Hoera, 1 jaar!

Sef zijn eerste verjaardag

Hoera, Sef 1 jaar!

Waar dat voor de meeste ouders een moment is van terugkijken op mijlpalen van het kind, is het voor ons ook terugkijken op een bijzonder jaar. Een jaar van herstel -fysiek en mentaal-, ziekenhuisbezoekjes, paniekaanvallen en EMDR. Natuurlijk kijken wij ook terug op de mijlpalen van Sef, die zijn niet te missen. In het afgelopen jaar is hij gegroeid van een dysmature baby naar een dreumes met een gezond gewicht, die de hele kamer door stapt en zijn mond nooit dicht houdt - oké, alleen als Miss Rachel of Ketnet Junior op staat -.

Maar goed, ons jaar draaide dus niet alleen om Sef zijn mijlpalen, maar ook om die van onszelf.

Ik ben van mening dat hier te weinig aandacht aan wordt besteed. Elke vrouw krijgt na een bevalling te horen: ‘9 maanden op, 9 maanden af, het hoort erbij’..

Een lijf dat de hele zwangerschap geleden heeft onder de HG, dat te maken heeft gehad met een fikse depressie en dat een keizersnede heeft doorstaan. Kan zo’n lijf in 9 maanden herstellen?

Hormonaal misschien, als je je best doet, maar fysiek is het echt een strijd. Nadat ik ‘toestemming’ kreeg van de gynaecoloog en bekkenfysio om weer te gaan sporten, ben ik langzaam weer gaan opbouwen. Wandelen, skeeleren, korfbal en zwemmen.. Maar doordat ik aan het einde van de zwangerschap nog redelijk goed kon lopen, ging ik daarna dus te hard. Gevolg: 2 dikke vette ontstekingen in mn hielen.. Hielspoor.

Ook mentaal kost het een hoop energie om te herstellen. Niet alleen bij mij, ook Robert heeft er hard voor moeten werken. Zoals ik schreef in de vorige blog, ben ik gestart met antidepressiva. Daarnaast volgden we beiden een traject bij een psycholoog en hebben we beiden EMDR gehad. Pittig, maar dit hielp wel enorm. Ik denk dat ik kan zeggen dat de zwangerschap en bevalling bij ons beiden een plekje in ons ‘archief’ gekregen hebben.

De ziekenhuisbezoeken zijn gelukkig ook afgerond. Of nou ja, zo goed als.. want nu ik een jaar heb kunnen herstellen van de keizersnede, zou ik weer zwanger ‘mogen’ worden. Of ik dat ook wil, is een tweede.. Maar goed, om controle over m’n brein te houden, hebben we van de huisarts een verwijzing naar de POP gekregen, waar we een preventieplan gaan opstellen. Stèl dat ik zwanger raak, dan staat er in ieder geval vast welke stappen er genomen moeten worden bij HG en depressie. Dat voelt veilig. Dus dit laatste ziekenhuisbezoekje - als je dit als herstel mag zien - is vooral preventief.

Naast al dit, voor mijn gevoel dan, negatieve geneuzel, heeft dit jaar ons ook iets prachtigs gebracht. Namelijk: geloof in herstel. Sinds een maand durf ik weer hardop uit te spreken dat het goed gaat. Ik betrapte mijzelf er vandaag zelfs op dat ik ‘heel erg goed’ antwoordde op de vraag hoe het ging met mij. Ik denk dat het bijna 3 jaar geleden is, dat ik dat durfde te zeggen. Durf ik dan te stellen dat ik volledig hersteld ben? Nee.. Zoals ik al zei loop ik nog met fysieke klachten. Naast hielspoor, heb ik ook nog steeds geen hongergevoel en kan ik sommig voedsel niet verdragen. Gaat dat weer over? Misschien wel, misschien ook niet.. Streef ik ernaar om weer volledig de ‘oude’ te worden? Nee. Ik ben 3 jaar ouder, een kind rijker en zou nooit meer terug willen naar die ‘oude’ ik. Ik ben een nieuwe vrouw, die gevormd is door hetgeen zij heeft meegemaakt. Dat is oké..

Dus: 9 maanden op, 9 maanden af? Nee.. elk lijf hersteld anders. Accepteer niet zomaar dat het ‘erbij’ hoort. Zoek een arts, therapeut of coach die met je mee wil denken en echt naar je luistert. Je bent het waard!