3 jaar geleden
Niet eerlijk... Maal 2.
Wij zijn er zojuist achtergekomen dat ik zwanger ben van ons tweede kindje. Je zou denken dat ik op een roze wolk aan het zweven ben, juist omdat het een geplande zwangerschap is, maar dat is niet helemaal het geval... And then, life happened.
Eind oktober is onze zoon 2 jaar geworden. (Deze foto was genomen in September 2019 - hier was hij 11 maanden.) Tot nu toe geroepen dat ik eigenlijk nog niet toe ben aan nog een kindje, omdat ik het zo-niet-normaal-ontzettend fijn vind met alleen Djano!
Toch begon het ergens te kriebelen... Ik had uitgerekend wanneer ongeveer mijn eisprong zou zijn en vertelde het aan Djordy. "Kom maar op!" - zei hij.
Nu... Twee weken later, wanneer ik dus eigenlijk ongesteld moet worden, hebben we de test gedaan. (Een vroege-test, die je kunt doen 5 dagen voordat je werkelijk ongesteld moet worden.)
Positief! Ongelooflijk! Ik heb nog niet het besef en weet ook niet zo goed hoe ik me zou moeten voelen. Want ik voel nog niks. Letterlijk. Maar dus ook nog geen vreugde, meer een schuldgevoel tegenover Djano. Over 9 maanden zal alles anders zijn. Mijn aandacht zal ik sowieso moeten verdelen, maar van wat ik begrijp; verdubbeld mijn hart in grootte en heb ik hierdoor 2x zoveel liefde om te geven.
**
Na dit geschreven te hebben op de dag van de test, ga ik nu (met kerstavond) verder met het concept.
**
Vandaag hadden we de eerste echo. Vol vreugde en een hele hoop stress (we moesten Djano wakker maken van zijn middagslaapje - daar wordt hij nooit zo vrolijk van, wat zeer begrijpelijk is...) kwamen we maar 10 minuten te laat! For the record: we wonen naast de verloskundigepraktijk, dus te laat komen is best een knappe prestatie.
Ik mocht meteen gaan liggen met m'n buik bloot. "Je baarmoeder ligt wat ver aan de achterkant, ik zie haast niets, had je dit ook met je vorige zwangerschap? Of had je die pas bij 12 weken?" - vroeg de verloskundige. Maar op beide vragen kon ik "nee" antwoorden.
Ze ging een inwendige echo maken. Het bleef wat mij betreft iets te lang stil. "Zie je nog steeds niks?" - vroeg ik. Ondertussen was Djordy nog enthousiast aan het filmen. "26 oktober zou de eerste dag zijn van je laatste menstruatie? ... Dus dan zou je nu ongeveer 8 weken zijn, klopt dat?" Dit keer kon ik beide vragen met "ja" beantwoorden.
"Wat ik zie klopt niet in verhouding, het vruchtje zou een stuk groter moeten zijn. Plus, ik zie geen hartslag..."
De embryo bleek al een week na de bevruchting gestopt te zijn met groeien. Als ik terugkijk verklaart dit een hoop. Ik heb lichamelijk nooit iets gemerkt van de zwangerschap, behalve dat mijn menstruatie uitbleef. Ook herinner ik mij een avond met hevige krampen en steken in m'n buik. Maar geen bloed, zou vast niks zijn, dacht ik toen.
En nu? Waarom stoot mijn lichaam het vruchtje niet af, als het al zolang niet meer leeft? Blijkbaar kan dit echt nog weken duren. Ik kan ervoor kiezen om medicijnen te gebruiken om de miskraam in gang te zetten of voor curettage; een ingreep waarbij het zwangerschapsweefsel via baarmoederhals wordt verwijderd, maar ik wacht liever af totdat de miskraam spontaan komt.
Ik geloof dat alles gebeurt met een reden. Voor mij is het een troost om te weten dat de natuur als het ware een logische oplossing vindt - om het vruchtje niet verder te laten groeien (en uiteindelijk af te stoten), omdat het blijkbaar niet helemaal in orde was...
Ik ben oprecht benieuwd naar jullie verhalen. Zijn er vrouwen die dit ook hebben meegemaakt? Hoe ben je er mee omgegaan? Hoelang heb je gewacht/moeten wachten? Welk beslissing had je moeten nemen? Deed het pijn? Wat staat mij te wachten?
lian90
Mooi geschreven! En ik ben het er helemaal mee eens. Ik wou heel graag thuis bevallen, ik was druk met het kopen van een bevalbad en had mn beval plan al een paar keer bijgeschaafd. Hoewel ik niet kon snappen dat er vrouwen waren die juist graag in het zkh wilden bevallen kon ik hun keuzes wel respecteren. Door onverklaarbare bloedingen in mijn laatste trimester werd ik ook medisch en heb ik de laatste weken in het zkh doorgebracht. Ik kan met fijne gedachtes terug denken aan die tijd en ook toen, ‘in the moment’ heb ik me er erg op mijn gemak gevoeld. De zusters waren zo lief, en dat waren er de dames van de catering die echt hun best deden om mij als vegetariër ook wat variatie te geven in avondmaaltijden. En de schoonmakers die echt super lief en respectvol met mij en mijn privacy om gingen, echt top! In die weken had ik de tijd om mijn beval plan opnieuw te schrijven (en het bevalbad te cancelen) en hoewel mijn bevalling alsnog niet helemaal liep zoals het bedoeld is, (ik kreeg geen pers weeeen en mn kindje zat vast op een pijnlijk punt waar ook nog eens de hartslagmeter geen bereik had (en ik wou geen antennen op mn baby)) was er rust, idd gedimde lichten, ruimte voor de mensen die ik bij me in de buurt wou hebben en ruimte voor wat ik wou. Ik had aangegeven dat ik liever geen pijn medicatie zou willen maar dat ik ook nogmaals de vraag gesteld wou krijgen voordat het punt bereik was dat het niet meer kon. Uit eindelijk vroeg ik er zelf al om voordat het mij werd gevraagd. Het was goed en het was fijn. Ik was in deskundige handen, mijn wensen werden gerespecteerd (het geen antenne gedeelte. Ze hebben toen nml een echo apparaat naar binnen gereden om zo toch de status van mn baby nog te kunnen monitoren) en ook na de bevalling was alles goed geregeld, onze zoon werd al heel snel gecheckt door de kinderarts , dit was nodig omdat de vliezen meer dan 24u voor de bevalling al waren gebroken. En daarna was er rust en ondersteuning bij de borstvoeding en de volgende dag was er ruimte voor de opa’s en oma’s. Precies zoals ik het wou. 👌
Anoniem
Sterkte ❤️
Itskellyhof
Ah zo sneu he ! Hier ook meegemaakt met 10 weken, een weekend lang gehuild en niets gedaan. Tot ik mijzelf herpakte toen kwam ook de “ongesteldheid” op gang. Goed ziek van geweest. 11 maanden later zwanger van een zoon die afgelopen januari geboren is 😁
lindaklee
Ik had even een tijdje niet op mamaplaats gekeken en las je reactie. Ik hoop dat het goed met jullie gaat. Kun je het allemaal een beetje een plekje geven? Naar mijn ervaring hielp het enorm om er wel over te blijven praten met de mensen om mij heen. Veel sterkte met het verwerkingsproces