Mijn eerste bevallingsverhaal (deel 1)

Zoals elke week op woensdag maak ik een buikfoto. Vandaag 39 weken en 2 dagen zwanger.

Ik heb een zwangerschap gehad waar alles echt prima ging. Alleen de laatste weken wat last van maagzuur en hoge bloeddruk met vocht vasthouden. Maar ik mag echt niet klagen!

Het begon na het maken van de buikfoto.

Om 10.15 uur wat bloed bij het afvegen. Slijmprop verloren? Zag het niet echt door wc papier in wc. 

14 uur. Beginnende krampen in onderbuik. Menstruatieachtige krampen. Het was goed te doen. Eerste kindje dus wel twijfel of het weeën waren.
Dus ik dacht nee dit zijn geen weeën, iedereen zei als je weeën hebt dan weet je zeker dat je weeën hebt. Ik neem ook veel van anderen aan omdat dit onbekend is voor mij.

In de tussentijd heb ik de badkamervloer staan dweilen want er was lekkage. Wasmachine uitgezet want de pomp liep niet meer door en het water stroomde uit de wc. De krampen die bleven.

Mijn vriend Yoran gebeld en gezegd wat er gebeurd was met de pomp en lekkage. Nog niks over weeën gezegd. Ik weet dat hij anders alles laat vallen en naar huis komt racen. Ik dacht namelijk ook dat er weinig aan de hand was.

Om 15 uur in de weeënapp getimed hoevaak en hoelang ertussen zat. Want nu dacht ik dit moeten wel weeën zijn.
Duur was rond de 30/40 seconden en tussentijd van 7 a 8 minuten.

Om 15.30 uur Yoran gebeld de weeën zijn toch echt begonnen, maar doe rustig aan dit is de eerste en kan nog zo lang duren.

De weeën waren rustig nog steeds krampjes maar viel echt mee. Hij zei nee ik kom meteen naar huis.

In de auto belde hij zal ik naar de Mazdadealer gaan of niet. Hij heeft dus nog een auto gekocht!! Paar dagen ervoor hadden we een proefrit en vandaag zouden we laten weten of we de auto wilden of niet.

We waren er gek op dus ja zei ik, ga maar. Er is toch nog niet veel aan de hand.

Toen Yoran eenmaal thuis was, zat ik op de wc omdat mijn vliezen waarschijnlijk gebroken waren. Hij moest huilen en raakte in paniek want het maken van de pomp was niet 1 2 3 opgelost.
Dus belde hij zijn ouders of die konden komen. Ik zei Yoran rustig aan dit kan ik niet hebben nu op dit moment.
Ondertussen op de wc zag ik dus in mijn inlegkruisje dat het vruchtwater wat bruinig was. Ik twijfelde dus belde ik met spoednummer van de verloskundige.
Die zei doe een kraamverband in en kijk straks even. Als het wel zo is weer bellen.

17 uur zijn ouders zijn er. De weeën zijn echt te doen maar worden wel wat dichter op elkaar en wat langer. Niet veel langer. 

Kan me niet veel herinneren van de weeën nu want ik werd heel misselijk. Ik ben nog nooit zo misselijk geweest.

Yoran helemaal vies van die pomp en hij kon niet douchen. Ik heb mijn moeder gebeld en gevraagd of hij daar kon douchen.

18.00 uur Yoran naar mijn moeder douchen.
19 uur rest van vruchtwater verlies ik. Ik ga naar wc om te kijken of het bruin is, duidelijk bruin. Dus verloskundige gebeld dat ze moet komen.
Ik blijf misselijk verschrikkelijk, voel weeën wel maar die misselijkheid overtreft het.
Moeder van Yoran belt hem om te zeggen dat hij moet komen.
19.15 uur Yoran is terug. Ik kan eindelijk overgeven wat een opluchting.
19.30 uur verloskundige is er. Ziet kraamverband en zegt duidelijk baby heeft in vruchtwater gepoept. Je moet naar het ziekenhuis. Toch even ontsluiting checken. Ze schrok en zei dat ik al 8cm had!! 

Dit had ik totaal niet verwacht. 

Verloskundige belt het ziekenhuis en geeft alle informatie door. Zij volgt ook en gaat naar het ziekenhuis.
Wij in de auto en ik had echt om de 2 minuten heftige weeën en zelfs 1x het gevoel van persen.

20.15 uur komen we aan in het ziekenhuis. We moeten naar de 10e etage. Alles duurt lang. Yoran parkeert de auto voor het ziekenhuis en regelt een rolstoel.
Op de 10e etage is er niemand en we rijden rond. In de personeelskamer komen we mensen tegen. We worden naar kamer 12 gebracht. Ik om de minuut heftige weeën.

20.25 uur ik lag op bed en mensen kwamen binnen. Voor een infuus bij mij voor hartslagmeter voor de baby op mijn buik.
Ze konden de hartslag niet vinden dus moest dit inwendig. Een zogenaamde STAN met een soort schroefdraadje in zijn hoofdje. Er werd toestemming gevraagd aan mij. Ik zei ja tuurlijk doe maar als het nodig is.
De verpleegkundige die bij mij het infuus aanlegde kon er niks van. Ik werd lekgeprikt. Op mijn hand, beide armen verschillende plekken allemaal mislukt. En dat iederen keer tijdens een wee. Ik heb haar op een gegeven moment ook weggeduwd.

Ik vroeg de verpleging of ze kon inschatten of het nog lang ging duren. Ze zegt dit is je eerste dus voorlopig nog niet, maar verbaas me. Ik dacht shit hoe lang hou ik dit nog vol. Zonder pijnmedicatie. Want daar was ik natuurlijk al veel te laat voor.
Blaas geleegd om meer ruimte te maken. Maar die was al leeg.

Ik mocht proberen te persen. Kijken of het lukte. Ik kreeg snel door hoe, maar 3 keer persen in een wee was voor mij teveel energie. 2 keer lukte. Gelukkig ging het daarna goed.

Maar de gynaecoloog werd erbij gehaald omdat de hartslag van de baby erg daalde en dit gevaarlijk was.
Er werd gezegd de baby moet nu komen hij is in nood. Dit moet met een vacuümpomp om het sneller te doen. Dan moet ik je wel een knip geven anders is de kans op totale ruptuur erg groot. Ik zei doe maar, al was ik hier al bang voor.
Achter mijn schaambot zat hij vast. Verkeerde houding van zijn hoofdje.
In een wee werd de verdoving gezet en de knip.
0.2 bar hoor ik haar zeggen en 0.8 bar de 2e keer. Ik mocht zelf persen en de laatste keren persen lukt het en werd Luca geboren.
De laatste perswee moest ik tegenhouden. Dit was the ring of fire verschrikkelijk. Tussen de weeën leek een eeuwigheid. Gynaecoloog zei ook sorry ik moet je tegenhouden. Weet dat dit gemeen is.
Luca was er! 20.49 uur.
48 cm en 2846 gram.
Hij werd geboren in de vruchtzak en werd eruit gehaald.
Hij werd vervolgens op mijn buik gelegd. Heel onwennig allemaal. En zo snel dat ik niet eens de tijd heb gehad om bij te komen.
De placenta volgde al snel, binnen 5 minuten. Ik moest nog even een keer persen en toen kwam hij al.
Ik werd gehecht en Luca lag de hele tijd bij me. 

Vanaf 14 uur eerste weeën, 19.44 uur het ziekenhuis gebeld en om 20.49 uur is hij geboren.

In mijn geboorteplan had ik gezegd het liefst zo weinig mogelijk mensen. Uiteindelijk stuk of 10 mensen om me heen.
De placenta was toch aan de kleine kant.
Helaas werd bij zijn meting van temperatuur gezegd dat hij de couveuse even in moest omdat zijn temperatuur te laag was, 35.7 graden.
Op suiker geprikt 2x 3.3 waarde 1e keer....dit omdat hij aan het fladderen was dachten ze.
Aan de navelstreng konden ze zien dat Luca het toch moeilijk heeft gehad tijdens de bevalling.
We moesten in ieder geval een nachtje in het ziekenhuis blijven. Ik had 800 ml bloedverlies. Best veel werd gezegd.
Ik mocht lekker douchen. Daarna werden we naar een andere kamer gebracht.
Kamer 9, daar mochten mijn moeder, stiefvader en broertje eindelijk komen. Inmiddels al 22.30 uur.
Helaas lag hij in de couveuse dus vasthouden kon niet.
Wordt vervolgd.

Leestip: "Mijn bevalling eindigde in een drama en geeft levenslang schade"