Op dit moment was ik ook echt een depressief kind. Ik wilde niet meer. Wat was het doel van mijn leven. Ik had het gevoel dat niemand om mij gaf. Het gevoel van een veilige haven was in een klap weggeslagen op het moment dat mijn ouders besloten dat ik niet meer thuis kon wonen. En ondanks dat dacht ik we gaan ervoor en ik laat me niet gek maken. Maar dit lukte me niet. Ik sprak mijn moeder maar 1 keer per week een kwartiertje en kreeg nu en dan een kaartje maar ook dat werd op een gegeven moment minder. In die kaartjes stonden teksten met hoe leuk ze het hadden gehad op vakantie, of wat ze hadden gedaan zonder mij. Tussen de lijnen door stond wel dat ze trots op me waren maar dan vroeg ik bij mezelf af op wat ze trots waren want zoveel had ik niet bereikt de maanden dat ik daar al zat. Ik had stomme leerpunten zoals anderen niet altijd de schuld geven. Maar ik zag niet wanneer ik dit deed. Wat dat betreft was ik voor mijn gevoel altijd wel een eerlijk kind. Tuurlijk ik heb wel eens gelogen maar welk kind niet? Die kaartjes die ik dan kreeg voelden als een steek onder water want schijnbaar hadden ze het heel erg gezellig met zijn drieën zonder mij. In ieder geval zo voelde dat.

2005

1994

Ik voel de woede opborrelen maar toch houd ik me in. "Zou je asjeblieft wat verder van me af gaan staan?" vraag ik mijn schoonmoeder terwijl ik mijn woede onder controle probeer te houden. Helaas luistert ze hier niet naar en komt nu zelfs tegen me aan staan. Op dat moment dacht ik nog, gelukkig ben ik langer.  "Jij hebt het leven van mijn zoon verpest, door jou heeft hij geen jeugd meer" schreeuwt ze. "Jij probeert deze familie kapot te maken". Ik weet niet wat ik hoorde en werd zo ontzettend kwaad maar nog steeds probeer ik de woede de baas te zijn want ik kan niet uitvallen tegen mijn schoonmoeder. "Kun je asjeblieft verder van mij af gaan staan want anders ga ik zo slaan" zeg ik haar iets minder kalm dan de vorige keer dat ik het vroeg. Maar helaas luistert ze niet en blijft ze verwijten maken en schreeuwen. Ik weet niet hoe lang ik mezelf nog rustig kan houden. En dan floep ik F*CK OFF uit. Uit het niets hoor ik de stiefvader van J. naar beneden komen schreeuwend F*CK OFF??? Op dat moment sta ik niet meer voor mezelf in en zeg het ergste wat ik ooit heb gezegd ik ga het hier dan ook niet neerzetten maar laten we het erop houden dat ik met een ziekte gescholden heb. Op dit moment escaleert alles, ik word vast gepakt en letterlijk het huis uitgetrokken. Ze proberen J. tegen te houden maar ik hoor J. schreeuwen je blijft van haar af. Na een paar pogingen van zijn stiefvader om hem tegen te houden geeft J. een duw en loopt achter mij aan. 

Eindelijk was het kerstspel afgelopen. Ik was zo klaar met me voelen alsof ik een kamerplant was. Ik was doodop en ging alvast naar de zonder, naar onze kamer. J. volgde een uur later. Ik heb mijn hart bij hem gelucht.  Gelukkig snapte hij het heel goed en kon ik oprecht mij ei bij hem kwijt. Na mijn hart gestort te hebben val ik bij hem in zijn armen in slaap. Zo vermoeid van alles, de problemen, de spanningen en de angst dat het nooit beter zal worden.

De volgende ochtend worden we pas laat wakker. Iedereen is al weg. J. en ik gaan naar beneden. Daar ligt een briefje van de moeder van J.: Lieve schatten, wij moeten vanavond in gesprek over hoe nu verder. Begin maar vast te bedenken wat jullie willen en hoe jullie dit voor ogen hebben.

Ik kijk J. aan en hij kijkt mij aan. Door deze reactie weet ik gewoon dat het niet aan mij ligt. De trekker die ik die morgen nog zo netjes in de hoek tegen de muur had gezet stond nu tegen de wasbak aan. Van binnen schreeuwde ik. Wie is er in godsnaam in mijn huis geweest of was het wel iemand. Jullie zullen me wel voor gek verklaren, maar ik ben iemand die heel erg in het paranormale geloofd. Op dat moment was dat ook het gene waar ik aan dacht. Toch wisten J. en ik de gedachten van ons af te schudden.  We gingen toch behoorlijk gespannen naar bed. We praten nog even en doen het licht uit. Ik merk aan mezelf ondanks de gebeurtenissen dat ik toch lichtelijk aan het indommelen ben. 

Het is 1 december. J. en ik stappen in de bus op weg naar het huis. De verhuurder is er nog niet en wij wachten voor de deur. Op een gegeven moment komt de verhuurder aanrijden. Hij wilt gelijk het geld waarop ik antwoord dat wij eerst de sleutel willen voor we over gaan op betaling. De verhuurder reageert nors en overhandigd de sleutels. We gaan nogmaals binnen kijken en hier blijken nog veel spullen te staan van de vorige huurder. Dit was niet de afspraak. "Gaan deze meubels er nog uit?" vraag ik de verhuurder. Hij geeft aan dat deze diezelfde week nog opgehaald gaan worden. Wij gaan akkoord en schudden de hand. We gaan snel terug naar het oude huis om alles over te verhuizen.