Uit voorzorg een extra controle

Maandag 2 oktober hebben we om 9.15 uur een afspraak staan bij de verloskundige. Op dat moment ben ik 40+2 weken zwanger. Een zwangerschap die zonder al te veel problemen verloopt. Alle controles zijn ook dit keer weer goed. Er wordt naar het hartje geluisterd en de verloskundige kijkt of ze mij kan strippen. Helaas is dat nog niet aan de orde. De baby is nog niet voldoende ingedaald. Omdat we de 40 weken zijn gepasseerd worden we doorverwezen naar het ziekenhuis. 

Rond 15 uur word ik gebeld door het ziekenhuis. Ze hebben een afspraak ingepland op vrijdag 6 oktober om 10.10 uur. In de familie apps sturen we een korte update. Iedereen wacht in spanning af op dat ene telefoontje dat we bevallen zijn. We weten het geslacht van ons 2e kindje niet, er wordt dus druk gespeculeerd door familie en vrienden.

Dinsdag 3 oktober, een dag zoals elke dinsdag. Onze dochter Lynne is vandaag thuis. Oma en omi komen vandaag op bezoek. Sinds Lynne haar geboorte past mijn moeder elke dinsdag op bij ons thuis. Nu ik verlof heb komt ze elke dinsdag op visite, af en toe komt mijn tante (omi) ook mee. 's Morgens voel ik de baby nog goed bewegen, later op de dag wat minder. Maar dat is eigenlijk altijd zo. 

Na het eten breng ik Lynne naar bed en gaat mijn partner nog even in de werkplaats klussen. Rond 20 uur zit ik op de bank met een kop thee. Meestal is dit het moment dat ik de baby weer volop voel bewegen. Maar ik heb het idee dat er nauwelijks beweging is. Ik ga 15 minuten op linkerzij liggen en daarna 15 minuten op mijn rechterzij. Nog steeds twijfel ik over de bewegingen in mijn buik. Ik vraag mijn vriend of hij eens wil voelen. Ook hij twijfelt, ik voel wel wat zegt hij, maar geen idee of het de baby is of jouw ademhaling. Het is in ieder geval anders dan normaal. 

We besluiten om de verloskundige te bellen, we kunnen meteen komen. Mijn schoonmoeder komt bij ons thuis om bij Lynne te blijven. In de auto zeggen we nog tegen elkaar dat het allemaal goed komt. Even een extra controle en dan kunnen we weer rustig naar huis. 

Bij de verloskundige neem ik meteen plaats op de bank en wordt er een echo gemaakt. Ik zie het meteen, het is niet goed. De verloskundige bevestigt mijn gedachten. Het hartje van onze baby klopt niet meer. Mijn partner en ik raken beide in een soort shock, dit kan niet waar zijn. 

De verloskundige neemt contact op met het ziekenhuis, we kunnen meteen terecht. Onderweg naar het ziekenhuis hebben we beide de stille hoop dat het niet klopt. Dat het apparatuur bij de verloskundige niet goed werkt. Eenmaal in het ziekenhuis aangekomen worden we gelijk opgevangen door de gynaecoloog. Ik ga op het bed liggen en weer wordt er een echo gemaakt. Onze wereld stort in, nog steeds geen hartslag. We worden even alleen gelaten, het is zo onwerkelijk....

We besluiten om eerst naar huis te gaan. Morgenochtend om 10 uur komen we terug in het ziekenhuis om alles te bespreken.