Ons regenboogje

Op 14 november 2024 had ik daar ineens een positieve test vast. Natuurlijk met heel veel angsten een beetje 'gelukkig' zijn. Angst of het weer een chemische zwangerschap zou worden, angst dat het een miskraam zou worden en angst dat we weer hetzelfde zouden meemaken als met Leon. 

Deze angsten waren natuurlijk niet onterecht, maar dat ik dan rond de 5 weken zwangerschap bloedingen ging meemaken had ik ook niet zien aankomen... Ik mocht vrij snel langskomen voor een nazicht en daar was een klein erwtje te zien. Net nog te vroeg om al hartactiviteit te zien, maar er was zeker wel iets aanwezig in mijn baarmoeder. Twee weken later mocht ik terug komen en dat was dan de eerste officiële echo en jawel, daar was een mooi hartje aan het kloppen. Omdat ik die bloedingen heb gehad hadden ze mij utrogestan voorgeschreven, dit was eerder voor mij mentaal beetje te sussen denk ik, maar het hielp zeker en vast. Gaf me een vorm van zekerheid. 

Het eerste trimester is eigenlijk echt voorbij gevlogen, alles was in orde, het minimensje in mij was heel goed aan het groeien, sterke activiteit, alleen weer een voorliggende placenta en dit wou ik liever niet. Met Leon had ik ook een voorliggende placenta en heb jammer genoeg hem nooit voelen bewegen en had dit zo graag anders gehad nu, ook met de angst weer hetzelfde mee te maken en dan nog steeds niet weten hoe het voelt om een levend minimensje in je buik te voelen bewegen. 

De NIPT test was helemaal in orde en Leon krijgt een klein zusje :-) 

Dan begon de lichamelijke pijn bij mij... Echt afgezien... Rond mijn 13 weken zwangerschap begon ik beetje rugpijn te hebben, niks ergs dacht ik. Alleen werd deze rugpijn, pijn in mijn polsen, knieën, enkels, ellebogen,... Alles deed pijn, ik kon mijn drinkfles niet meer opendraaien, trap op en af gaan, duurde 3x langer, kreeg de handrem niet meer los. Het was een hel. Na lang onderzoek bij een reumatoloog terechtgekomen en daar zijn we dan achter gekomen dat ik een vorm van reuma heb. Hoe? Geen flauw idee, we kunnen niets verder onderzoeken omdat ik in verwachting ben. Het is nu beetje hopen op dat het na de bevalling uit mijn lichaam gaat en dat ik er geen last meer van heb en anders is het medicatie nemen voor de rest van mijn leven... We gaan van het positieve uit :-) 

De periode waar ik enorm tegenop keek, alles viel heel toevallig samen... Leon was uitgerekend op 28 juli 2024 en zij wordt uitgerekend 26 juli 2025 dus ik wist al dat de periode van de 20 wekenecho gelijk ging vallen. Bij Leon stond deze gepland op 18 maart 2024 en bij haar op 17 maart 2025. Heb hier letterlijk echt nachtmerries van gehad, paniekaanvallen. De doppler is echt heel de tijd mijn beste vriend geweest, dagelijks soms tot wel 3x toe ging ik luisteren naar haar hartje. 

De dag van de 20 wekenecho was aangebroken en alles was in orde! Ze was zo mooi gegroeid, ze doet het zo goed, is enorm actief en voel haar bewegingen zo duidelijk, heb ze zelfs al op camera kunnen vastleggen. Op 19+1 heb ik haar voor de eerste keer gevoeld en nu ik dit schrijf ben ik 23+1 weken ver dus ik mag al eent tijdje genieten van haar bewegingen. Enorm verliefd. 

Met ons verleden van met Leon worden we meer opgevolgd dus ik had elke 2 weken een echo gepland staan bij de gynaecoloog en toch kon ik het niet laten om pretecho's te laten maken. 

Ik wil haar zoveel mogelijk zien, gewoon door de angst dat er een laatste keer gaat zijn en ik weer afscheid ga moeten nemen. Nu waren we naar een babybeurs in Antwerpen gegaan voor wat meer informatie op te doen en stond daar toch toevallig niet iemand dit pretecho's maakte. 

Ze deed 3D echo's en dit had ik nog nooit laten maken en nu wou ik dit zo graag! Oorspronkelijk wou ik er nog eventjes mee wachten tot ik 25/26 weken ver was, maar dan plan ik er tegen dan nog eentje extra in :-) 

Had gedacht dat het heel moeilijk ging zijn om haar snoetje vast te kunnen leggen wegens de voorliggende placenta, maar nee hoor. Daar was ze! Ze heeft het ons wel heel moeilijk gemaakt hoor want ze was haar gezichtje naar achter aan het draaien of haar handjes voor haar gezicht aan het houden. Uiteindelijk is het ons gelukt om mooie beelden te maken en ben zo verliefd op haar! 

Mijn klein regenboogje, kleine prinses. Ik kijk er zo hard naar uit om haar te mogen ontmoeten in juli, tijd mag van mij echt veel sneller gaan! Duurt nog te lang naar mijn zin haha. 

Ondertussen kan ik genieten van haar bewegingen, en ik merk echt dat ze sterker wordt en goed groeit. 

Ook weet ik dat zij een mooi beschermengeltje heeft, haar grote broer. 

Nu durf ik het wel echt te zeggen, ik ben mama van twee kindjes, koningswens. Een zoon en een dochter. Mijn beide kinderen gaan voor zolang ik leef gekend zijn. Leon zal nooit de aarde mogen bewandelen, maar dat doen wij in zijn plaats dan. 

Ik ben nu al enorm trots op mijn kinderen en ik kan niet wachten tot mijn mini bestie er is, klein divaatje ga ik ervan maken. Mama - dochter uitstapjes maken en de papa? Die laten we thuis.