Voor de derde keer zwanger. We waren superblij toen we erachter kwamen dat ik al zo snel weer zwanger van ons derde kindje. De wens was er zeker, maar mijn man twijfelde wel of hij het al zo snel weer wilde. Ik niet, ik vind zwanger zijn echt super. Die groeiende buik, het eerste schopje; ik gloei negen maanden van trots. Maar hier moet ik deze keer toch op terug komen. De trots is er zeker wel. Trots dat mijn lichaam dit kindje ook weer draagt en voedt. Trots op mezelf, omdat ik het volhoud ondanks de ongemakken. Want die zijn deze keer toch echt een stuk aanweziger. Ik heb rugpijn, last van mijn bekken, harde buiken, ben erg misselijk en extreem moe geweest. Tja, allemaal normale klachten, maar met twee kleine meisjes thuis valt me het toch wel allemaal zwaarder. Of ben ik nu een aansteller? Wanneer ik over deze zwangerschap praat met andere zwangeren of met andere moeders, dan kan ik niet verzwijgen hoe ik me voel. Ik ben heel eerlijk en vertel dat ik het best zwaar vind. Dat het me tegen valt, dat ik veel pijn heb en dat ik erg moe ben. En telkens weer coel ik me dan een aansteller. Ik vul zelf de gedachten van de ander in: "Ja, je hebt er zelf voor gekozen om zo snel weer zwanger te raken". Of: " Dat hoort er allemaal bij, stel je niet aan". En ik ben nog steeds erg blij en trots, dat zeker wel. En nu de misselijkheid grotendeels verdwenen is, zijn de andere klachten beter te doen. Maar ik kan er niet omheen dat ik het deze keer (iets) minder leuk vind en ook zwaarder. En dat vind ik lastig. Aansteller of normale, drukke en zwangere mama van twee prachtige kleine meisjes??