Resultaat; opstandig!

Vandaag werden mijn dochtertjes weer opgehaald door mijn moeder, dinsdag zie ik ze weer, ik heb mijn jongste achterin de auto gezet overladen met kusjes en knuffels, het gemis en verdriet was af te lezen, maar ook de moeheid en onbegrip. Toen bij mijn oudste de gordel omgedaan kusjes en knuffels over en weer lieve woordjes mijn jongste huilen ik huilen mijn oudste een verdrietig en tegelijk boos gezichtje maar stilletjes dit keer voor haar doen. De hele dag was leuk geweest naar de winkel geweest ijsjes gehaald en nog even naar tante C. En ome D. Toen eindelijk het badje oppompen dankzij de geleende pomp en gezellig in het badje spelen, nog even een flinke waterpistolen gevecht en lekker gegeten een heerlijk dagje quality timen met mama en elkaar even het gevoel hebben dat t leven onbezorgd is, waarschijnlijk hebben ze zich zo onbezorgd gevoeld dat ze al vergeten waren dat ze opgehaald werden, dus hun reacties waren niet meer dan logisch. Ik krijg altijd nog een appje of belletje van mijn moeder, mijn jongste was gelukkig zo moe dat ze meteen in slaap viel, maar bij mijn oudste kwam alles eruit. Volgens mijn moeder begon ze hun uit te schelden en zeggen dat ze naar mama wil etc etc me moeder heeft haar mee genomen met de hond wandelen en toen bedaarde ze redelijk. Jeugdzorg doet alles in het belang van het kind, maar ik vraag me af welk kind? In het belang van mijn kinderen? Of in het belang van gemiddeld kind? Het kind dat iedere volwassene wil dat ze zijn. Nou jeugdzorg en de rest van de wereld laat ik jullie eens wat vertellen, mijn kinderen zijn niet gemiddeld en ik hou van ze zoals ze zijn, mijn oudste is drukker dan gemiddeld, gevoeliger dan gemiddeld, brutaler dan gemiddeld en bepalender dan gemiddeld, daarentegen is zij soms ook slimmer dan gemiddeld, behulpzamer en creatiever dan gemiddeld, inventiever en meer leidender dan gemiddeld en ik hou van haar zoals zij is. Mijn jongste heeft meer verbondenheid nodig dan gemiddeld, is kwa praten wat langzamer dan gemiddeld, hangt misschien wat meer aan mama dan gemiddeld, is wat angstiger dan gemiddeld, daarentegen denkt zij meer in oplossingen dan gemiddeld, geeft zij meer liefde dan gemiddeld, is ze vrolijker dan gemiddeld, en meer aanwezig dan gemiddeld en ik hou van haar zoals zij is. Het is aan mij hun moeder om een weg te vinden dat niet gemiddeld is maar afstemt op hun behoefte en de mijne, het is aan mij om hun beter te leren kennen dan gemiddeld zodat ik, hun mama, hun veilige haven en hun liefdevolle warme deken hun de aandacht, liefde en harmonie kan geven die zij verdienen, het is aan mij om goed te kijken naar ze en uit te vinden wat werkt en in de weken dat ze al hier zijn geweest en hier geslapen hebben, hebben wij als gezin al meer mogelijke manieren gevonden om met elkaar om te gaan er is meer harmonie en verbondenheid in huis en ik merk dat mijn kinderen daar goed op reageren door te luisteren door te lachen door te willen helpen. Het gevoel dat ik ze probeer te geven dat ze er mogen zijn maakt dat ze er ook willen zijn ze deinzen niet terug als ze mij nodig hebben, ze helpen met opruimen als ik het ze vraag ze zijn eerlijk en oprecht omdat ik dat naar hun toe ben. Met woorden maar helaas ook non verbaal ook al wil ik dat niet altijd. Zo laat ik hun waarschijnlijk onbewust doorschemeren dat ik het moeilijk vind dat ze niet bij mij wonen dat resulteert voor mijn oudste vooral in opstandig gedrag bij oma. Ik weet niet hoe ik ermee om moet gaan laat staan zij. Ze voelt me feilloos aan en met haar gedrag weerspiegelt zij waarschijnlijk mijn gevoel. Kinderen zijn een spiegel van jezelf. Voor nu laat ik het hierbij en ga ik aan de slag om mijn prinsesjes zo snel mogelijk weer thuis te krijgen. Ik help hun maar zij helpen mij ook.