Slechte 12 weken echo..

Jaaaaaaa hoera wij zijn zwanger!!

Wat waren we trots,blij en dankbaar dat er weer een kindje in mijn buik mocht groeien! 

Wat duurde de eerste weken lang tot de eerste echo, met 7 weken krijgen we al een echo om te zien of er een hartslag was, en dat was er gelukkig. Super blij en trots. Die week erna hadden we de intake bij onze verloskundige, super fijn omdat net de Corona-maatregelen versoepeld waren waardoor mijn vriend en dochter mee mochten naar deze afspraak. Ook nu kregen we kort weer even een echo om te kijken naar het hartje, en ook dit zag er allemaal goed uit. We plande de medische  12 weken echo in. De weken duurde lang en had al flink last van vermoeidheid maargoed daar heb je het voor over en als dat alles is. Ook merkte ik naarmate de weken voorbij gingen dat mijn broeken steeds minder lekker gingen zitten(je merkt dan toch dat die buik al een opgerekt is geweest)

We hebben toen ook met 9/10 weken wat naaste familie en vrienden met blijdschap gedeeld dat we in verwachting zijn van ons tweede kindje. Één week voor de termijnecho heb ik het op mijn werk ook bekend gemaakt, het beginnende buikje was niet meer te verbergen want mijn werkbroeken gingen niet meer lekker dicht.

Niet wetende wat we eind van die week te horen kregen bij de echo..

We werden naar binnen geroepen, de echoscopiste vroeg of we bezwaar hadden of haar collega in opleiding eerst zou kijken naar de baby en dat zij dan mee zou kijken. Dit vonden wij geen probleem, hoe meer ze kon uitleggen aan de echoscopiste in opleiding hoe langer wij ook naar de baby konden kijken. Al snel nam ze het toch van haar over omdat ze de baby niet goed konden zien. De baby lag laag in de baarmoeder en daarom besloot ze ook om inwendig te kijken. Al snel sprak ze haar vermoedens uit wat ze uitwendig ook had gezien. Er was een verdikte nekplooi en ook wat vocht bij het hoofdje te zien.. veel mocht en kon ze er niet over zeggen alleen dat we een afspraak kregen bij de gynaecoloog om het nogmaals te bekijken. Die afspraak was pas 4 dagen later omdat het weekend ertussen zat. Ze vertelde ons om niet te gaan googelen en af te wachten tot de afspraak bij de gynaecoloog. In tranen kwam ik ‘s middags bij mijn moeder om mijn dochter Nina op te halen. 

Waarom?? Waarom kan het niet een keer ‘normaal’ gaan de zwangerschap. Bij de zwangerschap van Nina was ook een afwijking ontdekt via echo (dit lees je in een eerdere post)

Mijn moeder probeerde mij gerust te stellen dat alles wel goed zou komen net zoals bij Nina, af te wachten tot we bij de gynaecoloog terecht konden.

Ik heb 1,5 dag vol kunnen houden om niet te gaan zoeken op Google..  maar ik was toch ongerust en wilde graag voorbereid zijn voor onze afspraak bij de gynaecoloog..

Het eerste wat ik las was dat de kans groot was dat ons kindje een chromosoom afwijking zou hebben. Meest voorkomende was het Syndroom van Down. Ik ging verhalen lezen, waarbij gevallen waren waarbij er ook een verdikte nekplooi was gemeten maar waarbij het kindje kerngezond was bij de geboorte zonder chromosoom afwijking. Maar ook verdrietige verhalen waarbij het kindje de zwangerschap niet overleeft of waarbij ouders hebben besloten de zwangerschap te beëindigen..

Ik kom beneden en spreek mijn zorgen uit naar Jasper(mijn vriend) ik geef toe dat ik toch ben gaan zoeken op Google.. hij geeft aan dat hij dit ook had gedaan. We troostte elkaar, probeerde het te laten rusten tot we van de gynaecoloog meer zouden horen, we konden nu alleen maar speculeren wat er mis zou zijn. Nog nooit duurde het weekend zo lang, maar dan eindelijk zitten we in de wachtkamer van het ziekenhuis. Na lange tijd in de wachtkamer worden we dan eindelijk binnen geroepen, de gynaecoloog verontschuldigt zich voor het lange wachten, het echo apparaat stopte ermee bij de vorige patiënt, en daar moest hij ook een uitgebreid onderzoek doen. Hij begint met vragen stellen of er afwijkingen in onze families voorkomen maar dat is niet. Nadat we de vragen hebben doorlopen werkt het echoapparaat gelukkig weer. Hij begint met kijken en mompelt wat termen, ja ja hier zie je de verdikte nekplooi en meet deze op, ook wilt hij het vocht bij het hoofdje bekijken en meten maar dit gaat lastig. Zoals ik eerder had gezegd ligt het kindje laag maar ligt de baarmoeder door de vorige zwangerschap ook laag. De gynaecoloog geeft aan dat hij het ook inwendig mogelijk beter kan zien en opmeten. Nadat hij alles had opgemeten gaf hij aan dat het er niet goed uitzag..de nekplooi was nu 7.2 mm, ik vroeg of hij had doorgekregen wat het vorige week was; 4.2mm zei hij . Het vocht is om heel het kindje te zie,en ook in de schedel bij de hersenen, dit is geen goed teken .. het is een wonder dat het kindje nog leeft, het vocht zou alleen nog maar toenemen de komende weken, en de kans is groot dat het hartje er vanzelf mee gaat stoppen zei hij.

slik.. dit is niet wat we wilde horen.. waarom bij ons?? Er gaan al allemaal scenario's door mijn hoofd heen.  

De gynaecoloog gaf aan dat het goed is om een vlokkentest te doen om te bepalen om wat voor afwijking het zou gaan. We kunnen het vandaag nog voor u doen mevrouw dan heeft u eind van de week de uitslag. Jasper en ik keken elkaar aan, laten we het maar doen, echt keus hebben we niet. We moesten nog even terug de wachtkamer in, en werden door de assistente geholpen om eerst bloed bij zowel mij als bij Jasper af te nemen. We moesten nog even wachten, hij zou eerst nog andere patiënten helpen en dan zouden wij naar binnen geroepen worden  om de vlokkentest af te nemen. Wat vond ik dat spannend, maar op dat moment liet ik alles maar over me heen komen. Erg fijn was de test niet, eerder akelig en naar. We mochten weer naar huis. Het advies was om de komende dagen rust te houden, aangezien er anders ook verhoogde kans is op een miskraam. We gingen naar huis, het regende heel hard, het was nog een behoorlijk stuk lopen naar de auto.(en ik mocht niet rennen natuurlijk)We hadden geen jas meegenomen, want het zag er zonnig uit toen we vertrokken naar het ziekenhuis. We zijn door de stromende regen naar de auto gelopen. Hoe het van zon naar regen ging toen we het ziekenhuis in gingen en weer verlieten, dat gaf goed weer hoe wij ons voelde. Eenmaal thuis hebben we beide alleen maar gehuild, de gynaecoloog had ons geen sprankje hoop gegeven.. 

 In een volgende blog plaats ik de uitslag van de vlokkentest en de periode daarna.