Hoe verwerk je verlies van wat je nooit hebt gehad

Twee bevruchte eitjes hebben het gehaald tot de finish. Met een medaille om hun nek gaan ze allebei de vriezer in. Tijdens de weken die volgen denk ik regelmatig aan ze en (gezien de Surinaamse roots van mijn vriend) hoop ik dat ze niet te veel last hebben van de kou.

Na een maand is het zover en rijden we naar België voor de terugplaatsing. Samen stappen we de kamer binnen waar de gynaecoloog al klaarstaat. Het is een kleine, vrolijke man die zin lijkt te hebben in de transfer. Hij brengt een dun slangetje naar binnen die zichtbaar wordt op de echo. Mijn vriend zet wat kracht bij het aaien van mijn hoofd, hij heeft het blijkbaar zwaar. De gynaecoloog legt uit wat we zien op de echo. Onnodig natuurlijk, want ik ben inmiddels coassistente gynaecologie. ‘Zojuist is Karin binnengekomen met het embryootje’. Door de combinatie van de zachte ‘g’ en het verkleinwoord klinkt het best gezellig. ‘Ik breng nu het embryo naar binnen’. Op het scherm zien we een klein, wit puntje bewegen richting het midden van mijn baarmoeder. ‘Dat is een luchtbelletje zodat we weten dat hij goed zit. Het embryo is niet te zien met het blote oog’. We knikken beide tevreden.

Na de transfer vertelt de gynaecoloog dat hij geboren is in Den Haag. Ik besef me dat dit de eerste keer is dat ik een gesprek voer met een gynaecoloog sinds de intake van dit Belgische traject. Tot nu toe is al het contact verlopen via secretariaten en verpleegkundigen. Bizar, maar ik heb zoveel vertrouwen in dit ziekenhuis, dat het me niet stoort. Maak me zwanger, verder hoef ik niks.
Op de terugweg rijden we langs het strand. Onder het genot van een alcoholvrij biertje bedenken we babynamen en fantaseren we over het leven met een kind. Als we eenmaal thuis zijn vallen we beide als een blok in slaap. Dromend over een goede uitkomst, 12 dagen van hier.

Er volgen twee wachtweken en zoals gewoonlijk voelen ze aan als een eeuwigheid. Een beetje zoals de middelbare school wanneer je het 8e uur nog een economie les moest volgen. Daarbij heb ik vier weken vakantie, wat ik aan de ene kant heel fijn vind, maar aan de andere kant ook zorgt voor minder afleiding.

De eerste dagen verlopen prima. Na de vijfde dag heb ik minuscuul bloedverlies, waardoor ik compleet in stress schiet. Vanaf dat moment draait Google weer overuren en heb ik bij elk wc bezoek een paniekaanval omdat ik bang ben wat ik aantref. Elke kramp in mijn buik of rug wordt in mijn hoofd over geanalyseerd. In de bijsluiter van mijn medicatie staat dat er onregelmatig bloedverlies kan ontstaat door de pillen, maar in datzelfde rijtje staat ook ‘wegblijven van de menstruatie’. Ik droom dat mijn menstruatie is gestart en in diezelfde nacht heb ik een droom over het hebben van een baby. Ik huil in de ochtend omdat ik zeker weet dat het niet gelukt is en diezelfde avond heb ik het gevoel alsof ik weleens zwanger zou kunnen zijn. Kortom, ik word langzaam gek.

Na twee weken mag ik eindelijk bloed prikken om te weten of ik zwanger ben. Het duurt uiteindelijk vijf uur voordat ik word gebeld met de uitslag. Mijn vriend is boven en probeert zich normaal voor te doen tijdens zijn meetings. Mijn schreeuw in het trapgat is het teken dat het zover is. Hij stormt naar beneden terwijl de mevrouw aan de andere kant van de lijn checkt of ze met de juiste persoon spreekt. ‘Mevrouw Groot?’. Ik bevestig dat ik het ben en dat ik nog adem. ‘Ik mag u feliciteren, u bent zwanger’. Mijn vriend kijkt me verbaasd aan. Ik hoor mezelf roepen ‘ECHT?’. De mevrouw aan de andere kant lacht. We krijgen informatie over het verdere verloop, wat compleet langs ons heen gaat. Als het gesprek is beëindigd springen we in elkaars armen. De tranen lopen over mijn wangen. Het is gelukt. Het moment waarvan we al bijna 3 jaar hebben gedroomd, waarvan we niet zeker wisten of het ooit zou komen. Het is nu hier. Eindelijk.

De euforie duurt precies een week. Na de tweede bloedafname blijkt dat de zwangerschap niet heeft doorgezet en dat ik niet meer zwanger ben. Ik ben lamgeslagen en moet mezelf toespreken dat dit de waarheid is, omdat ik het anders niet geloof. Ik voel geen emoties. Geen verdriet, geen pijn, alleen maar leegte. Alsof ik zweef in een heleboel niets.
Ik was ervan overtuigd dat het deze keer goed zat. Ik wist zeker dat ik dit kindje bij me zou dragen en na 9 maanden moeder zou worden. Ik voel schaamte dat we onze families het goede nieuws al meteen hebben verteld. Ik heb spijt dat we al een babywinkel bezocht hebben en durfden te praten over de planning van mijn verlof. Ik heb nooit rekening gehouden met het scenario dat het niet goed zou gaan. En des te harder is de klap.

De volgende dag ben ik gewoon op mijn werk, omdat ik niet weet wat ik anders moet. Want hoe verwerk je het verlies van iets dat je eigenlijk nooit echt gehad hebt? Ik rouw om een idee, een toekomstbeeld. Eigenlijk al 2 jaar lang. Na enkele uren besef ik me dat ik eigenlijk nog niets nuttigs heb kunnen doen en besluit ik alsnog naar huis te gaan. Online maak ik een afspraak bij een psycholoog. Een beetje hulp is misschien niet verkeerd