Mijn bevalling werd een spoedkeizersnede

‘We moeten bij jou voorkomen dat het een keizersnede wordt’, zei mijn gynaecoloog rond de 36e week van mijn zwangerschap. Door de vele operaties in het verleden (vanwege endometriose) was het namelijk verstandig dit te vermijden. Ons kindje lag in een stuit, daardoor hebben we met 36 weken een, gelukkig succesvolle, draaipoging gedaan. Geen pretje, maar hiermee stond niets een natuurlijke bevalling nog in de weg. Ik keek er erg naar uit. Eindelijk ons langverwachte kindje ontmoeten. Kijken wat er voor oerkracht uit mijn lichaam kon komen. Ik had me verder niet voorbereid met pufcursussen, yoga-sessies etc. Ik ging er van uit dat mijn instinct het wel over zou nemen. 

40+3

Toen ik 40+3 zwanger was gingen we die avond naar bed net zoals alle andere avonden, maar rond 01.00 uur werd ik wakker en voelde een bepaalde druk onderin. Plassen ging niet zo lekker dus toen ik weer in bed ging liggen, begon ik een soort kramp te voelen. Ik had weleens gelezen dat een wee voelt als een aanspoelende golf. Zo voelde het ook echt. Het kwam, trok omhoog en ging weer weg. 

Het was begonnen!

Ik downloadde zo’n weeën timerapp. De weeën kwamen best snel achter elkaar, dus ik belde het ziekenhuis. ‘Ik vermoed dat dit voorweeën zijn. Bij een eerste zie je dit vaak en dan kan het nog wel even duren. Ga anders even een uurtje in bad liggen, dan zul je waarschijnlijk merken dat ze wegtrekken’, zei de dienstdoende verloskundige. Dus ik hees mezelf in dat bad. Na precies een uur waren ze niet weggetrokken, maar nog steeds aanwezig. Ik wilde toch naar het ziekenhuis, voor de zekerheid. Gewoon om te checken of de bevalling toch niet al begonnen was. In de auto waren de weeën nog goed aanwezig. ‘Als dit geen weeën zijn, wil ik geloof ik niet weten hoe échte weeën voelen!’, zei ik nog tegen mijn vriend. Om mezelf in te dekken zei ik; ‘laat de vluchtkoffer en de maxicosi maar in de auto staan, waarschijnlijk worden we weer naar huis gestuurd’. Eenmaal bij de Spoedeisende Hulp werd ik op de afdeling aan de monitor gelegd en de verloskundige kwam al gauw binnen. ‘Er is iets aan de hand met je kindje. Haar hartslag zakt weg en je hebt nog geen ontsluiting, de bevalling is pas net begonnen. Dit gaat ze niet volhouden tot volledige ontsluiting dus we gaan je onmiddellijk klaar maken om naar de ok te gaan’.

Ze moet er onmiddellijk uit

Uit alle hoeken en gaten kwamen verpleegkundigen aangesneld, ik werd in een ok-pak gehesen, bloed werd geprikt, een infuus werd aangelegd en de gynaecoloog werd opgepiept. Dit bleek mijn eigen arts te zijn, daar was ik zó blij mee! Na al die jaren dat hij ons begeleid heeft, mocht hij haar ook ter wereld brengen. Ik vertrouwde hem volledig. Hij had wel een heel vervelende mededeling, ik moest direct onder volledige narcose. ‘We hebben geen tijd te verliezen, we kunnen niet wachten totdat een ruggenprik gaat werken. Ze moet er onmiddellijk uit!’ Dit vond ik heel heftig. Ik zou mijn eigen kind niet geboren zien worden.. Niet erbij zijn als ze voor het eerst zou gaan huilen.. Haar niet als eerste vasthouden.. Daarbij kon niemand me geruststellen dat het uiteindelijk wel goed zou komen, of ik überhaupt een kindje zou hebben als ik wakker zou worden. Trillend en compleet overstuur ging ik de narcose in… 

Féliz kwam ter wereld

Mijn vriend mocht er gelukkig bij blijven en heeft gezien hoe Féliz ter wereld kwam. Binnen twee minuten werd ze er uitgetrokken. Gelukkig begon ze direct te huilen, een goed teken. Verder was ze helemaal bruin van de ontlasting. Er was bij haar paniek ontstaan, waardoor ze in het vruchtwater had gepoept. Ze werd direct meegenomen door de kinderarts en onderzocht. Papa mocht al die tijd bij haar blijven en haar ook vast houden. Deze beelden heb ik later gezien. Gelukkig zijn er best wat foto’s en filmpjes gemaakt. Een verpleegkundige heeft hieraan gedacht. Zo fijn! Zeker voor mijn verwerking was dit erg waardevol. 

Onbeschrijflijk gevoel

Na drie kwartier kwam ik bij op de uitslaapkamer. Voordat ik me kon afvragen hoe het afgelopen was, kwam er een verpleegkundige naar me toe om te vertellen dat onze dochter het goed maakte en dat ze onderweg waren van de kinderafdeling naar mij. Het moment dat ze met haar aan kwamen lopen zal ik nooit vergeten. Eindelijk zag ik haar en kreeg ik haar in mijn armen. Een onbeschrijflijk gevoel en wat een ontlading.

Mijn placenta is daarna nog onderzocht. Er waren geen duidelijke aanwijsbare factoren te zien waardoor de paniek bij Féliz moest zijn ontstaan. Wel gaf mijn arts aan dat we geen half uur later hadden moeten komen. Dan had het wellicht heel anders gelopen. Het zuurstofgehalte in de placenta bleek echt bijna op te zijn. Code rood was dus niet overdreven. De verloskundige kwam naderhand nog langs om haar verontschuldigingen aan te bieden. Ze had de situatie niet goed ingeschat en vond het heel vervelend dat deze panieksituatie was ontstaan. 

Moederinstinct

Ik heb nog best wel last gehad van de manier waarop mijn bevalling is verlopen. Dat ik er niet bij was toen ze eruit kwam. Dat we haar misschien kwijt waren geweest als ik had besloten om niet naar het ziekenhuis te gaan. Mijn moederinstinct liet me gelukkig niet in de steek. Hier kan ik echt op vertrouwen. Het litteken van de keizersnede is erg mooi geheeld, maar hieraan kan ik nog steeds zien dat het écht code rood was.