‘We moeten bij jou voorkomen dat het een keizersnede wordt’, zei mijn gynaecoloog rond de 36e week van mijn zwangerschap. Door de vele operaties in het verleden (vanwege endometriose) was het namelijk verstandig dit te vermijden. Ons kindje lag in een stuit, daardoor hebben we met 36 weken een, gelukkig succesvolle, draaipoging gedaan. Geen pretje, maar hiermee stond niets een natuurlijke bevalling nog in de weg. Ik keek er erg naar uit. Eindelijk ons langverwachte kindje ontmoeten. Kijken wat er voor oerkracht uit mijn lichaam kon komen. Ik had me verder niet voorbereid met pufcursussen, yoga-sessies etc. Ik ging er van uit dat mijn instinct het wel over zou nemen. 

Dat we graag kinderen wilden, wisten we meteen. Maar dat de weg naar onze droom zo veel hobbels had, dat hadden we nooit kunnen bedenken. Vijf jaar lang bestond ons leven uit ziekenhuisbezoeken, operaties, behandelingen, injecties en hormonen. Met uiteindelijk maar één doel: een kindje.