Wat waren we jong, hiij 13 ik 12. We vonden elkaar, en lieten elkaar niet gaan. We hadden gelijk zo'n bijzonder mooie band. Onze vriendschap groeide, dit zagen onze ouders ook. Voordat er liefde tussen ons kon bloeien, werd ons verteld dat we echt pas verkering mochten als ik 16 was. En lichamelijk contact op welke manier dan ook was verboden. Maar ondanks dat groeide we steeds dichter naar elkaar toe. We fietsten samen naar school, wachtten uren op school, zodat we samen naar huis konden fietsen. Maar ook in de pauzes zochten we elkaar op. Op een gegeven moment mochten we ook de vrijdag of zaterdagavond bij elkaar zijn, in de gezinnen. Van zeven tot negen. Maar onze liefde was sterker dan de regels van onze ouders, en stiekem vonden we het ook wel spannend, iets wat eigenlijk niet mag. Ruim drie jaar later.... onze liefde is heel hard gegroeid. Maar nog steeds was ik nog geen 16. En oh wat hadden we er moeite mee om afstand te houden in het bijzijn van onze ouders. Want wat ze niet wisten was dat we ons helemaal niet aan de afspraak hielden, en dat het ook niet bleef bij een zoen. Nee we gingen verder.. En binnen onze normen en waarden hoort dit pas binnen het huwelijk. We stopten het weg, durfden er met niemand over te praten. Gelukkig hadden we elkaar. Ergens was er altijd de angst dat ik zwanger zou raken, en toen, die ene maand, ik werd maar niet ongesteld. We hielden er rekening mee dat het zo zou zijn. Maar we wilden er absoluut niet aan denken. Want dan zou de hele wereld instorten, al onze dromen, het perfecte plaatje enz. Na twee weken onzekerheid wisten we het eigenlijk zeker, want ik had een hele regelmatige cyclus. We hebben toen toch maar een test gedaan, en het was al vrij snel duidelijk, ZWANGER.