We gingen samen om boodschappen en kregen nadien een meningsverschil in de auto op de parkeerplaats. Ach ja, kan natuurlijk gebeuren. Is gewoon heel normaal. Maar ik ging er om huilen. Ik veegde een traantje weg en keek ernaar en dacht echt, HUH?! Ben ik nou aan het huilen? Serieus? Sinds wanneer huil ik? Er klopt iets niet zei ik. Ik ben aan het huilen en huilen heb ik al een hele lange tijd niet meer gedaan. Hij vond het best wel schattig dat ik moest huilen. Hij zei, dat doe je omdat je zo ontzettend veel om mij geef. Toen moest ik huilen van het lachen.

Zo’n vijf en een half jaar geleden leerde ik de vader van mijn kinderen kennen. Via Facebook. Iets waar ik helemaal niet bekend mee was. Maar een vriendin van mij vond dat het tijd werd om een account aan te maken. Zo gezegd, niet gedaan.