Juf krijgt een baby

Kleuters en baby’s zijn echt een magische combi. Ik werk als leerkracht op een kleine basisschool in groep 1/2 en aan het einde van de week ook in groep 3. Ik vind de leeftijd van deze goudeerlijke kinderen echt fantastisch. Ik keek er daarom ook best wel naar uit om de kinderen te gaan vertellen dat wij een baby verwachten. In de week voor de kerstvakantie was dat moment. In onze foute disco kerstboom hang ik ’s ochtends allemaal snoepspeentjes. Bij binnenkomst ontdekken de eerste kleuters de speentjes: “Juf, waarom hangt er snoep in de kerstboom?”. Ik geef aan dat dat er niet zomaar hangt. “Ooh, dat is natuurlijk voor baby Jezus!”. Oké, het kerstverhaal is goed over gekomen, maar nee, helaas, daar is het niet voor. De week ervoor heeft een leerling uit de klas een broertje gekregen, daar is het vast voor! Helaas, weer mis. “Heb je de snoepjes in de boom gehangen, omdat je ons zo lief vindt?”. Hele mooie gedachte en ook helemaal waar, maar ook dat is niet de reden! Meer opties waren er niet volgens de kinderen. Ik vertel de kinderen dat de dokter in mijn buik ging kijken. Ik laat een echo zien op het digibord. “Dat lijkt wel een baby, die zwemt in heel veel water”. Nou, dat klopt wel aardig! Ik vertel de kinderen dat er een baby in mijn buik zit. De boodschap komt niet bij iedereen meteen binnen. Een van de hulpjes prikt zachtjes in mijn buik: “Je buik is ook wel een beetje dik geworden, juf!”. Zo langzamerhand komen de eerste vragen: “Heeft de baby ook een papa? Dan kan hij mooi voor de baby zorgen als de baby eruit is”. “Krijg je een meisje of een jongen?”. “Word je dan een echte mama?”. “Welke juf is er dan in de klas als de baby geboren wordt? Want jij moet dan even uitrusten”. Allemaal vragen… De kinderen mogen voorspellen of de baby een jongen (blauwe muisjes) of een meisje (roze muisjes) wordt. De meisjes denken vooral een meisje en de jongens een jongen. Eén jongen denkt toch een meisje: “Want jij bent ook een meisje, dus dan krijg je ook een meisje”. Ik leg uit dat er zowel jongens als meisjes in een mama’s buik kunnen zitten. “Of in een papa’s buik. Ik zat in mijn moeders buik, maar mijn broer zat in mijn papa’s buik”. Ik leg toch maar uit dat dat niet kan: “Of hebben jullie wel eens een papa gezien met zo’n héle dikke buik”. “Ja hoor”, roepen de kinderen in koor. Oké, verkeerde vraag. Genoeg voor vandaag, haha. De rest van de dag komen er af en toe nog vragen. Zelfs met het kleien wordt er niet alleen voor mij een pizza gekleid, maar ook een klein mini koekje voor de baby. Vlak voor de pauze loop ik ook groep 3/4 nog even binnen, met de koekjes met roze en blauwe muisjes nog verstopt onder een theedoek. “Ik kom trakteren!”, zeg ik. “Huh, juf, ben je dan jarig vandaag?” “Nee dat niet!”. “Dan is het vast omdat je ons zo lief vindt!”. Haha, daar is hij weer. De kinderen voelen in ieder geval goed aan dat ik dol op ze ben. Ik laat de echo zien op het bord. Er klinkt een grote “huh?” door de klas. Een juf kan toch geen baby krijgen!? Dit is inderdaad in de tien jaar dat ik op deze school werk, nog niet gebeurd. “Hoe komt die baby dan in je buik?”, vraagt een van de kinderen. Inwendig moet ik even lachen. Ze moesten eens weten hoe een lange weg dat was. Voordat ik kan beslissen welk antwoord ik op deze vraag ga geven, word ik gered door een volgende vraag van en ander kind: “Ik weet wel hoe die er uit komt. Bij je kont!”. “Of ze maken een snee in je buik en dan halen ze hem er zo uit”, vult een ander aan. Deze wat oudere kinderen zijn ook heel geïnteresseerd in hoe het met mij gaat. Of ik de baby al voel, hoe ik me voel, of ik wel gezond genoeg eet en of ik denk dat het een jongen of een meisje wordt. Ook in groep 3/4 denken de meisjes dat het een meisje wordt en de meeste jongens dat het een jongen wordt. We kunnen nog wel uren door praten, maar ik moet terug naar mijn eigen (kleuter)klas. Aan het einde van de dag mogen de kleuters een speentje uit de kerstboom halen en meenemen naar huis. De eerste felicitaties van ouders stromen ook binnen. Aan het begin van het schooljaar had ik met de ouders gedeeld dat ik in een fertiliteitstraject zit en daarom af en toe afwezig ben. Het was daarom extra mooi om nu het goede nieuws te mogen delen. De dag er na is de kerstviering en vertellen we hoe Jezus in de stal wordt geboren. Na de kerstviering kijkt een van de kinderen naar mijn buik. “Is jouw baby er nu ook uit?” Wat houd ik toch van mijn werk!