In de vorige blog vertelde ik over de voorbereidingen die we aan het treffen zijn voor een eventuele tweede zwangerschap. Het gesprek met de gynaecoloog, de pop-poli en het vangnet-plan. 

29 december 2023 zaten wij weer in het ziekenhuis, bij de gynaecoloog die ook betrokken was bij mijn inleiding. Niet vanwege een nieuwe zwangerschap, maar wel vanwege onze kinderwens. Sinds kort kriebelt het namelijk weer, of zoals anderen vaak zeggen: de eierstokken rammelen weer. 

Hoera, Sef 1 jaar! 

Vooruit in de tijd. 10 maanden later. Op een later moment zal ik misschien de tussentijd nog uitgebreid beschrijven, maar voor nu wil ik graag delen hoe het op dít moment gaat. Het gaat namelijk goed. 

Dit is deel 2 van mijn bevallingsverhaal. In deel 1 kan je lezen hoe de inleiding ging. 

22 november - 6.00 u

De laatste loodjes wegen het zwaarst zeggen ze wel eens. Het tegendeel bleek waar in mijn geval. Nadat ik in de vorige blog schreef het echt niet meer te weten, keerde met 37 weken zwangerschap de rust terug. Er werden knopen doorgehakt; de bevalling mocht thuis beginnen, als alles goed bleef gaan, en de HG was meer onder controle. De laatste weken verliepen dus goed en waar iedereen riep: ‘pff, dat je er nog zo bij kan lopen!’ was ik eindelijk écht oké en kon ik zelfs stiekem een klein beetje genieten van de trapjes en de laatste voorbereidingen. 

De huisarts liet zich niet afwimpelen met de boodschap dat niemand mij kon helpen en besloot zelf op zoek te gaan. Ze belde alle praktijken in de omgeving af en vond uiteindelijk een psycholoog die mij binnen een week kon zien: halleluja! De psycholoog noemde zichzelf: ‘de cowboy’, omdat zij het systeem met wachtlijsten vreselijk vindt en zeer gecompliceerde cliënten niet wil laten wachten op hulp in crisissituaties. Zo ook mij niet! 

In de vorige blog kon je lezen dat we op vakantie geweest zijn naar Italië.