen van geluk, geen roze of lichtblauwe wolk, geen overweldigende verliefdheid of andere romantische gedachtes. Na een bevalling van 30 uur, inclusief rit naar het ziekenhuis, kon ik alleen maar denken: Eindelijk, Godzijdank, Hallelouja: HET IS VOORBIJ!

In paniek word ik opgebeld door het castingbureau. ‘Ik ontvang net je mailtje dat je morgen tussen de opnames door wil kolven. Dat betekent dus dat je zwanger bent geweest! Dat wisten we niet!’