Iedere keer wanneer er een auto voor ons huis stopt, check ik of het die van de postbezorger is. Mijn pakketje kan elk moment arriveren. Vandaag word ik gebeld door het ziekenhuis om uitsluitsel te krijgen of ik wel of niet zwanger ben. Het ziet er niet goed uit en dus is het pakketje mijn redding van de dag. Als er iets is dat mijn verdriet kan laten verdwijnen, is het wel de geur van verse sneakers.
De afgelopen week was een achtbaan van emoties. De langgekoesterde droom leek werkelijkheid te worden toen de zwangerschapstest twee strepen liet zien. Ik was zwanger. De strepen waren vaag, maar na het ziekenhuis gebeld te hebben, hield ik me vast aan de mantra die de arts mij toespeelde: een streep is een streep.
Of het door het proces komt of door ons voorgevoel is een raadsel, maar vanaf het eerste moment waren mijn vriend en ik sceptisch. Ik mistte de vreugde die ik gehoopt had te voelen. En zelfs toen ik het aan mijn vriendin vertelde leek het alsof ik haar aan het voorliegen was. Het voelde niet alsof het klopte, alsof het écht was. Langzaamaan probeerde ik mezelf te overtuigen dat ik zwanger was. Maar om bevestiging te voelen stond ik vier dagen later opnieuw met een test in mijn handen. Ik wilde niet kijken, misschien omdat ik al wist wat er zou komen: negatief.
Ik herinner me dat ik er een aantal minuten naar staarde. Wat betekende dit? Hoe hebben de andere testen positief kunnen zijn? Is deze test onvoldoende betrouwbaar? Het ziekenhuis was resoluut. ‘Kom hierheen, we prikken bloed’.