De shock echo: “Ik bleek zwanger van een drieling!”

“Mijn man en ik dachten eigenlijk dat ons gezin compleet was met onze dochter Emma. Ik voelde me al een tijdje wat moe en misselijk, maar dacht dat het door stress kwam. Toen mijn menstruatie uitbleef, besloot ik voor de zekerheid een test te doen. En ja hoor, zwanger! We waren verrast, maar ook blij. We hadden niet verwacht nog een kindje te krijgen, maar het was een welkom wonder.

De echte schok kwam tijdens de eerste echo. Ik lag ontspannen op de behandeltafel, met Mark naast me. Het viel me niet direct op dat de verloskundige nogal wat tijd nam, maar op een gegeven momeent bleef ze wel heel stil en tuurde aandachtig naar het scherm. Voordat ik kon vragen wat er was, zei ze: ‘Eh… ik tel er drie.’ 

Wacht, wat? Drie?!

Ik dacht eerst dat ze een grapje maakte! Maar nee, drie kloppende hartjes. Mijn eerste reactie? Pure paniek. Hoe gingen we dit doen? Kan mijn lichaam dit wel aan? En praktisch gezien: drie baby’s tegelijk, hoe doe je dat?!

Mark was net zo geschrokken als ik, maar probeerde kalm te blijven. Hij zei meteen: ‘We komen hier samen doorheen, hoe dan ook.’ Dat gaf me rust. Maar ik zag ook de bezorgdheid in zijn ogen. We gingen van een gezin met één kind naar een gezin van vier, in één klap. Het duurde even voordat dat echt doordrong.

Fysiek was het loodzwaar. Mijn buik groeide sneller dan ik ooit had verwacht, en ik had veel last van vermoeidheid en rugpijn. Ook was er continu de angst voor vroeggeboorte, want een drielingzwangerschap is automatisch risicovol én dus medisch. Ik moest met 26 weken al veel rusten en werd met 30 weken opgenomen in het ziekenhuis ter observatie. De baby’s kwamen uiteindelijk met 32 weken ter wereld via een geplande keizersnede. Veel te vroeg natuurlijk, maar gelukkig waren ze sterk!

Daarnaast was er ook een emotionele kant. Ik voelde me soms schuldig tegenover Emma. Zij was gewend alle aandacht te krijgen, en nu zou ze ineens drie broertjes en zusjes krijgen. Hoe zou ze daarop reageren? Maar ze verraste ons allemaal. Ze reageerde zo lief!

De geboorte was ontzettend spannend. Ik was doodsbang, maar ook klaar om mijn baby’s te ontmoeten. De operatie verliep gelukkig zonder complicaties. Daar waren ze dan: Noah, Olivia en Levi. Alle drie klein maar dapper. Helaas zag ik ze na de geboorte maar heel kort; ik lag nog op de operatietafel en zij moesten meteen naar de couveuseafdeling. Hier hebben ze wekenlang verbleven. Die periode was intens. Je wilt niets liever dan je baby’s vasthouden en thuis voor ze zorgen, maar dat draag je over aan de artsen en verpleegkundigen. We waren elke dag in het ziekenhuis, soms urenlang, om bij hen te zijn. Iedere zoveel tijd mochten we langer met ze buidelen en meer helpen in de verzorging.

Gelukkig groeiden ze goed. Stap voor stap werden hun buisjes en slangetjes verwijderd en na zes weken mocht Noah als eerste mee naar huis. Olivia en Levi volgden een week later. Dat was een ongelooflijk emotioneel moment: eindelijk compleet als gezin.”

javascript:void(0)

Thuis begon eigenlijk pas het echte avontuur. Drie baby’s voeden, verschonen, troosten – het was alsof we in een achtbaan zaten zonder einde. In het ziekenhuis was er continu hulp, nu stonden we er echt alleen voor. Nachtvoedingen waren een uitdaging; tegen de tijd dat de laatste baby verschoond en gevoed was, was het  tijd om de eerste weer te voeden. We werkten met een strak schema en hadden gelukkig veel hulp van familie en vrienden. Mijn moeder kwam vaak langs om te helpen en ook vrienden boden aan om boodschappen te doen of op Emma te passen.

En Emma? Die was de liefste grote zus ooit! Ze hielp met flesjes aangeven en zong liedjes voor haar broertjes en zusje. Het was zwaar, maar ook prachtig. Soms keek ik naar hen alle vier en kon ik niet geloven dat dit mijn leven was – zo intens, maar ook zo vol liefde.

Ik had dit nooit zien aankomen, maar nu zou ik het voor geen goud anders willen. Onze drieling maakt ons gezin compleet en ondanks de chaos is er zoveel liefde in huis. Ik heb geleerd dat je als moeder veel sterker bent dan je denkt. En ook dat humor en flexibiliteit essentieel zijn! Er zijn momenten dat alles mis lijkt te gaan – drie huilende baby’s en een peuter die haar schoen niet kan vinden – maar dan moet je gewoon ademhalen en doorgaan.

Het heeft onze relatie ook veranderd. Mark en ik zijn een sterker team geworden. We moesten wel, want alleen red je het niet met een drieling. We hebben geleerd beter te communiceren en écht samen te werken. Soms nemen we bewust een moment voor onszelf, al is het maar even samen koffie drinken terwijl de baby’s slapen.

Omarm het onverwachte en vraag hulp als je het nodig hebt. Je hoeft het niet alleen te doen. Maak een planning, maar wees flexibel genoeg om die aan te passen. En vergeet niet: hoe zwaar het ook is, er komt een moment waarop je beseft hoe bijzonder dit avontuur is.

Ik kan nu met een glimlach zeggen: drielingmama zijn is het mooiste wat me is overkomen! En ja, ik ben chronisch moe, maar ook intens gelukkig!”

Heb jij een bijzondere ervaring in het moederschap die je wilt delen? Stuur ons je verhaal dan op via info@mamaplaats.nl. We zijn benieuwd naar jouw ervaringen!🤍

Lees ook:“Mijn moeder overleed en een paar uur later beviel ik van mijn dochter”