Niemand heeft mij verteld dat ik twee dagen na de bevalling als een bejaarde achter een rolstoel zou lopen. Of dat ik nog 6 weken met maandverband rond moet lopen en seks, zwemmen of het nemen van een bad uit den boze zijn. En hoe neem je afscheid van je navel die zich wellicht nooit meer zo opvallend aan je zal tonen? Niemand heeft mij hier ooit op voorbereid. En dat terwijl deze fase net zo bijzonder is als de zwangerschap. Is het niet boeiend dat je lichaam weet dat je bevallen bent en zich voorbereid op het "normale leven"? Hoe bizar.

Vanaf het begin van mijn zwangerschap heb ik opgezien tegen de partnerlessen van de zwangerschapsyoga. Wat moet ik met mijn bijzondere situatie tussen al die stelletjes? Ik ben bang dat ik me extra zielig ga voelen als single als ik al die gezellige stelletjes zie die dolverliefd samen hun zwangerschap beleven. Daarnaast zie ik er tegen op dat de pappa's mij op intieme wijze zullen moeten vastpakken. Dat voelt toch een beetje raar. Bij een partner is het niet meer dan normaal wanneer hij je buik vastpakt of voeten even masseert, maar in mijn geval? Ik voel me nog niet zo vertrouwd dat ik dat relaxed zal ondergaan. Ik overweeg serieus om mijn zus mee te vragen. Zij zal immers ook, samen met de pappa's, bij de bevalling zijn. Het voelt toch iets vertrouwder wanneer zij haar handen op alle plekken op mijn lichaam legt.

Als ik mensen vertel dat ik zwanger ben, krijg ik meestal te horen: "gefeliciteerd en geniet ervan". Het eerste gedeelte snap ik nog. Ik ben inderdaad heel blij dat het zo snel gelukt is om zwanger te worden. Zeker omdat ik met het stempel “minder vruchtbaar” niet had verwacht dat het mij zo snel zou lukken. Ook ben ik blij dat het mij gegeven is dat ik straks twee heerlijke mannetjes mag zien opgroeien.

 

Op een dag vertelt mijn collega Hans mij een bijzonder verhaal: hij is getrouwd met Rutger die binnen enkele weken vader wordt van hun eerste zoon. Rutger heeft namelijk een jaar geleden besloten samen met een goede vriendin kinderen te krijgen en deze in co-ouderschap op te voeden. Hans is helemaal blij en toont op een bepaalde dag vol trots de kleine Jonathan op mijn werk. En dat zet je toch aan het denken…

Helaas had het leven iets anders voor mij in petto… Op een willekeurige dag vroeg mijn vriend mij op de bank te gaan zitten en sprak hij de legendarische woorden: “Louise, ik hou van je, maar ik ben verliefd op iemand anders en het is uit”.