The show must go on.

Oh alsjeblieft. Niet nu. Misschien ril ik, omdat ik het koud heb. Misschien ben ik gewoon moe, omdat ik, nou ja, MOE-der ben. En misschien, heel misschien, heeft mijn baby gewoon een groeispurt gehad waardoor hij nu 10 keer zo zwaar is als gister.

Ik ga toch even mijn temperatuur meten. Gewoon voor de zekerheid hoor, niet omdat ik me niet lekker voel. 38.0 graden. Officieel verhoging, maar dat zegt niks. Het kan zo weer 37.9 zijn en dan is er niks aan de hand.

Ik mag namelijk niet ziek zijn. In de komende drie dagen moet ik een auditie doen, 2 workshops volgen, lesgeven en optreden. En in mijn vak, is er niet zoiets als je ziek melden. Kom je niet voor een auditie? Dan heb je pech en gaat de rol naar iemand anders. En een optreden gaat altijd door. Hoe ziek je ook bent: gooi je vol met medicijnen en the show must go on.

Dus het is maar goed dat ik niet ziek ben. Ik pak even wat te eten zodat ik me misschien wat minder slap voel. Met moeite werk ik een halve rijstwafel weg. Geen probleem, ik heb gewoon geen honger. Waarschijnlijk omdat mijn lichaam gewoon die laatste kilo’s kwijt wil. Ik meet mijn temperatuur nog een keer, omdat het nu toch wel… Oh. 38.8. Shit. Ik ben ziek.

Een exclusieve workshop afgebeld, terwijl ik haar hoor denken: ‘kon je geen betere smoes bedenken?’ Maar ik moest wel. Als ik ziek word, word ik namelijk goed ziek. Intussen zit ik al op 39.3 en besluit ik ook maar even contact op te nemen met de auditie mensen van morgen. Ik vertel dat ik ziek ben en vraag of er een andere mogelijkheid is om de auditie te kunnen doen. Ik krijg het antwoord dat ik morgen maar even moet laten weten of ik toch nog kan komen of niet. Oké, geen andere auditiedag dus.

Opgelucht dat ik nu de dingen geregeld heb, geef ik aan mijzelf toe dat ik ziek ben. Ik sta van de bank op, wil naar mijn bed lopen als ik ineens in twee vrolijke mooie ogen kijk. Oh ja… Hoe kon ik dat vergeten. Ik ben nu ook moeder! Hoe moet ik ziek zijn als ik ook voor mijn zoontje moet zorgen?

Even breekt de paniek uit. Ik word namelijk niet zomaar ziek. Nee als ik ziek word ga ik ijlen. Ik ga mensen bellen met de raarste dingen, beelden komen ineens tot leven en één keer heb ik met handdoeken over de grond zitten dweilen omdat ik ervan overtuigd was dat ons appartement onder water was gelopen. Ons appartement van 4 hoog.

Daarnaast hebben we op dit moment geen oppas, wonen onze ouders te ver weg, werken al mijn vrienden en kan mijn man op zijn vroegst pas over een paar uur thuis komen. Dus ik ben alleen. En er komt een moment op de dag dat ik hem moet verschonen, terwijl die schone luier ook al verdacht zwaar voelt.

Gelukkig is mijn baby, en ik ben echt heel objectief, de intelligentste-liefste-beste-mooiste-geweldigste baby ooit en heeft hij de hele dag heel lief alleen gespeeld, sliep hij samen met mij twee en een half uur en zat hij steeds lief naar mij te lachen. En zijn lach is echt het beste medicijn.

Al hielp de 500mg paracetamol die mijn man meebracht toen hij thuiskwam ook wel.