1 maand geleden
Bij het woord ‘punctie’, slaat mijn hart over
De start van IVF
‘Wat kan ik voor u doen?’. De gynaecoloog vouwt zijn handen in elkaar. Na meerdere gefaalde IUI-pogingen is een gesprek ingeroosterd om de voortgang te bespreken van ons traject. ‘De vraag is eerder wat u voor ons kun doen?’ antwoord ik, aangezien ik nog niet zwanger ben. Mijn vriend neemt het gesprek over op een vriendelijkere toon. Beknopt legt hij uit dat we vooral willen weten of, en wanneer we mogen starten met IVF. Ik ben zenuwachtig. Maar ik merk het pas wanneer mijn vriend zijn hand op mijn op-en-neer bewegende been legt.
De gynaecoloog geeft aan dat we zelf de startdatum mogen bepalen. Er is geen wachtlijst. Hij legt het schema uit met alle stappen die bij het proces komen kijken. Mijn aandacht gaat vooral uit naar zijn nieuwe kapsel. Het lukt me niet om te focussen op het gesprek. Wanneer het woord ‘punctie’ valt, slaat mijn hart over en krimp ik ineen. De mannen zetten het gesprek ongemerkt voort waarbij ik mijn vriend hoor praten over verschillende data. ‘Juli gaat niet lukken, ik heb dan de bachelorparty van mijn beste vriend’ . De gynaecoloog scrolt verder door zijn agenda. ‘In september hebben we een bruiloft en daarna gaan we op vakantie’.
Ik kijk mijn vriend aan om te zien of hij een grapje maakt maar hij is bloedserieus. Mijn blik kruist met die van de gynaecoloog en ik geef hem een ongemakkelijke glimlach. ‘Prioriteiten hė?’. Ik probeer te lachen maar het lijkt meer op gehinnik. Mijn vriend gaat onverstoord verder. ‘Maar als de IVF in augustus plaatsvindt, dan kan ik niet drinken in de weken daarvoor?’. De gynaecoloog bevestigt zijn vraag. ‘Ik zou sterk adviseren geen alcohol te nuttigen. Je vergeeft het jezelf nooit als er na de punctie niet voldoende zaadcellen aanwezig zijn’. Ik weet niet goed waarin ik beland ben. En wanneer het stopt.
‘Wanneer moet ik precies aanwezig zijn in het ziekenhuis?’ gaat mijn vriend verder. Hij kijkt mee met de agenda op het scherm. ‘Als ik de 30e aanwezig moet zijn dan lukt dat wel’. Plotseling draait de gynaecoloog weg van het scherm. ‘Je zult twee keer fysiek aanwezig moeten zijn, maar in de tussentijd is het wel fijn als je de hand van je vriendin kunt vasthouden in dit proces’. Ik kijk verbaasd op. De man met het gekke kapsel is zowaar voor me opgekomen.Ik knik naar hem en ga verzitten. ‘Ik wil de punctie graag onder narcose’. Het is het enige wat ik kan uitbrengen. Het trauma van het HSG-onderzoek staat nog vers in mijn geheugen gegrift. ‘Prima, dat kunnen we regelen’. Hij vraagt niet verder om uitleg en ik ben hem daarvoor dankbaar.
We spreken met z’n drieën af dat er nog één IUI-poging zal plaatsvinden en de gynaecoloog adviseert ons om samen na te denken over de start van de IVF. Hij bedoelt eigenlijk dat we er samen nog even ruzie over kunnen maken, maar dat zegt hij niet.
Op de terugweg in de auto benadrukt mijn vriend dat het handiger is om de IVF nog een paar maanden uit te stellen. Daarna vraagt hij waarom ik verdrietig ben. Ik besef me dat mannen wel degelijk van Mars komen en heb sterk de neiging een ticket naar Venus te boeken.