Zwanger op je 15e.

Wat waren we jong, hiij 13 ik 12. We vonden elkaar, en lieten elkaar niet gaan. We hadden gelijk zo'n bijzonder mooie band. Onze vriendschap groeide, dit zagen onze ouders ook. Voordat er liefde tussen ons kon bloeien, werd ons verteld dat we echt pas verkering mochten als ik 16 was. En lichamelijk contact op welke manier dan ook was verboden. Maar ondanks dat groeide we steeds dichter naar elkaar toe. We fietsten samen naar school, wachtten uren op school, zodat we samen naar huis konden fietsen. Maar ook in de pauzes zochten we elkaar op. Op een gegeven moment mochten we ook de vrijdag of zaterdagavond bij elkaar zijn, in de gezinnen. Van zeven tot negen. Maar onze liefde was sterker dan de regels van onze ouders, en stiekem vonden we het ook wel spannend, iets wat eigenlijk niet mag. Ruim drie jaar later.... onze liefde is heel hard gegroeid. Maar nog steeds was ik nog geen 16. En oh wat hadden we er moeite mee om afstand te houden in het bijzijn van onze ouders. Want wat ze niet wisten was dat we ons helemaal niet aan de afspraak hielden, en dat het ook niet bleef bij een zoen. Nee we gingen verder.. En binnen onze normen en waarden hoort dit pas binnen het huwelijk. We stopten het weg, durfden er met niemand over te praten. Gelukkig hadden we elkaar. Ergens was er altijd de angst dat ik zwanger zou raken, en toen, die ene maand, ik werd maar niet ongesteld. We hielden er rekening mee dat het zo zou zijn. Maar we wilden er absoluut niet aan denken. Want dan zou de hele wereld instorten, al onze dromen, het perfecte plaatje enz. Na twee weken onzekerheid wisten we het eigenlijk zeker, want ik had een hele regelmatige cyclus. We hebben toen toch maar een test gedaan, en het was al vrij snel duidelijk, ZWANGER. 

En nu? We hebben het stil gehouden, we beseften toen ook niet wat er eigenlijk aan de hand was, we gaven onszelf er de ruimte ook niet voor. Niemand had eigenlijk iets in de gaten, tot op een gegeven moment mijn schoonmoeder tegen mijn vriend zegt, wat is er met Anna aan de hand? Ze doet zo vreemd de laatste tijd? En toen moest hij het wel vertellen. Nog dezelfde avond hebben we het aan mijn ouders verteld. En dit is echt het meest afschuwelijkste wat ik ooit heb moeten doen. Mensen waar je zo veel van houd, zoveel pijn doen. Onbeschrijfelijk. En toen volgde er een hele zware zwangerschap. Mentaal. Want ja wat nu? Voor dat wij er over na konden denken waren onze ouders al bij elkaar gekomen. Maar onze ouders zijn zo verschillend, hebben ook heel anders gereageerd. Ze waren boos, teleurgesteld en verdrietig.  Een zware periode volgde, onze ouders kregen ruzie waar wij tussen stonden, en dit is van week 9 tot week 37 zo geweest.  We wilden zo graag trouwen, want in onze kringen trouw je eerst voor dat je gaat samen wonen. Maar omdat ik bijna 16 was en hij 17 was dit geen optie, je moet in Nederland minimaal 18 zijn. Thuis wonen was voor mij ook geen optie. Toen kochten we een grote stacaravan. Die knapten we helemaal op. En ben ik daar de laatste paar weken zwanger zijn in  gaan wonen. Puur om alvast te wennen om op jezelf aangewezen te zijn. Gelukkig staat de caravan bij mijn schoonouders op het erf zodat als er iets  er mensen dichtbij zijn. Dit ging eigenlijk best goed. Behalve dat er dan mentaal nog veel dingen speelden. Toen ik 40 weken zwanger was, heeft er een rechtszaak plaats gevonden, omdat wij zo jong zijn en niet de voogdij over ons kindje op ons mochten nemen. Gelukkig hebben we een goede voogd aangewezen gekregen.