Zovaak lees ik berichten via mama groepen met een foto van voeten op de salon tafel een een kopje thee of iets dergelijks een boek of favoriete serie op de t.v en daarbij staat dan genieten van me welverdiende me time of iets in die trant. Ook ik heb die updates wel eens, al moet ik nu wel gaan bekennen het is geen me time, het een show foto na de foto leg ik het boek aan de kant of doe ik de tv uit, en ga als de wiedeweerga aan het huis zodat ik misschien nog wel tijd heb voor hetgeen wat er op dat moment op de foto staat, zo ook vandaag de hele dag ben ik in de weer kindjes in orde maken kindje 1 naar school brengen, naar huis de ochtend rommel opruimen ondertussen maakt kindje 2 in de huiskamer een rommeltje, gelukkig tijd voor een fruitje kindje 2 aan tafel de rommel weer opruimen. Klaar met eten of je wilt dansen mooi geen rommel kunnen we nu even de wasstapel uitzoeken en in de machine doen, "mama meedansen" oh ja nou even dansen met kindje 2 dan heeft dr quality time ook gehad. Dat was even leuk nu dan toch echt die wasstapel doen oh jeej ze wrijft in dr oogjes, maar kan nu niet meer slapen want we moeten straks kindje 1 weer ophalen samen de wasstapel doen dan? Een grote vette nee krijg je dan te horen want mevrouw is moe en wil slapen nou die wasstapel straks dan eerst maar even kindje 1 halen. Kindje 2 wil op de step dus 10 minuten eerder van huis weg en alsnog 2 minuten te laat komen omdat het op de step wel heel langzaam gaat. Thuis aangekomen met kindje 1 en 2, kindje 2 is niet meer moe die wil nu met kindje 1 dansen mooi kan ik de was doen en de afwas niet dus mama nog even meedansen en dan even visite oké geen probleem gooi die keukendeur dan maar even dicht en voor je het weet tijd om te koken kindje 1 wil afwassen prima kan ik de wasstapel doen die al de hele dag loopt te roepen nee hoor kindje 2 wil afwassen ruzie in de keuken goed begeleiden mama doet nu de afwas kindje 1 de wasstapel en kindje 2 helpt mama helpen als in een waterballet maken zodat mama vanavond extra werk heeft. Zo kindjes aan tafel oma en tante komen binnen vallen pfff weer niet kunnen opruimen. Nog even naar de winkel als de kindjes op bed liggen tante past op. Thuis aangekomen kindje 2 slaapt gelukkig al kindje 1 is nog lezen in bed. Tijd voor me time en de me time bestaat uit de wasstapel opnieuw sorteren, was erin doen, afwassen, wc schoonmaken, stofzuigen, dweilen zelf nog douchen kleren vouwen etc. Etc. Eindelijk me time ik installeer mezelf op de bank zet me favoriete serie aan voetjes op de tafel 2 tellen later val ik half in slaap, daaagg me time. 

Vol goede moed begonnen mijn oudste dochter en ik aan de vierdaagse deze maandag, het was super gezellig, we hebben veel gezien en gepraat (vooral vragen aan mama gesteld die mama dan moest beantwoorden) ze wil graag alles weten, wat er om haar heen gebeurd, hoe dingen in zijn werk gaan etc. Etc. Dus deze mama is beste vriendjes met Google. De wandeling zelf verliep soepel en toen brak het einde aan en moesten wij nog een half uurtje naar huis lopen, op zich kan mijn dochter lang wandelen (een keer 2.5 uur gewandeld samen) maar nu was het toch even te veel voor dat hoofdje van haar en ook van mij, haar enkels deden zeer en mijn voeten deden pijn, de hele weg heeft ze lopen klagen over haar enkels en dat ze moe was, ik denk dat vooral haar hoofdje moe was. Thuis aangekomen mocht ze nog een snoepje wegens het met succes afronden van de eerste dag, daarna tandenpoetsen en naar bed geen probleem was het voor haar, nu kon ik ook even mijn hoofd leegmaken, het klonk ideaal, maar in de praktijk ging het anders opeens kwam ze naar beneden "mama ik ben bang" maar niet bang voor monsters of de schemering gewoon bang, maar ze wist niet waarvoor, ik probeerde haar af te leiden met een grapje en hoopte dat ze weer naar bed zou gaan zodat ik mijn rust ook even kon vinden, maar helaas ze werd alleen maar opstandiger. Even tot 10 tellen en 3 keer in- en uitademen en mijn geduld weer proberen te herpakken. Samen liepen we naar boven, ze vroeg of ze nog even mocht lezen, bij mij helpt het ook zo kom ik vaak ook tot rust, lichtje aangedaan boekje erbij en hopen op het beste. En voor haar was het goed genoeg, maar nu begon ik al die indrukken al die drukte even een filmpje en dan naar bed? Fout! 1 film werden er 2 en uiteindelijk nog een halve voor ik uiteindelijk met me iPad in bed in slaap kon vallen. Vandaag, shit! Verslapen, maar op tijd op school de dag ging nog redelijk soepel, me jongste naar de peuterspeelzaal gebracht, afspraak gehad en toen was het alweer tijd om mijn oudste te halen. Ze was wat stilletjes, normaal krijg ik hele verhalen en springt ze in het rond nu was het antwoord goed op de vraag hoe was het op school en liep ze rustig mee naar huis, misschien de warmte? Even samen naar de winkel voor we haar zusje ophaalde, ze klaagde over buikpijn, gelukkig kon mijn wagen een 6 jarige ook nog houden dus ging ze zitten, zusje op schoot en doortuffen maar. Thuis begon de ellende buikpijn, diarree nog meer spanningen voor me kleine meid. "Ik wil zo graag avondvierdaagse lopen, ik ben bang dat ik anders geen medaille krijg." Me kleine strebertje. Uiteindelijk na een goed gesprek heb ik haar kunnen overhalen om deze dag over te slaan aangezien ze morgen ook schoolreisje heeft. De teleurstelling was te zien, maar nadat we dan afgesproken hadden keerde de rust terug, de buikpijn verdween, de diarree nam af, ze at weer en praatte weer de oren van mijn hoofd af. Nu nog lekker even in dr kamer aan het spelen en straks hopelijk wat rustiger slapen. En nu weer duimen dat het morgen wat soepeler verloopt voor me hooggevoelig meisje. Straks de kindjes naar bed doen en hopelijk kan ik mijn hoofd ook nog even legen. 

Vandaag werden mijn dochtertjes weer opgehaald door mijn moeder, dinsdag zie ik ze weer, ik heb mijn jongste achterin de auto gezet overladen met kusjes en knuffels, het gemis en verdriet was af te lezen, maar ook de moeheid en onbegrip. Toen bij mijn oudste de gordel omgedaan kusjes en knuffels over en weer lieve woordjes mijn jongste huilen ik huilen mijn oudste een verdrietig en tegelijk boos gezichtje maar stilletjes dit keer voor haar doen. De hele dag was leuk geweest naar de winkel geweest ijsjes gehaald en nog even naar tante C. En ome D. Toen eindelijk het badje oppompen dankzij de geleende pomp en gezellig in het badje spelen, nog even een flinke waterpistolen gevecht en lekker gegeten een heerlijk dagje quality timen met mama en elkaar even het gevoel hebben dat t leven onbezorgd is, waarschijnlijk hebben ze zich zo onbezorgd gevoeld dat ze al vergeten waren dat ze opgehaald werden, dus hun reacties waren niet meer dan logisch. Ik krijg altijd nog een appje of belletje van mijn moeder, mijn jongste was gelukkig zo moe dat ze meteen in slaap viel, maar bij mijn oudste kwam alles eruit. Volgens mijn moeder begon ze hun uit te schelden en zeggen dat ze naar mama wil etc etc me moeder heeft haar mee genomen met de hond wandelen en toen bedaarde ze redelijk. Jeugdzorg doet alles in het belang van het kind, maar ik vraag me af welk kind? In het belang van mijn kinderen? Of in het belang van gemiddeld kind? Het kind dat iedere volwassene wil dat ze zijn. Nou jeugdzorg en de rest van de wereld laat ik jullie eens wat vertellen, mijn kinderen zijn niet gemiddeld en ik hou van ze zoals ze zijn, mijn oudste is drukker dan gemiddeld, gevoeliger dan gemiddeld, brutaler dan gemiddeld en bepalender dan gemiddeld, daarentegen is zij soms ook slimmer dan gemiddeld, behulpzamer en creatiever dan gemiddeld, inventiever en meer leidender dan gemiddeld en ik hou van haar zoals zij is. Mijn jongste heeft meer verbondenheid nodig dan gemiddeld, is kwa praten wat langzamer dan gemiddeld, hangt misschien wat meer aan mama dan gemiddeld, is wat angstiger dan gemiddeld, daarentegen denkt zij meer in oplossingen dan gemiddeld, geeft zij meer liefde dan gemiddeld, is ze vrolijker dan gemiddeld, en meer aanwezig dan gemiddeld en ik hou van haar zoals zij is. Het is aan mij hun moeder om een weg te vinden dat niet gemiddeld is maar afstemt op hun behoefte en de mijne, het is aan mij om hun beter te leren kennen dan gemiddeld zodat ik, hun mama, hun veilige haven en hun liefdevolle warme deken hun de aandacht, liefde en harmonie kan geven die zij verdienen, het is aan mij om goed te kijken naar ze en uit te vinden wat werkt en in de weken dat ze al hier zijn geweest en hier geslapen hebben, hebben wij als gezin al meer mogelijke manieren gevonden om met elkaar om te gaan er is meer harmonie en verbondenheid in huis en ik merk dat mijn kinderen daar goed op reageren door te luisteren door te lachen door te willen helpen. Het gevoel dat ik ze probeer te geven dat ze er mogen zijn maakt dat ze er ook willen zijn ze deinzen niet terug als ze mij nodig hebben, ze helpen met opruimen als ik het ze vraag ze zijn eerlijk en oprecht omdat ik dat naar hun toe ben. Met woorden maar helaas ook non verbaal ook al wil ik dat niet altijd. Zo laat ik hun waarschijnlijk onbewust doorschemeren dat ik het moeilijk vind dat ze niet bij mij wonen dat resulteert voor mijn oudste vooral in opstandig gedrag bij oma. Ik weet niet hoe ik ermee om moet gaan laat staan zij. Ze voelt me feilloos aan en met haar gedrag weerspiegelt zij waarschijnlijk mijn gevoel. Kinderen zijn een spiegel van jezelf. Voor nu laat ik het hierbij en ga ik aan de slag om mijn prinsesjes zo snel mogelijk weer thuis te krijgen. Ik help hun maar zij helpen mij ook.