Voor de 2de verjaardag had onze kleine meid 3 kaartjes voor de K3 show in Maastricht gekregen. Deze waren al in Oktober 2016 besteld, waardoor we nog geen beren op de weg zagen, gewoon gezellig een middagje genieten als gezin.

Op 1 januari worden we na het vieren van oud op nieuw bij mijn schoonouders wakker. We wachten met ontbijten tot ook zij wakker zijn.

Sinds 2 oktober 2014 ben ik mama van een super lieve en actieve dame. Dit nadat we 3 jaar in de weer zijn geweest om zwanger te raken, en uiteindelijk via het traject "kinderwens" doorverwezen zijn naar het ziekenhuis. Na een kijkoperatie en wat andere onderzoeken, kregen wij het advies dat we met IUI (zonder hormonen) konden beginnen. Dit ging zo tegen mijn gevoel in, want al jaren dacht ik "ik stop met de pil, doe het onveilig met mijn partner en na 3 à 4 maanden zijn we zwanger". Helaas bestaan er ook mensen die hier hulp bij nodig hebben, en daar waren wij er 2 van. De eerste IUI behandeling ging ik zeer goed gemutst tegenmoet, helaas had deze niet gepakt. Na 2 dagen wist ik mezelf wel te herpakken, en na wat praten met mijn partner en onze ouders zijn we de volgende IUI ingegaan. Het is niet makkelijk geweest voor mijn gevoel, al dat gepruts en gedoe. Het heeft heel lang aan mijn geestelijke gemoedstoestand gevreten. Om mij heen werden meiden waar ik mee om ging zwanger, werden mama, kregen het gezin waar ik al zolang naar verlangde. S'avonds als mijn partner lag te slapen, sloop ik naar beneden om daar zachtjes te gaan zitten en kniezen. Ik sloot mijn gevoel af voor hem, want ik wilde niet dat hij mij zo kwetsbaar zag. Tot de dag dat de 2 IUI plaats vond hebben wij onze familie laten weten hoe het ging en hoever we met het IUI traject waren. Toen ook de 2de keer mislukte, voelde ik me zo klein, waarom wilde mijn lichaam niet dat mijn partner en ik kinderen zouden krijgen? Zoveel vragen, en ik kon ze aan niemand stellen en/of ik durfde ze niet te uiten. Veel mensen om mij heen vonden mij negatief, en om heel eerlijk te zijn, ik zag het mooie niet meer in het leven. Ik was me al vanalles aan het bedenken hoe ik het lege gevoel van geen kinderen kunnen krijgen op te vangen. Aangezien de feestdagen eraan zaten te komen, moest ik het even helemaal loslaten. De ziekenhuizen hebben namelijk tijdens de feestdagen hier in het Zuiden geen bezetting om ook nog eens met kunstmatige inseminatie uit te voeren. In deze maand hadden we dan ook besloten om de vloer van de slaapkamers een nieuwe look te geven. Dit ging plaatsvinden in juni / juli. Dat was even iets waar ik naar uit kon kijken, maar diep in me worstelde ik toch met de vraag constant "waarom mag ik geen gezinnetje worden".