En toen, bijna vijf weken later...

We gingen samen om boodschappen en kregen nadien een meningsverschil in de auto op de parkeerplaats. Ach ja, kan natuurlijk gebeuren. Is gewoon heel normaal. Maar ik ging er om huilen. Ik veegde een traantje weg en keek ernaar en dacht echt, HUH?! Ben ik nou aan het huilen? Serieus? Sinds wanneer huil ik? Er klopt iets niet zei ik. Ik ben aan het huilen en huilen heb ik al een hele lange tijd niet meer gedaan. Hij vond het best wel schattig dat ik moest huilen. Hij zei, dat doe je omdat je zo ontzettend veel om mij geef. Toen moest ik huilen van het lachen.

Maar ik wist zeker dat er iets niet oké was. Misschien was ik wel depressief of had ik een burn-out. Geen idee. Toen we de oprit op reden, ging er een lampje branden. Ik ben zwanger riep ik tegen hem. Holy Shit. Ik ben zwanger. Zonder nog iets te zeggen tegen elkaar reden we snel terug naar de supermarkt. Nou ik hoef je niet te vertellen waarvoor toch haha.

Eenmaal terug thuis, oké niet helemaal thuis want we woonden in het huis van mijn schoonouders. Maar eenmaal thuis deed ik gelijk de test boven in onze badkamer, ik heb ‘m neergelegd en ben eerst gaan eten voordat ik ging kijken. Mijn vriend zijn moeder en tante waren er ook. Top :D. Zat ik daar… Man man, wat was dat awkward. Na het eten ging ik eerst nog een sigaretje roken met tante. I know, niet goed! Maar ik wist gewoon dat het de allerlaatste sigaret zou zijn en misschien ook wel voor altijd…

En toen, toen ging ik samen met mijn vriend naar onze badkamer en keek naar de test. Ik moest er wel eventjes bij gaan zitten. Gewoon hartstikke zwanger, niet eens een vaag streepje. Nee, hij was echt heel erg dik gekleurd.

Ken je dat? Dat je binnen één seconde wel vijfhonderd scenario’s kan bedenken. Nou ik had er wel duizend. Want, wat nu? Wat moeten we nu doen? Geen eigen huis, geen vaste baan. Wel een heel leuke baan. Maar niet in combinatie met kinderen. Mijn vriend had ook geen vaste baan. Beetje spaargeld hadden we wel. Maar was dat genoeg voor inboedel en babyspullen? Gelukkig hebben wij onwijs veel vrienden en familie die altijd in staat zijn om iedereen te helpen, dus die zorgen konden uitgezet worden in mijn hoofd. Maar toch, wat nu?

Misschien gaat het wel weer mis zei ik tegen mijn vriend. We wachten het allemaal gewoon nog even een aantal weken af, want ik was hooguit nog maar vier of vijf weken zwanger. Kan nog van alles gebeuren.

We stapten de badkamer uit en zijn nog even naar het café gegaan waar ik toen werkte. Gewoon eventjes afleiding. Gezellige mensen om ons heen. Uiteraard rookte ik niet en dronk ook geen alcohol. Gelukkig keken mensen er niet raar om, want ik dronk al niet veel en roken deed ik ook niet altijd. Lekker makkelijk dus haha.

Eenmaal thuis, vond mijn vriend het toch wel heel lastig om het te verzwijgen voor zijn moeder. Met mijn toestemming mocht hij het haar vertellen. Op dat moment lag zij op bed te videobellen met mijn schoonvader die nog in Amerika was. Het was even stil toen hij het hun vertelde. Het eerste wat mijn schoonmoeder zei, tegen mijn schoonvader, was dat hij zijn kantoor kon inleveren voor een kleinzoon die op komst is. Ze zei inderdaad een schoonzoon. Dit omdat er al generaties lang geen vrouwen geboren zijn aan de kant van mijn vriend. Mijn schoonvader moest er heel hard om lachen en dacht dat we een grapje maakte. Want dat is wat mijn vriend zijn hele leven al doet, grappen maken. Mensen kunnen hem nog moeilijk serieus nemen. Maar toen ze keken naar mijn gezicht, zagen ze dat we toch wel heel serieus waren. Ook bij hun zag ik in die ene seconde duizend scenario’s voorbij komen.

We waren nog maar ongeveer drie maanden samen toen wij een positieve zwangerschapstest in onze handen hadden. Na 6 weken relatie besloten wij om te proberen om zwanger te worden. En twee weken later was ik dus al zwanger. Dat was te snel voor mijn gevoel. Kan nooit goed gaan toch? Geen idee eigenlijk hoe dat zo ongeveer bij mijn vriendinnen is gegaan. Naja, we wachten het wel af wat het gaat doen…

Ik stond nog niet gelijk te springen van blijdschap, maar dat kwam omdat ik echt had verwacht dat het minimaal een jaar kon duren. En omdat ik al eens eerder een miskraam had gehad, ging ik er ook vanuit dat het weer zo zou zijn omdat het zooo ongelooflijk snel raak was. 

In mijn volgende blog zal ik vertellen wat er hierna allemaal gebeurde...